කුණු කවි

පැම්පස් පෑඩ් සමඟින් කොන්ඩම් ගැට දා
මල්ලේ මැදට වෙන්නට ලා පැක් කරලා
විසි කල කාලෙ අවසානයි අහක බලා
කුණුගොඩ නැතිය දැන් ඒතැනින් අස්කරලා

ටික ටික එකතුකරලා මුලු සතියෙ කුණු
ඔබලා තදින් කට බැඳලා හොඳින් මලූ
වට පිට බලා තබලා මුල ලයිට් කණූ
ගියොතින් බඩු හරිය කරටම වැටෙයි නඩූ

එහෙයින්,

අල පොතු ළූණු පොතු අලිගැටපේර පොතු
බ‍ටු පොතු හෙරළි පොතු සහ තියඹරා පොතු
ඉන්නල පොතු සමඟ ඉඳහිට කොහිල පොතු
මොන විදියකට හෝ තම්බා කෑම යුතූ

තවද,

බෙලික‍ටු නෙරලු ක‍ටු සහ තව දිවුල් ක‍ටු
පොල්කුඩු සමඟ අරගෙන කොස් ගෙඩියෙ කටූ
ගලගා දියෙන් හෝ ඇඹුලෙන් මාළු කටූ
බැරි බැරි ගානෙ හෝ ගිලලා දැමිය යුතූ

Advertisements

තදියම

බාහුං සහස්ස මභිනිම් මිත සා යුධං තං….
කෙල්ලො පේලියම එකහඬින්
දාඩියපොල්ල දෙකංසෙන් විතරක් නම් මදෑ දෙපරන්දෙත්
ඔය මදෑ කෙල්ලේ නවත්තපං
සපත්තුවට කැපිච්ච කකුලත් ඇදුං කනව තැම්බිලාම.
ඒ උලව් අස්සෙ ෆ්ලෑෂ් ඇස් උගුල්ලන්න හදනව
ඇති යකුනේ ඔය කියෙව්වා
උදේ පහට නැගිට්ටෙ මහන්සියි, නිදිමරන්නත් තියනව.
තං තේජසා බවතු මේ ජය මංගලානී…
ආ …. එහෙනං කමක් නෑ.

ලබ්බට තියපු අත

හැන්දෑ වෙලා ආවයි මං ගේ පැලට
රන්දා උදළු කෙටියත් වී බිස්ස යට
තුන්පත් රටා වී ගල්ලැහැ පන් පැදුර
පිණි දිය බබා තාමත් ඇත මිදුල උඩ

බැළුවයි ඔළුව ඔබලා මං ගේ ඇතුල
අඳුරුයි පාන දැල්වූවත් එන එළිය
කිරිදරු හඬක් ඇහුනේ නැති කිසි දිනෙක
පාළුයි ගෙපැල වෙනදාටත් වැඩිය අද

මන්දා මේ වලි කුකුලා බිස්ස උඩ
නැද්දෑ වත්ද වැහුවේ උගෙ කූඩු දොර
ඉලපොත අහු උනේ නැතුවද අද අතට
මෙච්චර හැඩිවෙලා මොකදැයි එළිපත්ත

නිතරම අඬ දබර වෙන අපෙ මායියා
ඉඳ හිට ගම ගියත් පාළුව නෑයියා
බත සරිකරන්නට ඉන්නා සෝයියා
නෑනාවත් නැද්ද අද කෝ පේන්නා

කණිනා ගල්බෝර ක‍ටුවෙන් ඇනි ලෙසට
බොරළු ගසා තල් අත්තක් සද්ද කොට
පිත්තල පඩික්කං සෙම්බුද එකතුකොට
ගෙයි ඇතුලෙන් හඬ ආවයි මේ ලෙසට

සාරෙට සුබාවට අලවැල් බැහැ ගත්තු
නා නා දිගින් එනවලු ඒ දැක සත්තූ
නෑඹුල් කොටහ ‍රැකගන්නට නම් සිත්තූ
වෙනවා කරන්නට ගිණි කඳයා පත්තු

