අමතකද මචං උඹට … ? [අමතක වීම වෙලාවකට හරිම කාලකණ්නි දෙයක්]

ඉස්කෝලෙ පොඩි පන්තිවල අපිත් එක්කම ඉඳල ටිකෙන් ටික ලොකු පන්තිවලට යනකොට ඒ කාලෙ හිටපු යාළුවො ඉබේම මඟෑරෙන එක මහ අමුතු දෙයක් නෙවෙයි.

සමහර වෙලාවට එහෙම මඟෑරෙන්නෙ ඒ කාලෙ ඉඳපු බොහොම හොඳ යාළුවො වෙන්න පුළුවන්. අපි කිසිම දවසක දැන ගන්න එකෙක් නෑ ඒ අය කොච්චර දුරකට අනාගතේදි හොඳ යාළුවො වෙන්න පුළුවන් කමක් තිබුන අයද කියල.

ඒ දවස් වල අපේ හිත් ගොඩක් පොඩියි යාළුවො ගොඩක් රඳවාගන්න. ගොඩක් වෙලාවට අපේ යාළුවො පන්තියෙන් පන්තිය වෙනස් වෙනව. ගොඩක් වෙලාවට හොඳම යාළුව වෙන්නෙ අල්ලපු පු‍ටුවෙ වාඩිවෙලා ඉන්න කෙනා. එහමත් නැත්නම් මගේ තරහ කාරයගෙ තරහ කාරයා. සමහර වෙලාවට සුවඳ ගහන මකන කැල්ලක්, එහෙමත් නැත්නම් තුඩවල් මාරුකරන පැන්සලක් තියන කෙනා හොඳම යාළුව වෙනව.

ඒ කාලෙ ජූල්ගස් හන්දියෙ ඉස්කෝලෙදි හතර පහ වසර වලදි හොඳම යාළුව වෙලා හිටිය කියල මතකයේ තියෙන්නෙ මධූක කියල කළු උස පොහොසත් කොල්ලෙක්.

මම යාළු උනේ මිනිහ ගේන හැම් පෙති මැදිකරපු සැන්ඩ්විච් කන්නයි දෙපැත්ත මාරු කරල ලියන්න පුළුවන් කළුපාට හත‍රැස් පෑනයි නිසාද කොහෙද. ආණ්ඩුවෙ මාස් පඩි ගත්ත අපේ අම්මටයි තාත්තටයි මට හැම් ගිල්ලන්න වත්කමක් කොයින්ද ?

තව උන්න බොහොම ප්‍රසිද්ධ ඩොක්ටර් කෙනෙකුගෙ පුතෙකුත් අපිත් එක්ක අසිත් කියල. ඒ නම් පහ වසර වෙනකල් විතරයි. ඊට පස්සෙ මිනිහ කොළඹ ඉස්කෝලෙකටද කොහෙද ගියා. අසිත් එක්ක යාළුවෙලා උන්නෙ උගෙ දනිහ ගාවටම දිග නිල්පාට කොට කලිසමේ තිබිච්ච අමුතු පෙනුමටද කොහද.

මේ මෑතක මධුකගෙන් නොම්මරේ ඉල්ලගෙන කතාකරන ගමන් ඔය කලිසමේ විස්තරේ කිව්වම ඌ කට කනේ තියාගෙන හිනාවුනා උඹ මොකටද මයෙ කලිසම පස්සෙ ආවෙ කියල.තව මොනවද මංද අළුගුත්තේරු කතා තුන හතරකුත් කිව්වට පස්සෙ මට බැක්ග්‍රවුන්ඩ් එකෙන් ඇහෙනව ගෑණු පරාණයක් මහ හයියෙන් හිනාවෙනව. ඒ මොකක්ද කියල ඇහුවම ඌ කියාපි “මචං මම මේ වයිෆ් එක්ක ඩ්‍රයිව් කරනගමන් ස්පීකර් ෆෝන් දාල තියෙන්නෙ” කියල.

උන් දෙන්න වගේම පොඩිකාලෙ එකට ඉඳල අමතක වෙලා ගියපු තවත් අපූරු යාළුවෙක් ආයෙම මූණු පොත නිසා අවුරුදු දහයකට දොලහකට විතර පස්සෙ හොයාගත්ත. අනුෂ්කගෙ [අනුවර්ත නමක්] තිබිච්ච අමුතු වචන නිසා ඒ කාලෙ හරිම ජනප්‍රියයි. මට හොඳට මතකයි මිනිහට “ටොනික් පියන්” කියල කියන්න බෑ. කිව්වෙම “බීම පියන්” කියල.

කතා කරන්නෙත් හරිම අමුතු එකෝ එකෙකුත් එක්ක. මගෙ මතකෙ හැටියට මිනිහ උන්නෙ හොස්ටල් එකේ. හරිම හිත හොඳ, බොරු සෝබන නැති කොල්ලෙක් වෙච්ච ඌ එක්ක යාළුකමක් ගොඩ නැඟුනෙ උගෙ හොඳ හිත නිසා වෙන්න ඕනෙ [මට හරියට මතක නෑ]

ඉස්සර කොච්චර හොඳ යාළුවෙක් උනත් දැං කොහොමද දන්නෙ නැති නිසා මූණු පොතේ මුලින්ම චැට් කරන්න පටන්ගත්තෙ වැඩිය විශ්වාසයක් නැතිව. මොකද ඉස්සර වගේම තාමත් හිත හොඳ ඇති කියල කතාබහ කරපු තුන් හතර දෙනෙක්ම ඒ වෙනකොට බොහොම වෙනස් වෙලා උන්න නිසා මට මේක ගැනත් වැඩිය ෂුවර් එකක් තිබුනෙ නෑ. ඒත් වචනයක් දෙකක් චැට් කරනකොට තමයි තේරුනේ තවමත් ඉන්නෙ ඉස්සර එකාම තමයි කියල.

මූණු පොතේ චැට් එකෙන් පරණ විස්තර, අළුත් විස්තර එහෙම කතා කරල ආයෙම සෙට් වෙමු කියල ටෙලිෆෝන් නොම්මරත් මාරු කරගත්ත. ඊට දෙදොහකට පස්සෙ මට අනුෂ්කට කෝල් එකක් ගන්න හිතිල රිංග් කරල බැලුව. ම්හ්.. නෑ සද්දයක්. ආයෙම ට්‍රයි කලා, ඒත් නෑ රිංග්ස් යනව…… ආන්සර් කරන්නෙ නෑ. මොනවහරි හදිස්සි වැඩක් වෙන්න ඇති කියල පස්සෙ කෝල් කරනව කියල හිතාගෙන නිකා උන්න. ඊලඟ දවසෙත් මිනිහගෙන් නෑ උත්තරයක්.

