එක්ස්ක්‍යුස් මී හෙවත් ඇණ මුරිච්චි සමඟ ලොප් වූ විළිලැජ්ජාසහගත ප්‍රේම ප්‍රකාශය

එක්ස්ක්‍යුස් මී …

මට ඉස්සරහින් ග්‍රීන් ඇපල් ජූස් කඩේ පෝලිමේ ඉඳපු වියත් දෙකේ සාය කොටයක් ඇඳල ඉඳික‍ටු දෙකක් වගේ හීනි අඩි තියස සපත්තු දෙකක් දාපු එක්සෙකටිව් ලූක් එකක් තිබුන ගෑණු ළමයගෙ කනට කිට්‍ටු කරල කඩුවෙන්ම කෙ‍ටුවෙ මේ නවම් මාවතේ ඉන්න ගෑණුන්ගෙ හැටි දන්න නිසා.

ඔව් ඔව්.. මුන් මහ අමුතුම එව්වො ජාතියක්. ඕං නිකමට හිතමුකො මං ඔය වෙලාවෙ සිංහලෙන් කතා කලා කියල. [ඔය එක්ස්ක්‍යුස් මී කියන එකට සිංහලෙන් කියන්නෙ “මේ.. නංගී කියල නේද ?] එහෙමනං ඉතිං තත්වය ශෝචනීයයි ! නිකං ඔළුව ගස්සල හැරිල බලන්නෙ හිඟන්නෙක් මේ ජූස් බාර් එකක අහවල් දෙයක් කරනවද කියල වගේ. තව යාළුවොත් එක්ක හෙම උන්නොත් කට කපාපු නෝන්ඩි හිනාවක් ලැබෙන්නත්, වැරදිලාවත් කොල්ල ඒ අහල පහලක හිටියොත් දවා අළුවෙලා යන බැල්මක් වැටෙන්නත් බැරි නෑ.

ටිකක් විතර බර කරල කනටම කිට්‍ටුකරල කොටාපු කඩු පාරෙන් ඔලුව හරවල බලාපි පෝනිටේල් එකත් ලතාවකට ගස්සලම.

හරියට හරි.. මේ දුල්මිණී තමා.. ඔය තියෙන්නෙ දකුණු ඇහිබැමට උඩින් තියන පුංචි උපන්ලපෙත්.

යර්ස් … ?

මොකක්ද මංදා මහ අමුතු විදියට ඇස් දෙකත් පුංචි කරල ඒ මදිවට නළලත් ‍රැලි කරල මගෙන් අහපි.

ඔයාට මාව අඳුරන්න පුළුවන්ද ?  [හරි හරි.. කඩුවෙන් කොටල පොටක් පාදගත්තම හෙළුවෙන් වනාගෙන වනාගෙන යන්න ඇහැකි, අනික මේ මම දන්න කියන ළමයෙක්]

හ්ම්…. අමාරුයි !!!

හුටා ! දැං ඉතිං මොන දෙයියන්ට කියන්නද ?

ඔයා ගාල්ලෙ නේද ?

ඔව්…. ?

ඔයා ලියනගේ මිස් ගෙ ක්ලාස් ආව නේද ?

ඔව් ඔව්.. ඔයත් ආවද ?

මේකි කොටියම කාපිය….. ඇයි හත් ඉලව්වෙ මං මේකි හන්ද හොම්බ කට කඩා ගත්ත. වස විළිලැජ්ජා වින්ද.. ඒ සේරම අමතකයි එහෙනං ඈ…..

ම්ම් …….. ආනේ මේ නවම් නේද ?

අප්පා ඇති යාන්තං මතක් උනා…..

පොඩි මතකයක් තිබුන. හරියටම මතක් උනේ ලියනගේ මිස්ගෙ ක්ලාස් ආව කිව්වමනෙ. කොහොම අමතක වෙන්නද අප්පා ඔයා එදා බෙල්ල කඩාගන්න හදාපු හැටියට !!

ෂ්…… කෑගහන්න එපා මනුස්සයො !!! වටේ පිටේ මිනිස්සු ඉන්නව.

හි හී හී….

——————————————————————————————–

හරි හරි.. කෙළ හලාගෙන හිටියට එතනින් එහාට අපි දෙන්න අතරෙ වෙච්ච කතාවෙන් තමුන්ලට වැඩක් නෑ…. 😉 ඒක නිසා දැනගන්න ඕනෙම නම් අර බෙල්ල කඩාගත්ත සිද්ධිය කියන්නම්. අහගන්නවලා…

——————————————————————————————–

මේ කියන්නෙ ඉස්කෝලෙ එකොලහ වසරෙ තුන්වෙනි වාරෙ විතර.

ඔය කාලෙ කියන්නෙ මහ අමුතු ආසාවන් එන කාලයක්නෙ. මට තිබුනෙ බයිසිකල් උණක්. එහෙමයි කිව්වට සන්තකේටම තිබුනෙ ඊට අවුරුදු පහකට විතර ඉස්සෙල්ල අරගෙන දීපු ඊස්ටන් ස්පෝට් බයිසිකලේ විතරයි. ඕකට තමයි මම දාපු සෙල්ලං ඔක්කොම කලේ.

