ආදරණීය රිදුම – 02

තිළිණි ඇයි මට සමීප උනේ කියල මට තවම පැහැදිළි නෑ.

මෙන්න මේ හේතුවය කියල එකක් පෙන්නන්න හැදුවම තව වෙන හේතුවක් මතුවෙනව, ඒ වෙලාවට කලින් එක නෙමේය පස්සෙ මතුවෙච්ච එකය කියල පිළිගන්න හැදුවම මෙච්චර වෙලා නොතිබිච්ච තවත් හේතුවක් තුන්වෙනි එක විදියට මතුවෙනව, ඒකට පස්සෙන් හතර, පහ, හය විදියට එකක් පස්සෙ එකක් විදියට හේතු පෝලිමක්ම ඇවිල්ල මාව එහෙම්පිටින්ම අවුල් කරල දානව.

ඒවෙලාවට ආයෙම අර කලින් ආව වේදනාව මහා බරකුත් එක්ක ඇවිල්ල හිතේ වාඩිවෙනව. ඊට පස්සෙ ඒක පපුවෙ ඉඳල පටන් අරගෙන ටික ටික බෙල්ල පහුකරන් නිකට, කම්මුල්, කන් පහුකරන් ඔළුව ඇතුලට වැදිල තෙරපිලා තෙරපිලා සිතුවිළි ඔක්කොම හිස්කබලෙන් එලියට තල්ලුකරනව කෙස් ගහේ ඉඳල කකියන ඔලුවෙ කැක්කුමකුත් එක්ක.

කොච්චර වේදනාවක් දැනුනත් කිසිම විදියකින් ඒ සිතුවිළි මතුවෙන එක නවත්තන්න ක්‍රමයක් තිබුනෙ නෑ.

නවත්තන්න උවමනාවකුත් එන්නෙ නෑ. ඒක තමයි මම ජීවත්වෙනවා කියල දැනෙන එකම මොහොත. ඒක නිසා කොච්චර පීඩාවක් උනත් මමත් ආසයි ජීවත්වෙනවා කියල දැනෙනවට.

තිළිණි එහෙමටම හැඩ රුවක් තියන කෙල්ලෙක් නෙමෙයි හිත ඇදිල ගියාට, මගෙ ජීවිතේ ඊට වඩා හැඩ නැවතුම් පොළවල් කීයක් නම් පහුකරන් ආවද. අන්තිමට නැවතිච්ච අනුරාධා ඒ අතරෙන් කෙනෙක්.

තිළිණි අනුරාධා එක්ක හැරෙන්නවත් පුළුවන් කෙනෙක් නෙමෙයි, කොටින්ම අනුරාධා මහා කන්දක් නම් තිළිණි පොඩි තෙත පස් කැටියක්. ඒත් අනුරාධා රිදුමක් වෙලා හිටපු මට තිළිණිගෙ ඒ
පුංචිකම කොහොමත් ගැටළුවක් උනේ නෑ.

අල් ෆරිස් එකේ දොලොස්වෙනි තට්ටුවෙ අවුරුද්දක් තිස්සෙ හිරවෙලා හිටපු මට තිළිණි හම්බුවෙන්නෙ හරිම අහම්බයකින්.

වෙනදා වගේම ඩියුටි ඕෆ් වෙලා ටැක්සියක් එනකල් ලොබි එකේ ඉඳපු මම කනට හුරුපුරුදු වචන ඇහෙන දිහාව බැලුවෙ ඉබේටම වගේ. මට පිටුපාල තියන ෆෝන් බූත් එකේ ඇතුලෙන් ඒ හඬ ඇහෙන්නෙ. උවමනාවටත් වැඩියෙන් හයියෙන් කරන කතාව අහන් ඉන්න මම ඉඳපු තැනින් තවත් අඩි කීපයක් පස්සට උනා.

එතනටත් ටැක්සි නවත්තන තැන හොඳට පේනව. ඒක නිසා කමක් නෑ, ටක්සියක් ආවොත් ඉක්මනට යන්න පුළුවන්, අනික මම මේ අහන් ඉන්නෙ අපේ කෙනෙක්ගෙ කතාවක්නෙ, විදේශිකයො ගොඩක් මැද මගේ ඒ කැත කෑදර සන්වන්දීම එහෙම සාධාරණීයකරනය කරගත්ත.

විනාඩි පහකට විතර පස්සෙ බූත් එකේ දොර ඇරගෙන බොහොම සාමාන්‍ය පෙනුමක් තියන ගෑණු ළමයෙක් එළියට ආව.

ඈ ඇඳල හිටියෙ වැළි පාටට ලඟින් යන දුඹුරු පාට ලිනන් කලිසමක්, ඒකටම ගැලපෙන පර්ල් පාට දිග ටොප් එක දනිස්සට පොඩ්ඩක් විතර උඩට වෙනකල් වහගෙන. වම් උරේ එල්ලිලා ඉන්න අහිකුණ්ඨික මල්ලෙ බරට ඇඳුමෙ කර වැඩිපුරත් එක්ක පහලට ඇදිල.