මොන මඟුලක්ද, දැන් මට යකා නැඟල. මූ මූණු පොතේ චැට් එකෙන් නම් පන දෙන්න වගේ කතාව. ඒත් කෝල් කලාම ආන්සර් කරන්නෙ නෑ. බැරිම තැන මම දැම්ම ටෙක්ස්ට් මැසේජ් එකක් ඌට හොඳටම බැනල, “බීරි වෙලාද යකෝ කෝල් කලාම ආන්සර් කරන්න බැරි” කියල.

මෙන්න ඒ සැනින්ම රිප්ලයි එකෙක් උගෙන්.

“ඇයි මචං උඹට අමතක උනාද මගෙ කන් හරියට ඇහෙන්නෙ නෑනෙ” කියල.

මට මිනිහගෙ ටොනික් පියන් / බීම පියන් කතාව මතකයේ තිබුනට ඉස්සර ඉඳන්ම පාවිච්චි කරන්න අකමැති නිසා බෑග් එකටම වෙලා හිටපු හියරින්-ඒඩ් එක අමතක වෙලා.

අමතක වීම් මිනිස්සුන්ගෙ හිත් කොච්චර රිදවනවද………………… මහ කාලකණ්ණි හැඟීමක් කාලයක් යනකන් මගෙ හිතේ තිබුන ඒ සිදුවීම නිසා.

ප.ලි : අද වෙනකොට අනුෂ්කත් මේ නවම් මාවතට එනව. පූර්ණ අනුමැතිය ඇතුව තමයි සටහන පල කලේ.

එබුවෙ ගේ කතා – අල්ලපු වත්තේ කුරුම්බා

මතකයි නේ ගිය සතියෙ අපි එබුවෙ ගෙ ගෙදර රෑ පාඩම් කරන්න නැවතිලා වෙච්ච දේවල්. තව ඩිංගෙන් උන්ගෙ අම්ම මහ රෑ කියල බලන්නෙ නැතුව අපි සේරෝම එලෝගන්නව.

දැං කතාව එතන ඉඳල….

ටොක් ටොක් ටොක්….

කවුරු හරි දොරට තට්‍ටුකරනව හීනෙං වගේ මට ඇහුන. ඇහැරිලා බැලින්නං වෙලාව එකොලහ හමාරයි. අනිත් එවුනුත් වැටිච්ච වැටිච්ච තැන්වල පොත් බදාගෙන කිරනව.

ඒයි නැගිටපල්ල බං, කවුද දොරට ගහනව ඇහෙන්නෙ නැද්ද. මං පයිං ඇනල එබුවෙ ඇහැරෙව්ව.

කවුද බං මේ මහ රෑ.. මළ කරදරේ…. කියාගෙන ඌ ගිහිල්ල දොර ඇරිය.

මොකද ඕයි ?

බාගෙට ඇරපු දොර පියනෙන් ඔළුව දාපු මිනිහ කාටද බනිනව.

එක පාරටම ඌව ආපස්සට තල්ලු උනා. ඊට පස්සෙ උණුවතුර බෝතලයක් දොර රෙද්ද අස්සෙන්.

ගන්නව මේක.

ආ මේකත් ගන්නව. තව ප්ලාස්ටික් කෝප්ප ටිකකුත් ඊලඟට දොර රෙද්ද අස්සෙන්.

මේක බීල ආයෙම කට්ටියත් එක්කම නිදාගන්නව. මෝඩයො !

එහෙම කියල එබුවෙගෙ අක්ක අපිටත් ගස්සං ගියා.

ගොයං කයියට ගියපු එවුන් වගේ අපි තේත් එහෙම බීල අහවර කරල ආයෙම පොතක් අතට ගත්ත ඊලඟ නිදිවඩිය එනකන්.

ගානක් දෙක් හදල, නොතේරෙන එවුන්ට තේරුනුත් කරල දීල තව පැයක් හමාරක් කරදරයක් නැතුව අපි උන්න.

මචං….

එබුවෙ මහ හයියෙන් කට ඇරිය.

මේ මචං, ඕනෙ මඟුලක් කියහං අම්මයි තාත්තයි ඇහැරවන්නෙ නැතුව. එහෙම උනොත් මේ මහ රෑ අපි කොහේ කියල යන්නෙයි. එබුවෙගෙ කටේ සද්දෙට බයවෙච්ච අනුෂ්කය කිව්ව.

බය වෙන්න එපා බං. දැං දොලහත් පහුවෙලා. ඒ දෙන්න නැගිටින්නෙ නෑ ආයෙ එලි වෙනකං.

යමංද කුරුම්බයක් බොන්න ?

අම්මප මේක හරක උනාට ඌටත් ඉඳල හිටල අපූරු දේවල් කල්පනාවට එන්නෙ. දොරකඩ කුන්දිරා ගස් දෙකේ වලු පිරිල තිබිච්ච හැටි අපි හවහ බලාගෙන උන්නෙ.

අඩේ නියම අයිඩියා එක. අර මිදුලෙ තියන කුන්දිරා නම් නියමෙට ඇති බං.

මොන කුන්දිරාද බං. ඕව කඩල තාත්තගෙන් හෙට උදේට ගුටි තමයි බොලාටයි මටයි.

එහෙනං කොහෙන්ද බං කුරුම්බා බොන්න යන්නෙ?

යමංකො කියන්න. අර උඩහ තියනව තව ගස් වගයක්.

අපි කට්ටියම හිමිහිට දොර ඇරගෙන මිදුලට බැස්ස. එබුවෙ කුස්සියෙන් මන්න පිහියත් අරං ආව.

හරි, දැං කට්ටියම මගේ පස්සෙන් සද්ද නොකර වරෙල්ල. කියල මිනිහ ඉස්සර උනා. අපි කට්ටියම දැං උගෙ පස්සෙන් ගෙයි කුස්සිය පැත්තෙ තියන සියඹලා ගහ ගාවින් තියන පස් කණ්ඩියත් නැඟල තනකොල බිස්සක් දිගේ ඇවිදං යනව.

ලාවට තියෙන හඳ එලියෙන් පේනව මහ විසාල පොල් වත්තක්.