මාසෙකට සැරයක් විතර ඕක මස් කරල ග්‍රීස් තෙල් එහෙම ගාල බෝල මාරුකරන ඒව එහම කරල බ්‍රේක් කේබල් ඔයිල් කරල ෆුල් සර්විස් එකක් දීල ගන්නව. සමහර දවස් වලට ඇණ මුරිච්චි දෙක තුනක් වැඩිපුරත් ඉතිරුවෙනව. ඒව ඉතිං ඊලඟ සැරේ ගලවල හයි කරද්දි සමහර විට හයි කරගන්න තැන් අහුවෙනව. එහෙම නැත්නං මගෙ අඬු බඬු දාපු පෙට්ටියෙ මුල්ලකට වෙලා ඔහේ තියෙනව.

මේ ගලවල හයිකිරිල්ලට හරියටම ගැලපෙන ආයුධ නැති නිසා ගොඩක් වෙලවට ලොකු යතුරු අස්සට පැතලි ඉස්කුරුප්පු නියනෙ තලේ එහෙම ඔබල හරියන සයිස් එකට පොඩි පොඩි එහෙමෙහෙ කිරීම් කරල තමයි සමහර ඇණ ගලවන්නෙ. පැඩ්ල් එක බයිසිකලේට හයිවෙන තැන තියන ලොකු කප් එක ගලවන්න නං ඒකෙ තියන කට්ට වලට ඉස්කුරුප්පු නියනක් තියල මිට්යෙන් ගහන්නම ඕනෙ. නැත්නං ඒක ගලවන්න බෑ. ඒ දවස් වල හන්දියෙ බයිසිකල් සාප්පුවෙ පැටි අයිය වැඩ කරන දිහා බලාගෙන ඉඳල තමයි ඒක අල්ල අගත්තෙ.

කොහොම හරි මේ නියමිත ආයුධ නැතුව කරන බාස් වැඩෙන් සමහර ඇණ වල ඔළුව ගෙවිල ගිහිල්ල ගලව ගන්නත් කොහොමහරි කරල ගලවපුව ආයෙම හයි කරගන්නත් බැරිවෙන වෙලාවල් අනන්තයි. එහෙම උනාම අන්තිමට සරණෙට එන්නෙ මහ විසාල කටර් අඬුවක්. ඒකෙ මැද තියන කට්ට රවුමට දාල දෑත බදල කැරකෙව්වම හරි. ඒකත් මහ කාලයක් කරන්න බෑ. අටපට්ටං ඇණ ඔළුව රවුං වෙනවනෙ. වැරදිලාවත් පිට පොට ගියොත් එහෙම ඇනේ පොට කැපෙනවනෙ. ඊට පස්සෙ ඉතිං අම්මට නාහෙන් අඬල කීයක් හරි ඉල්ලගෙන අලුත් ඇණයක් මුරිච්චියක් දාගෙන තමයි වැඩේ අහවර වෙන්නෙ.

මෙච්චර විස්තරයක් කියාගෙන ආවෙ මට ඒ සංගෙදිය උනේ කොහොමද කියන්න.

ඔන්න ඒ සෝචනීය දවසට එළි උනා. අතුරු ආන්තරාවක් නැතුව ඉස්කෝලෙ ගිහිල්ල ගෙදර එහෙම ආව සනීපෙට. තුන හමාරට යන්න ඕනෙ කිතුලම්පිටියෙ ලියනගේ මිස්ලයි ගෙදරට, එහෙ තමයි අපෙ ඉංගිරිස් පන්තිය. ස්කූල් බස් එකේ ඉස්කෝලෙ ගියාට අපි කොල්ලො ඔක්කොමල වගේ පන්ති යන්නෙ බයිසිකලෙන්. ඒක හරි ජොලි ගනමන, අතර මඟදි බීම පැකට් බොන එක තමයි ජොලිම වැඩේ, ඩොංග වාරෙට ඉතිං ඒව. ඉඳල හිටල පන්ති ඇරිල එන ගමන් ගලගෙඩිය පැත්තෙන් ඇවිල්ල තම්බි කඩෙන් ආප්ප කන්නත් අමතක කරන්නෙ නෑ. ඒකට ඉතිං සතියක දෙකක පොකට් මනී ඉතුරු කරගන්න ඕන නිසා ඒ ගනම නම් ඉතිං මාසෙකට දෙපාරක් නැත්නං තුන් පාරක් තමයි.

මේ පන්ති යන ගමනට හිරිඹුර හන්දියෙන් මට එකතුවෙනව කරාපිටියෙ ඉඳල එන විරාජ්, ඊට පස්සෙ කහදූවවත්තෙ බ‍ටුවන්තුඩාව පාරෙන් ලසන්ත, රිචර්ඩ් පතිරණ මහත්තයෙගෙ ගෙවල් ලඟින් එනව පුබුදු, කිතුලම්පිටියෙ ඉස්කොලෙ ගාවින් අපේ කාණ්ඩෙට එකතුවෙනව පැතුම්.