මම විගහට ඇස් අහකට ගත්ත. නැත්නම් ඈ මම නරක මිනිහෙක් විදියට තීරණය කරන්න හොඳටෝම ඉඩ තිබුන

ඔයා ලංකාවෙද ?

කිසිසේත්ම නොහිතපු විදියට මගේ කට ඉස්සර උනා. එයා පුදුම වෙන්න කලින් මම ම මගේ වචන ගැන පුදුම උනා. තත්පර කීපයක් ගියා උනේ මොකක්ද කියල තේරුම් ගන්න.

ඔව් නෙ.. ඔයත් ලංකාවෙද ?

යාත්‍රිකව වගේ කියවිච්ච ඒ දෙබස්වලින් පස්සෙ තවත් පොඩ්ඩක් වෙලා එකිනෙකා දිහා බලාගෙන හිටපු අපි දෙන්නගෙ හිනාව එක සැරේම පුපුරල ගියේ ඒක කොච්චර මෝඩ සංවාදයක්ද කියල කියන්න වගේ.

ඊට විනාඩි පහලොවකට විතර පස්සෙ අපි දෙන්න හිටියෙ කොෆී බීන් එකේ රෙඩ් වෙල්වට් දෙකක් කකා.

මේට්ලන්ඩ් ක්‍රෙසන්ට් එකේ නැති ගොඩක් කේක් වර්ග වලින් පිරිච්ච කැබින් එකෙන් රෙඩ් වෙල්වට් තෝර ගන්න අපි දෙන්න ඔට්ටු ඇල්ලුවෙ හරියට අවුරුදු ගානක් දැන අඳුරගෙන හිටිය දෙන්නෙක් වගේ.

එදායින් පස්සෙ හැම සති අන්තයකම අපි දෙන්නගෙ සුපුරුදු මීටින් පොයින්ට් එක උනේ කොෆී බීන් එක. සමහර දවස් වල පැයක් හමාරකට පස්සෙ පරිසරය ඒකාකාරී උනාම අපි දෙන්න යනව කොෆී ෂොප් එකේ එලියෙ ස්මාරකයක් වගේ තියල තියන වොක්ස් වැගන් එකට එහා පැත්තෙ තියන සන් ෂේඩ් එක යටට.

එක දෙයක් කියල නෑ, අපිව පහුකරන් යන ගැහැණියකගෙ පර්ෆියුම් සුවඳෙ ඉඳල හඳ, තරු වෙනකල් කතා කරනව.

තිළිණි කියන්නෙ පුදුමයන් ගොඩකගෙන් පිරිච්ච කෙල්ලෙක්, නිතරම ප්‍රීතියෙන් උතුරන, කුතුහලය ඉහවහා ගියපු අපූරු ජීවිතයක්. ඈ ගේ ඒ ප්‍රීතිමත් කම නොනවතින උනන්දුව, නිතරම අවධානයෙන්, කුතුහලයෙන් ඉන්න ගතිය මම මීට කලින් දැකල තියෙන්නෙ ජර්මන් ශෙපර්ඩ්ස්ලගෙන් විතරයි කියල කිව්වොත් ඒක ඈට කරන අපහාසයක් වෙන එකක් නෑ කොහෙත්තම.

ගෙදර ඉන්න වෙලාවටත් මගේ ප්‍රියතම මොහොතවල් ගතවෙන්නෙ නිතරම කන් උස්සගෙන ප්‍රීතියෙන් ඉන්න ටෙඩී ලඟ. ඌට තියෙන්නෙ බොහොම තියුණු අවධානයක්, මං ඩිංගක් හයියෙන් හුස්මක් හෙලුවත් බිම තියාගෙන ඉන්න නිකට විගහට උස්සල තෙත ඇස්වලින් මගේ දිහා බලාගෙන ඉන්නෙ හරියට ඇයි කියල අහන්න වගේ.

සමහර වෙලාවට මම ඌත් එක්ක ඔහේ කතා කරනව.. එකම දේ කී සැරයක් කිව්වත් නොනැසෙන උනන්දුවකින් අහන් ඉන්න ඌට පුලුවන්. ලංකාව දාල එන්න කිට්ටුව කැටයම් කපාපු හීතල වීදුරුවට අමතරව මට ඇහුම්කන් දුන්න එකම ජීවියා ඌ.

තිළිණිත් ඒ වගේමයි ඈට ඕනෑම කම්මැලි මාතෘකාවක් හරි අපූරු උනන්දුවකින් හූ මිටි තිය තියා අහන් ඉන්න පුලුවන්.  ඒ හැකියාව හරිම සුන්දරයි. සමහර විටක ඒක මවාගත්තු උනන්දුවක්ද කියලත් නොහිතුනා නෙවෙයි, ඒත් ඒක ගැන අහල ඈට අපහාසයක් කරන්න මට කිසිම වෙලාවක හිතුනෙ නෑ.

මම ඒ මොහොත ආස්වදනය කලා ……….