මචං එබුවෙ, උඹලට පොල් වත්තක් තියනව කියල අපි දැනං උන්නෙ නෑ නෙ බං. උඹල හෙන සල්ලිකාරයො නේ.

කවුද කිව්වෙ මේක අපේ කියල. මේක අපේ නෙමෙයි බං අල්ලපු ගෙදර උන්ගෙ.

යකෝ… උඹ මාර බඩුවක්නෙ. ‍තෝ අපිව එක්කන් ආවෙ හොර කුරුම්බ කඩන්නද අච්චර හොඳ කුදිරා ගස් දෙක අතෑරල.

මං කිව්වනෙ බං බය වෙන්න දෙයක් නෑ කියල. අනික දොරකඩ ගහේ කුරුම්බ බිව්වනං තාත්තට අහුවෙනව බං.

මෙන්න මේ පිහිය අල්ලගනිං මං ගහට නඟින කං.

එහෙම කියල එබුවෙ සුරුස් ගාල නැග්ග. වලල්ලක්වත් නැතුව මිනිහ විනාඩියට කරටියෙ.

දග්…… දග්…. දග්… දග්…..

ඌ වගේ වගක් නැතුව කුරුම්බා කඩනව. අනුංගෙ නෙ. ඉතිං කොයින්ද අගයක්.

රෝල් වෙලා ගිහිල්ල අගල් වල වැටිල තිබිච්ච ගෙඩි ටික අහුලගෙන ගහක් මුලට වෙලා කපං බීල පලං ලොඳත් කෑව.

මංචං මේ කෝම්බ දාන්නෙ කොහාටෙයි?

ඔන්න ඔතන පොල් අගලට දාපං බං.

පිස්සුද බං, හෙට උදේට වත්ත අයිතිකාරයොන්ට අහු වෙයිනෙ.

අහුවෙන්න උන් මෙහේ ඉන්න එපැයි බං. උන් ඉන්නෙ මා ගාල්ලෙ. ආයෙම ඊලඟ පොල් මුරේට මිසක් ඊට මෙහා එන්නෙ නෑ. බය නැතුව ඔන ඔහේ දමල යමල්ල.

කුරුම්බා කෝම්බත් ගහ මුලම දාල ආපු අපි ආයෙම කාමරේට වෙලා සනීපෙට නිදාගත්ත.

හෙහ් හෙහ්… හොහ් හොහ් හා….

හිහ්…. හිහ්.. හී හී…..

මහා හිනා සැද්දෙකින් අපි කට්ටියම ඇහැරුනා. මේ එලිවෙන පාන්දර කවුද බොලේ මේ…

ඇහෙන්නෙ කුස්සිය පැත්තෙන්. අපි කට්ටියම විගහට ගියා බලන්න මෙච්චර හිනාවක් මොකද කියල.

අපි යනකොට එබුවෙගෙ තාත්තයි අක්කයි වත්ත උඩහට වෙලා හිනාවෙනව.

මොකෝ අංකල් මේ?

හා මේ ඇවිල්ල ඉන්නෙ කුරුම්බා හොරු. ඇයි මනුස්සයො මං කිව්වෙ ඕනෙ නං අර ඉස්සරහ කුන්දිරා පැලෙන් බොන්නෙයි කියල. මොන එහෙකටෙයි මේ නැඩ ගස් බඩගෑවෙ.

බඩු හරි. එබුවෙගෙ තාත්තට අතේ කෝට් ඊයෙ රෑ හොරකම. ඒත් ඉතිං මොකක්ද අර කුන්දිරා බොන්නෙයි කියාපු කතාව…..

අපි සේරම එබුවෙ දිහාට හැරුන.

හරි හරි මචං, උඹල අප්සැට් වෙන්න එපා. ඒ බීපුවත් අපේ තමා කියල.

මොකක්.. ?

එතකොට මොන උලව්වකටද බං අර නිදි කුම්බා ගාලෙ, අගල් වල වැටි වැටි මහ රෑ අපි එක්කගෙන ගියේ.

එතකොට එබුවෙ අහපි

හා දැං උඹලම කියාපං ගෙදර දොරකඩ කුන්දිරා බොන එකද එහෙමත් නැත්නං අල්ලපු වත්තෙ හොර කුරුම්බා බොන එකද වැඩිය ආතල් කියල ?

උපන්දින කේක් ගෙඩියේ විගඩම

ඇන්ටී අනේ තව කට්ලස් එකක්…..

ජංගියකුයි කර හොඳටම ඇදිච්ච බැනියමකුයි ඇඳපු පොඩි එකෙක් අම්මගෙ සායෙ එල්ලිලා.

ඇන්ටී පපඩං තියෙයි ? තා පරිප්පු ඩිංගක්….. අනේ මට මාළු කෑල්ලක්….

ඔය වගේ දේවල් අඩු වැඩි විදියට හැම අවුරුද්දකම ඇහෙන්න මගෙ උපන්දිනේ දවසෙ හැන්දෑවට ගාල්ලෙ ගුණරතන ළමා නිවාසෙදි.

උපන්දිනේකට කිසිම දවසක පාටි දාන්න පුරුද්දක් නොතිබිච්ච අම්මයි තාත්තයි මගෙ එකම එක උපන්දිනයකටවත් කේක් ගෙඩියක් කැපුවෙ නෑ. පන්තියෙ අනිත් ළමයි තම තමන්ගෙ උපන්දිනේ දවසෙ පන්තියටම කේක් ගේනකොට මං මගෙ උපන්දිනේ දවසෙ හිස් අතින් ඉස්කෝලෙ යන්නෙ කිසිම දුකකින් නෙවෙයි. ඊට පස්සෙ එළඹෙන හැන්දෑව ගැන මතක්වෙලා හිත පිරිච්ච සන්තෝසයකින්.

එදාට මම ඉස්කෝලෙ ඇරිල ගෙදර යනකොට අහල පහල ගෙවල්වල කීපදෙනෙක් එක්ක අපේ අම්ම රාජකාරි පටන් අරගෙන, මුළු කුස්සියම පුසුඹයි.