ඔන්න අපි සැට් එකම දැන් පන්තිය බලා පාගනව.

මේ මචං, උඹ මොකෝ කියන්නෙ මං දුල්මිණීගෙන් අහන්නද නැත්නං උඹ අහනවද ?

අඩේ උඹ අහන්න එපා බං. මං අහන්නංකො

හරියෙන්නෙ නෑ නෙ බං. උඹ දැං කී දවසක ඉඳලද ඕකිගෙන් අහනව කියල කියන්නෙ. කෝ ඇහුවද ?

ඔව් බං.. මූ අහන්නෙ නෑ උඹට අහන්නත් නෑ.. අන්තිමට අර මහින්දෙ කළුව ඕකි දාගනියි.

පිස්සුද බං, මම අද අහනව ෂුවර්.

හරි.. උඹට අද විතරයි චාන්ස් එක දෙන්නෙ. අද ඇහුවෙ නැත්නං උඹට ආයෙ චාන්ස් නෑ හරි .. ?

ඒයි නවමා, ඔන්න ඒකි හැරෙන පාර ගාව ඉන්නව, අහනවනං දැං අහපං.

කිව්වත් වගේ මේ ඉන්නෙ දුල්මිණී ක්ලාස් එකට හැරෙන පාර ලඟ. මෙච්චර වෙලා නවං ආව කොන්දත් කෙලින් කරල හැන්ඩ්ල් එකට අත් දෙකේම බර දීල ගත්ත පුරුස ධෛර්යය. අද නම් අහන එක අහනවමයි !!!

ක්‍රාස්….ක්‍රාස්..

දහ්.. ක්ර්ර්ස්…

ජබුං.. ග්ල්බ් ග්ල්බ් ග්ල්බ්…

අඩෝ.. නවම්.. නැගිටහං මචං මඩ වලෙන්.

හ්ම්ම්ම් හ්.. ආහ්……

මචං මුගෙ මූනෙන් ලේ එනව නේද ?

අප්පට සිරි. නහයත් කැඩිලද කොහෙද.. ඒ මදිවට නිකටත් පැලිල නේද … ?

නිලංකාර වෙලා තිබ්බට වටේ පිටේ උන් කතා කරනව් ඇහෙනව…

මං ඇස් ඇරල බැළුව.

ඔළු ගොඩක් මාව වටකරගෙන. ඒ අස්සෙන් යාන්තමය අහස පේනව.

මචං මචං.. උඹට මොකෝ බං උනේ….

ඒයි බං මුගෙ බයිසිකලේ හැන්ඩ්ල් එකත් ගැලවිලා බං මේ බලහංකො.. මාර වැටිල්ලක් නෙ මූ වැ‍ටුනෙ..

හ්මෙ.. ම්ම්…..

මං පිටිපස්සට අත ගහල නැගිට්ට. ඈතින් තවමත් අර පන්තියට හැරෙන පාර ලඟ දුල්මිණී අනිත් ගෑණු ළමයි ගොඩත් එක්ක මං දිහා බලාගෙන ඉන්නව.

එච්චරයි මට මතක !!!

ආයෙම ඇස් ඇරෙනකොට මං හිටියෙ කලේගාන හන්දියෙ ඩිස්පැන්සරියෙ රෙක්සින් ඇඳ උඩ !!!!

බියර් බෝතලයේ දේසනාව – මෙහෙමයි පවුල් කන්නෙ මචං…….

ඕං බලපන් මචං…. මේකිගෙ තියන සැකේ…

කාගෙද බං….

ප්‍රසන්න සාක්කුවෙන් ගත් ජංගම දුරකතනය දුලිප්ට පෑවේ අප්‍රසන්න මුහුණිනි.

එහි තිරයේ Chanika Calling….. යනුවෙන් දිස් වේ.

උඹෙ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ් නේද….. ඉතිං ආන්සර් කරන්නෙ නැත්තෙ?

මඳ වෙලාවක් නාදවෙන දුරකතනයට ඔරවා සිටි ප්‍රසන්න ඇමතුම විසන්ධිකර පසෙකින් තැබීය

මට මේ වැඩේ එපාවෙලා බං තියෙන්නෙ. මම අද දවාලෙ කෝල් කරල කිව්ව උඹත් එක්ක පොඩ්ඩක් සෙට් වෙන්න යනව කියල.

ඉතිං…. ?

එතන ඉඳල එක කෝල් විස්සකට වැඩිය එන්න ඇති මේකිගෙන්.

ඉතිං බං ලව් කරන කාලෙ කෙල්ලගෙන් කෝල් එකක් එනවට වඩා සැපක් තවත් තියනවයි ?

ඒ ඉතිං ලව් කරන්න කතාකරනවනම් නෙ, මේක එහෙම එකක් නෙමෙයි මචං.

එහෙනං… ?