අහවල් කාරියක් දැයි හඬ මේ හැටි සද්ද
බෙරිහන් දෙන්න කිමදැයි මං කල රෙද්ද
ගිණි බිඳ සත්තු පලවන්නට පව් නැද්ද
හොයි හොයි ගෑවාම ඇයි උන් යන් නැද්ද

කෝමල රතට පීදෙන රතුවන් ජම්බූ
පූදින කාලෙ එනවලු තඩි දඬු ලේනූ
දාගෙන ටකේ ගැහුවත් බොල්හඬ දේලූ
බාගෙට දුවල උන් ආයෙත් පැමිනේලූ

අණ්ඩර දෙමළ මේ කියවන්නේ ඇයිද
තේරෙන හිංගලෙන් කිව්වොත් කට කයිද
ප්‍රස්තා පිරුළු ගැට පද ඇයි බස නැද්ද
සුදු නෑනා කොයි අද ගෙයි නැතුවත් ද

දෙගොඩහ ඇහැ ඇරී මං තනි ඇඳ මත්තේ
ජරබර හඬ ඇසේ මට පිළිකණු පැත්තේ
මැණිකා නැතිය දැං අහලක මේ පැත්තේ
ඈ ගම ගියා එන්නේ නැත මින් මත්තේ

ජර බර හඬ දෙන්නෙ අල හාරන ඌරන්ය
ඇඳපිට මං නැත්තෙ උන් එලවන්නට ගොස් ය
කැති පොලු හරඹ ගුටි කෙළි මැද තනි මං ය
උඹහැට විකාරය ඔය වයසට හැටිය

අනෙ මගෙ කටය හැටි මම දන්නේ නැතිද
කරඹ කැලේ දී කල විණ අමතකද
වඳුරන් හැට උනත් කවදා බිම යත් ද
ලබ්බට තැබූ අත පුහුලට නොතියත් ද

හුටස් !

පින්තූරෙ ගත්තේ : http://www.flickr.com/photos/sarun/3921641757/

 

මෙහෙම ලිව්වම කුණුහරුප උනත් අවුලක් නෑ නේ ?

රත් පියුමක් ය පෙති විදහා පිපුණු සැණින්
විල් තලයක් ය සා පවසට පිහිට වෙමින්
ලිය ගොමුවක් ය සරතැස සනහනා නොමින්
රොන් කෙමියක් ය බඹරුන් කැඳවනා සොඳින්

එක දින පායලා ආ වැනි දෙපෝ ස‍ඳෙන්
පුන් කුඹු නැඟි ගගනත ලා බැළුම් ලමින්
රතදර පිපී කැළුම් ගිණියම් වූ සුසුමෙන්
නෙත් අලලවයි අහකට ගනු නොහැකි ලෙසින්

මී මල් රෑන සේමා ලෙළදෙන නෙරියෙන්
රන් දළ වණින් බැබලෙන ඉඟ තීරෙන්
තාලෙට අඩියෙ නැළවෙන පුන් පිරි වටොරින්
නොනැ‍ඟෙන කෙසරු කිම මෙ දියත පලවීමන්

කෝමල රඹ කඳන් දුහුලෙන් මෑත් කලෙන්
කරළියෙ පෙ‍රැළි කරවන මුදු අවුල් හැරෙන්
සළෙළුන් අවදි කල ගිජි‍ඳෙකු අකුණු සැරෙන්
හුයකින් තබනු හැකිවෙද බැඳ තබා තදින්

පලි : මේවත් කුණුහරුපද නේ.. හික් !