හැන්දෑවෙ පහට විතර පටන් ගන්න කෑම පාර්සල් බැඳිල්ල තුන් හතරදෙනෙකුගෙ උදව්වෙන් හවස හය විතර වෙනකොට යාන්තං අහවරයි. ඊට පස්සෙ කුස්සියෙ පෝරණුවට උඩින් තියන කොන්ක්‍රීට් කෑල්ලෙන් බාල සෝදල වේලෙන්න තියාපු ප්ලාස්ටික් භාජන වලට ආයෙම අඩුපාඩු බෙදන්න කියල එළවළු, මාළු, පපඩම්, කට්ලට් මහ ගොඩක් පුරෝගන්නව. ඕං එතනින් කුස්සියෙ රාජකාරි අහවරයි.

ඊට පස්සෙ තාත්ත හීන් සැරේ පරණ වැගන් කාර් එකට පෙට්ටිවල අඩුක් කරාපු කෑම පාර්සල්, ප්ලාස්ටික් බකට් එහෙම පටවගන්නව. මමයි කියල මහ වැඩක් නොකලත් හැම එකකටම සම්මාදං වෙන්නෙ හරිම සන්තෝසෙන්.

හැන්දෑවෙ හය හමාරට විතර අපි ඔන්න ළමා නිවාසෙට යනව. අපි යනකොට පුංචි පුංචි කොළුපැටව් තාප්පෙ ගාව ඉඳලම පෝලිං ගැහිල ඉන්නව හරිම සන්තෝස මූණු වලින්. වාහනේ උන් ටිකව පහුහරන් ඉස්සරහටම යනකොට එක පෝලිමට දුවගෙන එනව. ඊට පස්සෙ වාහනන් බාන කෑම ඔක්කෝම එයාල කෑම කන ශාලාවට අරගෙන යන්නත් උදව් වෙනව.

ඊට පස්සෙ අපිත් එක්කම ඒ පොඩි උන් රොත්ත එනව බුදුන් වඳින්න. උන් මහා හයියෙන් ගාථා කියනව අපි කියනවටත් වඩා හයියෙන්. ඊලඟට විනාඩි දෙකක් භාවනා කරන්න ඕනෙ. විහාරගෙයි මල් මල් ටයිල් උඩ එරමිනිය ගොතාගෙන වාඩිවෙන පොඩි උන්ට ඒ විනාඩි දෙක කල්පයක් වගේ. දාන ශාලාවෙ ඉඳල හුලඟ එක්කං එන පුසුඹ උන්ගෙ නැහැයවල් කොණිති ගහනව ඇති. බැරිම උනාම එකෙක් දෙන්නෙක් හොරාට ඇහැක් විතරක් ඇරලත් බලනව.

ඊටපස්සෙ හැමෝම යනව දාන ශාලාවට. අපිටත් කලිං දුවල ගියපු කොලු පැටව් ටික අපි එතනට යනකොට පිඟන් කෝප්ප එහෙම අරගෙන වාඩිවෙලා දිලිසෙන ඇස්වලින් බලාගෙන ඉන්නව. උන්ට හරිම සන්තෝසයි. හිනා කටවල් ගොඩයි.

කෑම කාල බඩ පිරිච්ච සන්තෝසෙට ඒ පුංචි එවුන් ඊටපස්සෙ අපිට අහං ඉන්න සින්දු කියනව. ඒක හරිම ලස්සන, සංවේදී මොහොතක්.

මුලින්ම පොඩි උන් ටික කෑම කාපු ලොකු මේස බිත්තිය අයිනෙ එක පිට එක ගොඩගහනව වාඩෙවෙලා උන්න බංකු එහෙම්මම තියෙන්න ඇරල. ඊට පස්සෙ වාඩිවෙන බංකු එකකට එකක් හේත්තුවෙන විදියට ලොකු රවුමක් හැදෙන විදියට තියල රවුමෙ ඇතුල් පැත්තට කකුල් දාල හැමෝම වාඩිවෙනව. අපිත් ඒ අය අතරෙන් වාඩි උනාම රවුම ගානට හිර වෙලා.

ඊට පස්සෙ සින්දු කියන්න පුළුවන් පොඩිඋන් ඒ රවුමෙ මැදට ගිහිල්ල සින්දු කියනව, නටන්න පුළුවන් කොලු පැටව් නටනව. හරිම අපූරුයි. ඒත් පපුව කඩාවැටෙන තරං දුකයි. උන් එකෙක්වත් අඬන්නෙ නෑ. ඒත් උන් අසරණයි. ඒ අසරණ කම හංගං සින්දු කියල, නටල අත්පුඩි හගනකොට උන් තරමට අසරණ නැති අපි කිසිම කෙනෙක්ට නාඬා ඉන්න බෑ.

මට අද වගේ මතකයි එක කොලු පැටියෙක් වචන පටලව පටලව මෙන්න මේ සින්දුව කිව්ව.

අම්මාවරුනේ අම්මාවරුනේ
දරුවන්ගේ දූක් කඳුළු දකිනදා
සුරලොව සිට අතපා
ඒ කඳුලැල් පිසිනා
අම්මාවරු නැති දරුවන්ගේ
සංකා දුක් කවුදෝ දන්නේ
ඒ දුක දන්නා අම්මාවරුමයි
සංසාරේ මතු බුදු වන්නේ
සෙනෙහස වැඩිදා සිතද බොලඳ වේ
ලොවම ආදරෙයි කියා සිතේ
මායාවක් වී එහි තනිවූ දා
අම්මා පමණයි ළඟ ඉන්නේ.

මං බලාගෙන අපේ අම්ම මූණ හංගාගෙන අඬනව. ඒ සින්දුව කිව්ව පොඩි එකා ඒ වෙනකොටත් හිනාවෙච්ච ගමන් මයි.

ටික ටික රෑ වෙනව. දැං පොඩි පැටට් ටිකට නිදිමතයි. එකා දෙන්නට ඈනුම් යනව. ඒ කියන්න අපිට ආයෙම ලබන අවුරුද්ද වෙනකං උන් ගෙන් සමුගන්න වෙලාව ඇවිල්ල.

අපි යන්න නැගිට්ටම උන් එක පොදියට වැටිල අම්මටයි තාත්තටයි දණ ගහල වඳිනව. ඒ හරියට තමන්ගෙම ගෙදරක අම්ම තාත්තගෙ උණුසුම විඳල නොතිබුණු උන්ට පැය කීපයකට හරි අම්ම තාත්ත උනාට පිං කියන්න වගේ.