කෝල් කරල කියයි “බොන්න එපා හොඳේ” “අනේ රෑ වෙන්න එපා” “ඔයා ඔය යාළුව ආශ්‍රයකරනව වැඩියි” “මොනවද අනේ ඔයාලට ඔච්චර කතාකරන්න තියෙන්නෙ” “ඔන්න අටට කලින් බෝඩිමට ගියේ නැත්නම් මම තරහයි” ඔන්න ඔය වගේ විකාර ගොඩයි බං.

ඉතිං මචං තමන් ආදරේ කරන මිනිහට බොන්න එපා, රෑවෙන්න එපා කියන එකේ වැ‍රැද්ද මොකක්ද?

උඹ කැමතිද උඹෙ වයිෆ් හැමතිස්සෙම කනිපින්දං ගානවට “බොන්න එපා, රෑවෙන්න එපා, යාළුවො එක්ක ඇවිදින්න එපා” කියල.

නෑ මම හිතන්නෙ නෑ. ඒත් මචං මම ඔය අත්දැකීමට මූණදීල නෑ.

ඒ කියන්නෙ උඹෙ වයිෆ්ට ගානක් නැ උඹ බීල රෑට ගෙදර යනවට.

ගානක් නැතුව නෙමෙයි මචං. මුතූ කිසිම දවසක මට කිසිම නීතියක් දාල නෑ. ඒක නිසා මට ඒකිට ඇණයක් වෙන්න උවමනා වෙලා නෑ. මම ඈණයක් නෙවෙනතාක් කල් එයා මට ඇණයක් වෙන්නත් නෑ කියල මට විස්වාසයි.

සර්.. මොනවද ගේන්නෙ ?

අපිට ගේන්න කාල්ස්බර්ග් ස්ට්‍රෝන්ග් දෙකයි හැඬැල්ලො බයිට් එකයි.

අනික මචං, මම බියර් එකකට වඩා දෙයක් බොන්නෙ නෑ මොකද මම දන්නව මගේ ලිමිට්.

එතකොට උඹ කියන්නෙ උඹ උඹට ඕන විදියට ජීවත්වෙනව මුතූ එයාට ඕනෙ විදියට ජීවත් වෙනව කියලද? ඒක එහෙම වෙන්න ඕන නම් අහවල් දෙයකටද බං උඹල බැන්දෙ ?

ඔය… උඹ වලිගෙ පගගෙන නෙ ප්‍රසන්න… සහයෝගයෙන් ජීවත්වෙන එකයි මම එතනින් අදහස් කලේ. එහෙම නැතුව එයා මොනවා කලත් මට ගානක්වත් මම මොනවා කලත් එයාට ගානක්වත් නෑ කියන එක නෙමෙයි. අපි දෙන්න තනි තනිවම කරන හැම දෙයකම බලපෑම දෙන්නටම සමානව දැනෙනව. ඒත් ඒ දේවල් දරාගන්න පුළුවන් සීමා ඇතුලෙ සිද්ධවෙනවනම් එතන ගැටළුවක් නෑ මචං.

ඒ කිව්වෙ ?

හ්ම්… මම මෙහෙම කියන්නම්කො…… සීතල බියර් උගුරකට පස්සෙ බැදපු හැඬැල්ලෙකුට පිඟානෙ පැත්තක තිබිච්ච දෙහි බෑයෙන් බිංදුවක් මිරිකල දාගෙන හපන ගමන් දුලිප් ආයෙම කතාව පටන් ගත්ත.

උඹ හිතපන්කො මම අද බීල ගෙදර යනව කියල. මම බලාපොරොත්තු වෙන්න නරකයි මුතූ වෙනද වගේ දුවල ඇවිල්ල මාව පිළිගනීවි කියල. ඒක එහෙම වෙන්නෙ නෑ. ගෑණු ගෙදර දාල පිරිමි අපි තනියම විනෝද වෙලා එනකොට උන්ට තරමක දුකක්, කේන්තියක් ඇතිවෙනව. ඒ වෙලවට අපි දැනගන්න ඕන ඒ කේන්තිය සමනය වෙන විදියට වැඩ කරන්න.

මහ දේවල් කරන්න ඕන නෑ අමනාපෙන් පැත්තකට වෙලා ඉන්න ගෑණිව ලඟට ඇදල අරගෙන පොඩ්ඩක් හුරතල් කරල, එහෙම නැත්නම් උයන පිහන දෙයකට පොඩි උදව්වක් කරල, විහිළුවක් දෙකක් කරල බොහොම ලස්සනට ඒ දේ කරන්න පුළුවන්. හැබැයි වැරදිලාවත් “මේ මොන මඟුලක් ද ? මේ ගෑණිට ඇවිල්ල දොරවත් අරින්න බැරිද” කියල හිතල ආරෝවක් ඇදගත්තොත් ඔන්න පුතේ එදා ඉඳල වැඩේ දෙල්.

උඹ ඔය කියන්නෙ අත්දැකීමෙන් ද ? මෙච්චර වෙලා බ්යර් මග් එක දෑතට මැදිකරගෙන හිටපු ප්‍රසන්න ඇහුව.