පින්තූරෙ ගත්තේ : ගත්තුතැන කොපි කරන්න කලින් ෆයර්ෆොක්ස් ක්‍රෑෂ් උනා

අවසාන ප්‍රේමයේ ප්‍රීතිය

පළමු පෙම නුඹ නූනත්
අවසන් පෙම මෙයම යැයි පැවසු දින
නුඹෙන් ගැලූ සිනා ගඟ
මා සිත දෙගොඩ තලා
පළමු පෙම් කැළැල් සෝදා ගිය අපූරුව……

ක්‍රෙස්කැට් – වින්ඩෝ ෂොපින්

නැත දනින් පහලට ඇඳ කිසිවෙක් එහි

ඇතොත් වැරදී  නැඹ හෝ සිරි මවයි

නෙක විසිතුරු පැලඳි හීන් දිගු පා සරති

ලොබිය පුරාවටත් දුවන පඩිපෙලෙහිත්

නැහැය කෙලින් තැබූ හී සර නෙතින්

විටෙක නවතී ගමන් දැක අරුමෝසම්

දෑත් පි‍ටුපසට බැඳ පිරික්සති තියුණු දෙනෙතින්

අඩියක් පසුපසට විටෙක අඩියක් පෙරට තබමින්

නැවෙමින් ඉදිරියට නැවතත් පසුපසට

සෑහීමකට පත් නොවුණු හැඩයකි මුහුනේ

මීට වඩා ලාබෙට ඇති පිටකො‍ටුවේ

සිතින් පමණකි නැත මුවින් පිටවුනේ

එසිරි දැක රෝමෝද්ගමනය නොවන්නේද

හුදී ජනයාගේ…….

පවුරු බිඳ නොදමා පිළිස්සී මියයමි – කිසිවෙකු මා වැරදියැයි නොකියනු ඇත එවිට !

මා අවට බොහෝ උණුසුම් ය ගිණියම් ය
මඟ දෙපස දැඩි ‍රැසින් කාශ්ඨක වූ පවුරුය
ඉන් ගත දවනා ගිණි සුලං මිස අන් කිසිවක් හමා නොයේ
කලෙක මා සතැපවූ සැනැසූ මේ පර්වතමය
අද දිනයේ හිත් පිත් නැතිලෙස මා පෙලන්නේ…….

විටෙක දරණු බැරි තරම් වේදනාවකින් පතුල් දැවේ
මා ගමන් කරනා මඟ අතුරා තුබූ පාවාඩ සුල‍ඟේ ගොසිනි
දෙපස උල් වූ ක‍ටු ඇති මල් වැරූ රෝස පඳුරුය
ගත දැවටී සම් මස් විනිවිද ගියද මට වේදනාවක් නොදැනේ
මේ මා මිය යමින් ගමන්ගන්නා ජීවිතයේ රුදු මාවතයි……

මින් ඔබ්බෙහි වෙනත් පෙත් මං ඇතිදැයි නොදනිමි
ගත දැවූවද මේ පවුරු පවසයි රකිනා වග මා මෘගයන්ගෙන්
එහෙයින්ම පවුරු සිඳලනු, නව මං සොයනු නොහේ
එසේ සිඳලූහොත් මා පාපතරයෙකු වෙනු නො අනුමානය
සුදනුන් ඔවුනත ඇති කැට කැබැලිති මුගුරුවලින් මා තලනු ඇත
එහෙයින් මා මිය යමි මේ විසල් පවුරු මැද දාහයෙන් පීඩිතව…….

එකල්හි ඔවුන් පැමිනෙනු ඇත පිරුවට ‍රැගෙන
වණ කැලැල් ගහන ඕජස් ගලන සිරුර ‍රැගෙන යාමට
තබනු ඇත දෙනෝදාහක් මැද පිරිසිඳුකොට විලවුන් ගල්වා
කඳුළු පිරිණු ඇස් ඇති හිස් හදවත් ඇත්තවුන් එකත්පස්ව හිඳිනු ඇත
එනමුදු කිසිවෙකු මා හදවත නොදකිනු ඇත කෙදිනකවත්
පවුරු බිඳගොස් නිල්ල පිරුණු තනකොල ගොල්ලේ වැතිර සිටිනා….