එහෙම උපන්දින සමරපු මට ගම අතෑරල දාල කොළඹ ආවදා ඉඳල කාර්යාල සම්ප්‍රදායට අනුව මූනිච්චාවට සුභපතන ඈයො වට කරන් “හැපි බර්ත් ඩේ ටූ යූ” කියල ග්‍රීන් කැබින් කේක් කපල වැඩ ඇරිල යනගමං රෑට පාං ගෙඩියකුත් අරං ගිහිල්ල පරිප්පු හොද්දෙ පොඟවං කන්න වෙච්ච එක නම් ඇඬෙන, ලැජ්ජා හිතෙන විහිළුවක්.

ප.ලි : අද මගේ උපන්දිනේ නෙවෙයි, ඒවගේම උපන්දිනේට පෝස්ට් එකක් ලියන්නත් හිතෙන එකක් නෑ. [කිසිම ස්ථීර දෙයක් නැති ජීවිතේ]

ආටිචෝක්

හපෝ මේකගෙ ලඟින් එන ගස් ගඳ….. කොහේ රිංගනවද මංද දවස පුරාම. බැලුවොත් ඇත්නං ගේ හරියක නෑ නෙව.

ඕං අදත් ආච්චි පටන්ගත්ත අඬෝවැඩියාව….

අනේ ඉතිං ඔහේ කියන්නෙ මට ගෙයි ගෙම්බි වගේ ගෙටම වෙලා ඉන්නෙයි කියලැයි… ඒ අච්චියෙ?

මට මේකව ආං බාං කරන්න බෑ.. තාත්තණ්ඩියට විගහට ඇවිල්ල එක්කං යන්නෙයි කියනො..

ආච්චි හැමදාම වගේ ඇදල ගන්න ආයුදේ අදත් ගත්ත. හපෝ… මට බෑ තාත්තත් එක්ක අර කාන්තාරෙට යන්න. අනික ඒකෙ හොරුත් ඉන්නවලු.

මං හිමීට ආච්චි වාඩිවෙලා උන්නු දිග ඇඳි බංකුව අනිත් පැත්තෙ කෙළවරෙන් වාඩිවෙලා බිම උන්නු පූසිගෙ වලිගෙ පයිං පාගන්න හැදුව. එයැයි නිදාගෙන උන්නට වලිගෙ ඇහැරිලා…

ඔයි මොකෝ ඒපාර කරනෙ,

දොරකොඩ මහා රඹුටං ගහෙන් පෙරිල එන ඉර එලියෙ පැත්තට කරං කියවන බණ පොත උඩින් බලල මගෙන් ඇහැව්වා.

හපෝ එයැයිට හතරවටේටම ඇස්. පෙරේද කහල ගොඩට වැටිච්ච පොල් ගෙඩියක් අරන් යන නීයවත්තෙ ආච්චි දැකල ඒකත් තිලේඅම්මට කිව්වනෙ. කොහොම පේනවද මංද ඒ හැම දෙයක්ම. වෙලාවකට මට හිතෙන්නෙම එයැයිට දිවැස් තියනවැයි කියල.

මං ආයෙ හෙමීට නැගිටල ගියා තිලේඅම්ම මොකෝ කරන්නෙ කියල බලන්න. වෙලාවෙ හැටියට නං එයා පිළිකන්නෙ පඩියට වෙලා පොතක් හරි පත්තරයක් හරි බලනව වෙන්න ඕන.

කුස්සිය පැත්තෙන් හරිම හොඳ පුසුඹක් එනව.

ඒ ගමන තිලේඅම්ම හොයන එක පැත්තක තියල බෝතල් රාක්කෙ ගාවින් වමට හැරිල බිත්තිය අයිනෙ මිටි ගහල තියන වී ගෝණියකටත් පයිං ගහගෙන මං කුස්සියට ගියා.

කුස්සියෙ වම් පැත්තෙ මුල්ලට වෙන්න බැඳපු මැටි ලිප ලඟ ඇණතියාගෙන චූටිඅම්ම මක්කද තම්බනව…

චූටි අම්මේ මක්කයි ඔයි තම්බන්නේ..?

එයැයි කතාවක් නැතුවම හැන්ද මුට්ටියට දාලා සුදුපාට බෝලයක් මයෙ දිහාවට උඩින් වීසිකරා.

නරක වෙලාව ! ඒක මගෙ අතේ වැදිල රෝල් වෙලා ගියා දොර මුල්ලට..

මං රිංගල ගිහිං උණු උණුවේ දුං දාන බෝලෙ අරං බැලුව.

අම්මේ… ආටිචෝක් !

හුලං කීරිය ගාවට මං ආසම ආටිචෝක්.

ඒක තමයි එහෙනං චූටි අම්ම අද උදේ මටත් හොරා ජම්බු ගහ දිහාවට යනව දැක්කෙ. එයැයි හිතුවට මං ඒක නොදැක්කයි කියල මං දැක්ක. ඒත් වෙනද වගේ පස්සෙං දුවං නොගියෙ වඩනම්බි මාම කපල දුන්න කෝපි කෝ‍ටුව සුද්ද කර කර උන හන්ද. හෙට උදේට තැන්නෙ අයියත් එක්ක පෙර හැරක් යන්නනෙව හිතාන ඉන්නෙ. ඉතිං ඊට කලිං මේ කෝ‍ටුව සුද්ද කරල අර වෙලේ බණ්ඩා මාමගෙ දවුලෙ කඩිප්පුව වගේ රවුං කරගන එපැයි. නැත්තං සක්කරයටවත් ඇහැක මං චූටි අම්මගෙ වල්ගෙ වෙන එක නවත්තන්න.

ඒ චූටි අම්මෙ, ඔහේ ජම්බු ගහ පල්ලෙ තිබිච්ච ආටිචෝක් පඳුරු සේරොම ගැලෙව්වැයි ?

දුං දාන මුට්ටියට එබෙනගමං මං ඇහුවෙ ගලෝපු ඔක්කොම තැම්බුවද කියල සැකයක් ආපු නිසා. ඕසෙට හැදිල තිබිච්ච පඳුරු සේරෝම ගැලෙව්වනං එතන මුට්ටි දෙකක් විතර තම්බන්න තිබුන. ඒත් මෙතන තියෙන්නෙ එක මුට්ටියයි නෙවෙ.

ඕ… ආයෙ දෙතුන් පාර ගලවන්න යන්න බෑ ඔය කූඩැල්ලො විමානෙ, සේරොම ගැලෙව්ව.

එතකොට අනික්වට මොකෝ කොලේ? මෙතන ඩිංගිත්තයිනෙ තියෙන්නෙ.

මට දැං ලොකු ප්‍රස්නයක් !