හෙහ් හෙහ්…. උඹට කැමතිනම් එහෙම හිතාගත්තට මගෙ අමනාපයක් නෑ..

ඒත් බං අපි මොන එහෙකටද ගෑණුන්ට ඕන විදියට ජීවත් වෙන්නෙ පිරිමිය පවුලේ මූලිකය වෙච්චිකොට, අනික ගෑණුන්ට යටත් වෙලා, එහෙමත් නැත්නම් උන්ට බයවෙලා, හුරතල් කර කර ඉන්න කොන්ද පණ ඇති පිරිමියෙකුට පුළුවන්ද ?

හෝව් හෝව්……. මචං.. පිරිමිය පවුලෙ මූලිකය කියල කවුද කොහේද බං කියල තියෙන්නෙ ? ඔන්න ඔතන නෙ බං උඹල වරද්දගන්නෙ. පවුලක ප්‍රධානිය පිරිමිය නෙමෙයි බං, ගෑණි. පිරිමිය ඉන්නෙ නාම මාත්‍රිකව විතරයි. ෆැමිලි එකේ කෝර් ඩිසිෂන්ස් ගන්නකොට වැඩි බරක් එන්නෙ ඒ පැත්තෙන්, රස්සාවල් කරගෙන උයල පිහල ළමයින්ගෙ වැඩයි මිනිහගෙ වැඩයි තමන්ගෙ වැඩයි කරල වැඩි බරක් අදින්නෙ ගෑණි. ඒක මේ අද ඊයෙ ඇතිවෙච්ච දෙයක් නෙමෙයි ඉස්සර ඉඳලම තිබිච්ච දෙයක් නෙමෙයි.

ඒ මොන විකාර කතවක්ද බං, ඕක හයියෙන් කියන්න එපා, මෙතන ඉන්න උන් උඹට හිනාවෙයි…..

ඒ උඹ දන්න තරම ප්‍රසන්න, ලෝකෙට පේන්න පිරිමිය ‍රැස් විහිදෙව්වට හිත යටින් දන්නව හැබෑව මොකක්ද කියල. ස්වාභාවිකවම ගෑණි මූලික වෙලා තමයි බං පවුල් හැදිල තියෙන්නෙ. එතනදි සත්තුයි මිනිස්සුයි කියල වෙනසක් නෑ. උදාහරනෙකට ගනිං මීමැසි කූඩුවක්, එහෙමත් නැත්නං වේ ගුලක්. පිරිමිය කියන්නෙ පවුල වටේට තියන ෂෙල් එක මිසක් ෆැමිලි කෝර් එක නෙමෙයි. හැබැයි උවමනා නම් ඒ ක්‍රමේට පිටින් ගිහිල්ල පිරිමියට ඩොමිනේට් වෙන්න පුළුවන්, හැබැයි ඒක කරන්න පුළුවන් වෙන්න බ්‍රෙන් පවර් එකෙන් මිසක් මසල් පවර් එකෙන් නම් නෙවෙයි. පවුල ඇතුලෙදි ගෑණිට නිසි තැන දෙනවනම් ගෙදරින් පිටට ගියාම උන් පිරිමියට ස්වභාවයෙන්ම මූලිකත්වය දෙනව මචං

උඹට නම් පිස්සු බං, මුතූ උඹව බයකරගෙන යටත් කරගනෙද කොහෙද ඉන්නෙ. ඒකනෙ මේ වගේ විකාර කියවෙන්නෙ, නැත්නං මේ කොන්ද පණ ඇති පිරිමියෙක් කියන කතාද බං…

හෙහ් හෙහ්… මාත් කාලයක් උඹ හිතන විදියට තමයි මචං හිතාගෙන උන්නෙ. ඔන්න ඔහේ අපි මේ කතාව අමතක කරල දාමු බං. ඒක නෙමෙයි රෑට උඹට බෝඩිමෙන් කන්න දෙනවද?

නෑ මචං, කඩෙන් මොනාහරි අරං යන්න ඕනෙ.

පිස්සුද .. අපි මෙතනින්ම ඩිනර් එක අරගෙන යමු… අනික මේ රෑ බෝඩිම ලඟ කඩවල් වහලත් ඇති. පොඩ්ඩක් ඉඳහංකො..

ෂ් … මල්ලී…… අපිට ඩිනර් මෙනූ එක ගේන්න….

මචං.. උඹ බීෆ් කනව නේද ?

අවුලක් නෑ..

එහෙනම් මල්ලි අපිට ස්පෙෂල් මික්ස් චොප්සුයි රයිස් ෆුල් එකක් ගේන්න..

හරි සර්..

ඈ මචන් ෆුල් එකක් ඇතිවෙයිද…. ?

අවුලක් නෑ මචං.. මෙතන ෆුල් එක දෙනව දෙන්නක්ටම ඇතිවෙන්න. අනික ආයෙ ගෙදර ගිහිල්ල මුතූගෙ කෑම කන්නත් එපාය, අද උදේ ඉඳලම ඔන්න උඳු ඇට වගයක් දියේ දාගෙන උන්න රෑට ‍තෝසෙ හදන්න ඕන කියල.