ආං ඇඹුරුංගල ලඟ බිම ගෝණියෙං වහල.

සැකේට මං ඇරලත් බැලුව. මේං තියනව ලාවට මඩත් එක්ක සුදු පාට ආටිචෝක් අල.

එහෙනං කමක් නෑ. මං හිතුවෙ ඔහේ තැන්නෙ ගෙදරටත් දුන්නයි කියල. ඔන්න මක්ක දුන්නත් මේව දෙන්නෙ නෑ හොඳේ.

හා හා පෙරේත කම පැත්තක තියල මේං මේක කනවකො, චූටි අම්ම මගෙ බිම දාලම පතුරු ගියපු එනැමල් පිඟානට ආටිචෝක් පුරවල දුන්න.

පසු සටහන:

ආටිචෝක් අන්තිමට කෑවෙ මම හිතන්නෙ මීට අවුරුදු විස්සකට විතර උඩදි. පස්සෙන් පහු වල් ඌරො පෙරලල දාල ආටිචෝක් ගාලම විනාස වෙලා ගියා. ඇරත් හක්මනින් ගාල්ලට ආවයිං පස්සෙ ආටිචෝක් අමතක වෙලාම ගියා. නැත්න ඊට පස්සෙත් ඉඳල හිටල නිවාඩුවකට ගමේ ගිය වෙලාවක කාට හරි කිව්වනං පඳුරක් දෙකක් උගුල්ලල ගෙනැත් දෙයි. දැනට ආටිචෝක් වල තියන ලාවට මුල් කෑලි තියන විනිවිද පේන පොත්තයි ඒකෙ තියන කිරි රහයි විතරමයි මතක.

ලාවට තිබිච්ච ඒ මතකයෙන් ආසන්න කී වර්ඩ්ස් ඔක්කොම දාලත් ආටිචෝක් අලයක පින්තූරයක්නම් හොයාගන්න බැරි උනා. ඒත් මෙන්න මෙතන පොඩි සටහනක් නම් තියනව ඒ ගැන.

දැං අවුරුදු දෙකයි – උන්න හැටියට මලා මදැයි චූටිමැණිකෙ.

හැතැප්ම දෙකකට වැඩිය දුර නැති ඉස්කෝල දෙකක අවුරුදු දහතුනක්ම ඉඳල, ඒ මදිවට බද්දෙගෙ, ටිල්නියගෙ, ඩකා ගෙ පන්තිවල නූලෙ වාඩිවෙලා ඉරට්ටෙ ලිය ලිය අවුරුදු දෙකක්ම කට්ට කාල, තවත් අවුරුදු දෙකක් ඇන්.ටී. ඇස් එකේ තාප්පෙ එහා පැත්තෙයි මෙහා පැත්තෙයි ඉඳල, මදි පාඩුවට තවත් අවුරුදු දෙකක් එක ලඟ තියෙන නෝනාවාට්‍ටුවෙයි වැලිකඩයිත් ඉඳල අන්තිමට පත්තර පි‍ටුවක් හන්ද නෙව අපි දෙන්න එක වහලක් යටට උනේ.

කරුමයක් තියනවනං වලක්කන්න ඇහැක චූටිමැණිකෙ නේද?

අම්මප එක අතකට ඒ කාලෙ හම්බ උනානං මෙච්චර දුරක් නේන්නත් තිබුන නේද? ඒ කාලෙ මොනව කියල තේරෙන වයසක් ද. අනික අර ඔහෙගෙයි මගෙයි ඕ-ලෙවල් කාලෙ ගත්තු අයි.ඩී පින්තූර දෙකේ හැටියට කීයටවත් ලඟින් තියන්න ඇහැක් දෙන්නෙක්ය.

ඊටත් ඉතිං වැරදිලාවත් මයෙ හිත ගිහිල්ල පස්සෙං ආවනං ඔයැයිගෙ ඉස්සර කොල්ල මට අම්බානක ගහල මදි පාඩුවට ගෙදර ගිහිල්ලත් කන්න ඔතල දෙයි නෙව. එහම හිතෙන කොටනං මගෙ පූරුවෙ පිනකට තමයි ඇහැ ගැහුනෙ නැත්තෙ. වැරදිලාවත් එහෙම උනානං බලන්න තිබුන ර‍ඟේ.

යකාගෙ හැටියටයි විමානෙ කිව්ව වගේ අපි දෙන්න තකට තක, මට ඩෝං යන තරමට ඔහේ කට පියං ඉන්න එක නං පූරුවෙ වාසනාවක්ම තමයි, නැත්නං අපි දෙන්න කා කොටාගෙන කොහෙං අහවර වෙයිද කියල දෙයියො තමයි දන්නෙ.

කට කෑවත් කියන්න තියනදේ කියන්න එපැයි. ඔහෙගෙ ගොඩ හොද්ද මේ අවුරුදු දෙකට ලුණු මිරිස්, ඇඹුල් එහෙම ගානට වැටිල පදං වෙලා ආපු හැටියට තව අවුරුද්දක් හමාරක් යනකොට මනුස්සයෙකුට කටේ තියන්න ඇහැක් ගානට එයි මයෙ හිතේ. එදාට අපි දාමු පාටියක් හොඳේ.

තාම ඇවිල්ල තියෙන්නෙ යාන්තං අවුරුදු දෙකයි. තව කොච්චාර යන්න තියනවද කියල මතක් වෙනකොටත් සරුවාංගෙම හීතල වෙලා යනව සන්තෝසෙට.

ඔහෙට හිතාගන්න ඇහැක චූටි මැණිකෙ තව අවුරුදු තිස් පහක් හතලිහක් ගියාම අපි දෙන්න කොහොම ඉඳියිද කියල. මට නං හිතෙන්න අපේ කොළු පැටිය රට ගියාම අපි දෙන්න තනිවෙයි ය කියල. පැන්සොං ගියපු නර්ස් නෝන කෙනෙකුයි මැනේජර් මහත්තයෙකුයි ඉස්තෝප්පුව කෙලවරේ යකඩ බංකුවෙ වාඩිවෙලා ලැප්-ටොප් එකත් පැත්තකින් තියාගෙන ඉස්කයිප්පුවෙන් කොල්ලත් එක්ක දොඩන රූපයක් මයෙ හිතට ආව මේක ලියන වෙලාවෙ.