උඹ මාර බඩුවක්නෙ, මෙතනින් කාල ආයෙ ගෙදර ගිහිල්ලත් කනවද .. ?

උඹ හිතනවද අද උදේ ඉඳං ප්ලැන් කරල ‍තෝසෙත් හදාගෙන මං එනකං නොකා ඉන්න ගෑණිට සන්තෝස හිතෙයි කියල මම නොකෑවොත් … ඊටත් මේ බීල රෑවෙලාත් ගිහිල්ල ?

තේරුං ගනිං මස්සිනා… මේ තමයි පවුල් කෑම කියල කියන්නෙ.. හෙහ් හෙහ් ….. !!

පින්තූරෙ ගත්තේ : http://www.old-picture.com

එබුවෙ ගේ කතා – ගඳ හො‍ටු 18 +

මගෙ මතකෙ හැටියට එබුවෙ මේ කතාව අපිට කිව්වෙ ඕලෙවල් කාලෙ වෙන්න ඕනෙ. ඒ කිව්වෙත් වෙන කිසිම එකෙක්ට කියන්න එපා කියල දහ අතේ වන්දෝගෙන. මොකද ඒ කාලෙ අපි රහස් සංවිධානයක් හදාගෙන හිටිය “සීක්‍රට් බර්ඩ්ස්” කියල. ඒ නමේ නිර්මාතෘත් එබුවෙම තමා. ඒ සංවිධානෙ එක නීතියක් තමා සතියකට එක ගානෙ තමන්ට වෙච්ච අලකලංචි, විශේෂයෙන්ම වෙන අයට කියන්න බැරි දේවල් කියන එක.

ඒ කියන කථාවෙ රසවත් ගතියෙ තරමට “සීක්‍රට් බර්ඩ්ස්” මෙම්බර්ෂිප් කාඩ් එකේ පිටිපසෙ ලකුණු දානව. මාසෙ අන්තිමට වැඩිපුරම ලකුණු ගන්න එකා තමයි ඊලඟ මාසෙ කන්ඩායමේ නායකය වෙන්නෙ. කණ්ඩායම් නායකය වීම ඒකාලෙ හැටියට බොහොම වාසි දායක තනතුරක්. වරප්‍රසාද හැටියට කණ්ඩායම් නායකයට ඉන්ටර්වල් එකේදි අනිත් සාමාජිකයන්ගෙ කෑම පෙට්ටි වලි කැමතිම එකත් එක්ක තමන්ගෙ එක මාරු කරගන්න පුළුවන් [මේ ප්‍රිවිලේජ් එක නම් වැඩි කාලයක් තිබුනෙ නෑ]. තව අනිත් සාමාජිකයන් එකතුකරපු එඩ්නා චොක්ලට් වලටද කොහෙද දීපු ක්‍රිකටර්ස්ලගෙ ස්ටිකර් ටික සතියකට තියාගන්න පුළුවන්.

ඒ කාලෙ හැටියට මේ නායකත්ව වරප්‍රසාද ඉහටත් උඩින්. ඒක හන්ද හැමෝම වගේ බොහොම උනන්දුවෙන් කිසිම විළිලැජ්ජාවක් නැතුව රෙද්දක් ඇඳං වෙන වෙලාවක කියන්න බැරි තමන්ට වෙච්ච කතා කියනව. සමහර වෙලාවට ටොම් පචත් ඇදල අරිනව. ඒත් වැරදිලාවත් කියාපු කතාව බොරුවක් කියල අහු උනොත් දැඩි දඬුවම්. ඒ කියන්න මාස දෙකක් යනකන් නායකයත්වයට තරඟ කරන්න බෑ. ඒ වගේම තමන් ගේන කෑම් එක විතරමයි කන්නත් පුළුවන්. ඉතිං ඒක බොහොම දැඬි දඬුවමක් වෙච්ච හන්ද කියන කතා වලට අහුනොවෙන්න පොඩ්ඩක් විතර අතින් වැඩිපුර දැම්ම ඇරෙන්න කිසිම කෙනෙක් පට්ටම පල් බොරු කිව්වෙ නෑ.

එදා එබුවෙ කියාපු ඌට සිද්ද වෙච්ච විළි ලැජ්ජා හිතෙන කතාව උගෙ වචන වලින්ම ….

උඹලට කියන්න එදා අපේ පල්ලෙහා කෑල්ලෙ දළු කඩන්න සෝමා ඒකිගෙ දූත් එක්කනෙ ආවෙ අපේ අහ.

අම්මට සිරි ඉතිං [ඒ ඉතිං අපි]

ඒකි පාරෙයි බං [ඒත් ඉතිං අපි තමා]

හිටහල්ලකො කියනකං.. බොලා පනිනවනෙ..

හරි හරි උඹ කියාපන්කො.

ඒකිත් ඉස්සෙල්ලම සෝමත් එක්ක තේ කෑල්ලට වෙලා තමයි හිටියෙ. හීන් පොදක් ආව හන්ද ඒකි ආව පඩි නැඟල අපේ ඉස්තෝප්පුවට.

නෑ… ඉතිං ? [ඒ කවුද කියල දැං අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙ නෑ නෙ]

ඒකි හරිම හැඩයි බං. ගවුං කොටේ ගහල පඩිය උඩ කකුල් දෙකත් නවාගෙන වාඩිවෙලා ඉන්නව දැං මට සාලෙ දොර අස්සෙන් පේනව.

මට ඉවසගෙන ඉන්නම බැරි උනා….

ඈ.. ‍තෝ මොකෝ කොලේ ??? [ඒ අපිට ඉවසගන්නම බැරුව]

මං තව විනාඩි පහක් විතර බලාගෙන ඉඳල සීන් එක රෙකෝඩ් කරගෙන ටක් ගාල ගියා කාමරේට.

කාමරේට ගියේ මොකෝ බං කෙල්ල තාම එලියෙ පඩිය උඩ නේද [ඒත් අපි]

යකෝ කාමරෙට ගියේ &^!*?;%)(#%*)@ න්න…..

හෙහ් හෙහ් හොක්කියෝ හූ…. [නරි]

තොපි එක්න බෑ මේක කියන්න.. හිනා වෙනවනං නිකා හි‍ටු !

අනේ නෑ නෑ කියහං බං.. අපි දැං බාගෙට ලකුණු දාගෙන එන්නෙ, එහෙම කියල මෙම්බර්ෂිප් කාඩ් උස්සල පෙන්නුව.

එහෙනං කෑ නොගහ අහපල්ල හරිය…

ඔන්න මචං මට &^!*?;%) කොටම කවුද කාමරේට පැත්තට එනව වගේ ඇහුන. මං ටක්ගාල පු‍ටු ඇන්ද උඩ දාල තිබිච්ච ලේන්සුවක් අරන් &^!*?;%) පිහිදාල #$&^!*?;%) ඇතුලට දාගත්ත විතරයී කාමරේට ආපි.

කඩුද බං ආවෙ කෙල්ලද ? [අපි තමා ඒ පාරත්]

තාත්ත බං !

හුටා.. ඉතිං ?

ආපු ගමං “මං මේ ගෙයි පුරාම හොයනව මෙහෙට දෙනව මගෙ ලේන්සුව” කියල මගේ අතේ තිබිච්ච ^$*(@!>$ පිහිදාපු ලේන්සුව උදුරගත්ත

නෑ….. ඊටපස්සෙ ?

මං ටක් ගාල කිව්ව “තාත්ත මං ඕකෙං හො‍ටු පිහිදැම්ම” කියල

ඉතිං ?

උඹෙ හො‍ටු මට ගානක් නෑ කියල දෙකට නවල සාක්කුවෙ දාගෙන උන්දැ ගියා.

අඩේ පට්ට සීන් එකනෙ. මේකට උඹට ෆුල් ලකුණු දෙන්න ඕනෙ !

පොඩ්ඩක් හිටපල්ල, හොඳම හරිය ඉවර නෑ බං.

යකෝ තවත් තියනවද… ?

නැතුව නැතුව. ඔන්න හැන්දෑවෙ තාත්ත ගෙදර ඇවිල්ල මට කතා කලා..

පුතා….. පුතා…

ඇයි තාත්තෙ…

මෙහෙ එනව….

ඇයි තාත්තෙ.. තමුසෙ මේ ලේන්සුවෙන් පිහිදැම්මෙ මොනවද?

හො‍ටු තාත්තෙ ඇයි ?

තමුසෙගෙ හො‍ටු හරි ගඳයි නෙ.. මීට පස්සෙ එහෙම හො‍ටු හූරන්න ඕනෙ උනොත් ලැට් එකෙට යනව හරිය…… ආයෙ මගෙ ලේන්සුවලින් පිහිදාල අහුවෙන්නෙ නෑ.

පින්තූරෙ ගත්තෙ : http://celluloidlover.tumblr.com/30day

එබුවෙ ගේ කතා – ඉකිරියා

ඔන්න තවත් දවසක් එබුවෙට ඕන උනා මූදේ නාන්න යන්න. මුගෙ මේ වැඩ වලට ඉතිං කවදත් අහුවෙන අපි හතර පස්දෙනා තමයි. මූදෙ නාන්න කිව්වම ඉතිං ගාල්ලෙ කොච්චර තැන් තියනවද.

ඕං ඉතිං පටං ගත්ත ජනමත විචාරණයක් නාන තැන තීරණය කරන්න.

ඒ මචං අපි යමං උණව‍ටුනෙ.

හපෝ බෑ බං ඔතන බිලිගන්නව. ඩිංගක් වතුරෙ එහාට ගියොත් බඩු හරි. එබුවෙ කියාපි !

එහෙනං යමං රූමස්සල.