සමහර වෙලාවට අපෙ කොළුව අපිදෙන්නත් අරං යයි නේද? අපි ඌව බලාගත්තු විදියට ඌ අපිවත් බලාගනියි නේද ? කවුරු කාට කියන්න ඇහැක්ද ඕව, ඒත් ඉතිං කවුරු ආව ගියත් ඔහේ මාත් එක්ක නොවැ ඒ මදෑ.

ඒ වෙනකොට මයෙ තට්ටෙ පෑදිලා තියෙයි, දතුත් හැලිල තියෙයි, අතපයත් වලංගු නැතිවෙලා ඇසුත් නොපෙනී යයිද මංද, ඒත් මොනව වෙනස් උනත් අද වගේම එදාටත් මේ පීනස් ලෙඩේනං අඩුවක් නැතුව තියෙයි නේ. කරුමේ කරුමේ !

මොකෝ හිනාවෙන්නෙ, ඔහේටත් ඒ ආනිසංසෙම තමයි, මොකෝ වයසට යන්නෙ මං විතරෙයි. ඔහෙගෙත් දත් හැලිල හම ‍රැලි වැටිල මයෙ ගානටම එයි. ඊටත් වැඩි වෙයිද කියන්න බෑ. ඒක හන්ද දැන්ම ඉඳල එක එක කිරීං ජාති උලල පරිස්සං වෙන්ට හොඳා, එහෙම හැඩට උන්නොත් කාටෙයි ආඩම්බර. තට්ට නාකියෙක් ලමිස්සියෙක් බැඳල කියල මයෙ නාකි යාළුවොයි අහල පහල ඉන්න එවුනුයි ඉරිසියාවෙ පැලෙයි නේද එතකොට. උන්ට හොඳම වැඩේ. ඉරිසියාකාර හැත්ත.

ඒ මොනව උනත් තාමත් ඉස්සර වගේම බැරි උනත් ඉඳල හිටල ඔයි උකුලෙ තියං ඔළුව අතගාන එකනං අමතක වෙන එකක් නෑ නෙව. හැබැයි අතගාල අහවර වෙලා නාකි කෝලං කියල මයෙ තට්ටෙට ටොක්කක් අනිනව එහෙම නෙවෙයි හොඳේ….. නාකි උනත් මං ඔහේ එක්ක නැතුව වෙන කවුරු එක්ක කෝලං කරන්නෙයි චූටිමැණිකෙ.

පැළ පොල් මද නං ආයෙ මොනවද

තිලේ අම්මේ….. උදේ ආච්චිත් එක්ක නාං එනකොට මං දැක්ක පැල පොලයක් තියෙනව පල්ලෙහා. අරං එන්නෙයි.

කොහේද පුතේ..

අර කහලගොඩට පල්ලෙහා ජම්බු යට.

ඉන්න මාත් එන්නං, තනියම යන්න එපා ගොරොක් ගහ මුල කඩ් ගුලක් තිවුන.

ඔහේ ඕන්නෑ. මං ගේන්නං.

එහෙනං පරිස්සමෙං. ලිං බක්කියෙ මාළු අල්ලන්න යනව එහෙම නෙවෙයි හො‍ඳෙයි ?

නාන ලිඳ තියෙන්නෙ වෙල් මට්ටමට හන්ද ලිඳේ වතුර හැමතිස්සෙම උතුරල යනව. වෙලේ ඉන්න මාළු සමහර වෙලාවට ලිඳේ වතුරබහින කානුව දිගේ උඩහට පීනගෙන ඇවිල්ල ලිං බක්කියෙ ගල් අස්සෙ කැරකි කැරකි ඉන්නව. නාන්න ලිඳට ගියාම මං පොල්ක‍ටු වලින් මාලු අල්ලනව ලිඳට දාන්න කියල. ඒත් ආච්චිත් එක්ක ඔය සෙල්ලං කරන්න බෑ.

කෝ ඇහුනද?

හරීඊඊඊ…….

වචනෙ පිට උනා විතරයි මං කහලගොඩයි නන්නං ගහයි අතරෙන් තියෙන ලිඳට යන මැටි පාර දීගේ දුවනව නෙමෙයි ඉගිල්ලෙනව පල්ලෙහාට. ඒ වෙලාවට වෙනද ඔය පාරෙ යද්දි ඇනෙන ගල් ඇනෙන්නෙත් නෑ. ගොරක ගහේ මං එනකං බලං ඉන්න යකා ඇත්තෙත් නෑ.

බ්‍රා……..ස්…..  කියල මං පැල පොලේ ගාව බ්‍රේක් ගහනව. මොන…….. පල්ලමේ දුවං ආපු වේගෙට නවතින්නෙ වෙරළුගහත් පහුකරල.

කී…..ක්     කී….ක්    කී…ක් ගගා ජම්බුගහ ගාවට රිවස් කරනව. එතකොට හරියට හීංකිතර මාමගෙ කාර් එක වගේ.

යාන්තං ගොබේ ආපු පැළ පොලේ අත්දෙකින්ම උස්සල ගත්ත. හීනියට මුල් දෙක තුනකුත් ඇදිල. ඒත් හිතාපු තරං පැළවෙලා නෑ. මේකෙ මදේ තාම පුංචි ඇති. තව ඩිංගක් විතර ගොබේ ඇදිල තිබුනනං නියම ගාන. ඒත් තවත් කල් බලං ඉන්න ඇහැකි කාටෙයි. තව තියෙන්න ඇරියොත් හින්නි මාමලැහ සමීරය හීං සැරේ අරං යයි.

තිලේ අම්මේ මෙන්න ගෙනාවෝ…………. ලෙලි ගහල දෙනවැයි?

තිලේ අම්ම පොල් ඔයන කිතුල් උලේ ගහල පොලේ ඔයනකං මං කුස්සියෙ පඩිය උඩ ඇණ තියං බලං ඉන්නව. ඒයැයි මට පස්ස හරෝගෙන නෙ ඔයන්නෙ. මට බයේ බෑ හයියෙන් උලේ ගහල ගෙඩිය ලෙලි ගහන්න කලිංම බි‍ඳෙයිද කියල. එහෙම උනොත් පැළමදේ චප්ප වෙලා යාවි.

ඔයල ඉවරෙයි….?

මට බලං ඉන්න බෑ. පඩියෙ යන නයි කූඹි වැලෙන් ආපු එකෙක්ද කොහේද මගෙ පස්සත් කනව. ඒ මදිවට තැන්නෙ ගෙදර බල්ලත් ඇවිල්ල බලං ඉන්නව කණ්ඩි ගැට්ට උඩ වාඩිවෙලා.

ඔහේ මොකෝ බලං ඉන්නෙ, පැළමද කන්නෙයි. දුප් යන්න.. මං කුස්සි පඩියට උඩහින් ඊයෙ හවහ වැල ගෙඩියක් කාල එකතුකරල තිබුන කොස් ඇටයක් අරං බල්ලට ගැහුව. යන පාටක් නෑ. ඌටත් පැළ මද කෑල්ලෙක් දෙන්න වෙනව දැන් නං. කිව්වම අහල දුවපිය යන්න. මං තව කොස් ඇටේකින් ගැහුව.

ඔය මක්ක කරනවැයි, කොස් ඇට ටික වීසිකරන්නෙ ?

හපෝ ආච්චිත් ඇවිල්ල. දැං දීපල්ලකො එයැයිටත් බාගයක්. තනියෙම පොල් ඔයාගන්න ඇහැක් කාලයක් උනාමනං පල්ලෙහා තියං කාල එනව මිසක් ගේන්නෙ නෑ ගේ හරියකට.

පුතේ…. මහ පිහිය ගේන්න.

ඇති යාන්තං ඔයල ඉවරයි වගේ. මං දූවල යනව කුස්සියට. දවල්ට උයල අහවර උනාම ජනෙල් සේරම වහන හන්ද කුස්සියම කරුවලයි. ඇරල තිබුනොත් ඉතිං හොර පූසි උස්සං දුවනව උම්බකලඩ කෑල්ලක් හරි කරෝල කූරියෙක් හරි.

ඩිංග වෙලාවක් යනකොට කරුවලට ඇහැ හුරු උනාම පේනව මහපිහිය බෝතල් රාක්කෙ යටම කෑල්ලෙ තියෙනව. මගෙ අම්මේ ඒකෙ බර.

ආ..

හෙමිං ගහන්න හොඳේ..  අර තඩි පිහියෙන් ගැහුවම පැළ මදේ කුඩුවෙලා යාවි. එහෙම තැලිච්ච ඒව කාල වැඩක් තියෙනවයි.

තිලේ අම්ම මං දිහා බලල මහම මහ පැළමද පෙරේතයෙක් කියන්න වහේ හිනාවක් දාල සීරුවට එකපාරෙන් දාං…. ගාල බින්ද පොලේ.

මගෙ අම්මේ… මේ තියෙන්නෙ කිරිම කිරි පාටට ගෑණු බෑය පැත්තෙ පැළමදේ. ආසාවෙ බෑ… පුංචියි කියල හිතං උන්නට පුංචිම නෑ.

ඊට පස්සෙ හීනි උලක් තියෙන පිහියක් අරං ගෑණු පොල්කට්ටෙ හිලෙන් එළියට මතුවෙලා තියෙන පැළමදේ මුල් කපල ඒ පිහි තුඩෙන්ම ඉතුරු කෑල්ල ඇතුලට තල්ලු කරනව. එහෙම නැතුව පැළමදේ ගෙඩිය පිටින්ම පොල් බෑයෙන් හලවගන්න බෑ නෙව.

අර ලොවි සම්බල්, ජූල් සම්බල්, පොල් බඩ වගේ මේකනං බෙදාගෙන කන්න හිතෙන්නෙන නෑ. ඒත් ඉතිං මොන හිතකින්ද පුංචි අම්මලට නොදී කන්නෙ. මොකෝ එයාල මට නොදී මක්කාවත් කාල තියෙයි.

මට හම්බුවෙන පැළමද බාගෙ කන්න මං දුවං යනව ඉස්සරහ රඹුටං ගහේ බැඳපු ඔන්චිල්ලාවට. ඒකෙ දාපු ගෝනි පඩංගු බොක්කෙ වාඩිවෙලා නීවිහැනහිල්ලෙ කන්න තමයි මං ආස. පුළුං වගේ, කටට දැනෙන්නෙ නෑ හැපෙනව. අර ගොබේ ආපු පැත්තෙ තියෙන කොහු ගතිය තියෙන කෑල්ලනං මට විනාඩි දහයක් විතර වික වික ඉන්න ඇහැකි. හරිම කිරි රහයි.

ආච්චිලගෙ ගෙදරදි ඔහොම ඉඳල හිටල පැල පොලයක් හම්බ උණාට, කොප්පරා වේලන, හේනෙගෙදර ඇඩ්ඩිං මාමලයි අහ පොල් ඔයන දවසක ගියානං ඇති තරං පැළමද. එහේ එක එක සයිස් එකෙන් තියෙනව. ටීක් බෝල සයිස් එකේ ඉඳල ලොවි ගෙඩි, ඩොංග ගෙඩි, මැංගුස් ගෙඩි, ජූල් ගෙඩි තරං වෙනකන් තියෙනව. හැබැයි රහම ටීක් බෝල සයිස් එකේ ඉඳල මැංගුස් තරං ඒව තමයි. ලොකු වෙන්න ලොකු වෙන්න රහ අඩුයි. පුළුං ගතිය වැඩී, දිය රහයි.

පොල් ඔයන තැනින්ම වාඩි වෙලා ඇඩ්ඩිං මාම සුද්දකර කර බේසමට දාන ඒවයෙන් රහම ඒව ‍තෝරං බුරිය උල්වෙනකං කාල තාව ඔතල දෙනතරමක් අරං එනව මං.

එදා ඉඳං අද වෙනකං මං තවමත් පෙරේතයි පැළමද වලට. ඒත් මේ කොළඹ හිතුන හිතුන වෙලාවට කන්න පැළමද හොයාගන්න නෑ. දවසක් ඇතුල්කෝට්ටෙ පල්ලිය ඉස්සරහ මනුස්සයෙක් ෂොපින් බෑග් වල දාල පැළමද විකුනනව දැකල බයිසිකලේ නවත්තල ගිහින් බැළුව. ජූල් ගෙඩි විතර විසාල දිය පැළමද පහක් දාපු බෑග් එකක් රුපියල් සීයයි කිව්ව. ඒත් කමක් නෑ කියල මං ඇහුව පොඩි පැළමද නැද්ද කියල.

පොඩිව රහ නෑ මහත්තයො. ඒක හන්ද ලොකුව විතරයි මං විකුනන්නෙ කිව්ව.

අනේ මං බෙසම් ගනං පුංචි කාලෙ කාපු පැළමද…………..