පිස්සු කතා කරනවද බං, ඔය කැලේ යන්න බෑ මචං. අනික ඔතන වැල්ලෙ කපල්ස් පිරිල. එතෙන්ට ගියොත් නාන්න වෙන්නෙ නෑ. ඒත් එබුවෙ.

එහෙමං ඉතිං යමල්ල කො‍ටුවෙ සී බාත්.

අඩෝ…. අපේ මාම කච්චේරියෙනෙ බං. පොර දැක්කොත් අනිවා ගෙදරට කියනව. ඒපාර ඔබ්ජෙක්ෂන් එකත් එබුවෙ ගෙන්.

මේ… ! දැං නාන්න ඕනෙයි කිව්වෙත් බොට, ඒ එකෙ තැනකටවත් යන්න බෑ කියන්නෙත් උඹමයි. යන්න බැරිනං නිකා හි‍ටු.

අඩෝ අඩෝ එහෙම කරන්න එපා….. එහෙනං යමං සී බාත්, හැබැයි අළුත් කො‍ටු දොරකඩිං යමල්ල හරිය ?

හරි හරි ඕන උලව්වකින් යමල්ලකො කියල අපිත් දැං ඔන්න දා ගත්තු දවසෙ ආෆ්ටර් ස්කූල් කියල ගෙවල් වලටත් කෙප්පයක් කියල ඉස්කෝලෙ ඇරිල ඇඳුනුත් මාරු කරං හීන් සැරේ ගියා සී බාත්.

අප්පට සිරි ගියාට පස්සෙයි මතක් උනේ, ජොකා ඇරෙන්න වෙන ඇඳුමක් නෑ නෙව නාන්න. දෙනෝදාහක් ඉන්න තැනක ජොකා ඇඳං නාන්න.. අපෙ අප්පෝ ! ඊටත් ට්‍රිප් එකක් ආපු ගෑණු ඉස්කෝලයක් කො‍ටු තාප්පෙ උඩට එහාට මෙහාට ඇවිදිනව.

දැං මොකෝ කරන්නෙ. විනාඩි දහයක් බැලුව, පාලහක් බැලුව විස්සක්.. ම්හ්…  එකෙක්වත් හෙල්ලෙන පාටක් වත් නෑ.

ඕන පුකක් ! ජොකා පිටිං නාමු බං. ලැජ්ජාවක් තියනවනං උන් යන්නෙ නැතෑ.. එබුවෙ පෙරමුණ ගත්ත.

අපි එකා පිටිපස්සෙ එකා දැං බහිනව මූදට. එබුවෙ ඉස්සරහින්ම අපි ඌට පස්සෙන්. හරියට පැසන් සෝ එකක් වගේ.

හූ…… හිකි හිකි ෂ්…… හිකි හිකි…

මල හු*** අර කෙල්ලො අපිට හිනා වෙනව නේද ? පාත් වෙයල්ල යකුනේ වතුරට…. !!

එහෙම කියාපු අපේ වීර එබුවෙ දණක් විතර ගිලිල හිටපු වතුරෙ එකපාරටම වාඩි උනා ලැජ්ජාවෙන් බේරෙන්න.

වාඩි උන සුනංගුවට මෙන්න මූ බුදු අම්මෝ !!!!  කියාගෙන පස්ස පැත්ත අල්ලං නැඟිටපි !

ආයෙම

හූ…… හිකි හිකි ෂ්…… හිකි හිකි…

ඒ සද්දෙ ඇහිච්ච ගමං කෑගහං කෙලිං වෙච්ච එබුවෙ ආයෙම වතුරට පාත් උනා..

ඒ ගමන නැගිට්ටෙ &^$%;*#$##@!*$^&”:;)* %(#(@^)$ කියාගෙන.

නැගිට්ට ගමං දුවාපි වැල්ලෙ තියන ගස් ගොල්ලට.

ඔය ටික වෙන්න ගියේ නෑ එක තත්පර පහක්. කොටින්ම සිද්දිය වෙනකොට එකෙක්ගෙ වත් දණෙන් උඩට තෙමිල තිබුනෙ නෑ, ඒ මදිවට පෝලිමෙ අන්තිමට උන්න එකා තාම වතුර පාගලත් නෑ ඕං.

උනේ මොකක්ද කියල හිතාගන්න බැරිවෙච්ච අපි කට්ටියම එබුවෙ හොයාගෙන යනකොට මූ ඉන්නව ජොකාත් බාගෙට ගලෝගෙන නිකං මොනවද කාපු රිලව වගේ.

මොකෝ යකෝ තොට උනේ ?

අඩෝ කැ** ඉකිරියෙක් උඩ ද කොහෙද බං මං වාඩිවෙලා තියෙන්නෙ..

අනේ බලහල්ලකො මගෙ පුක තියනවද කියල ?

එබුවෙගෙ ඇඬිල්ලට අපේ උන්ට මැරෙන්න හිනා..

ඈ ඕයි පළවෙනි පාර වැරදිලැයි කියමු , මොන එහෙකටෙයි උඹ දෙවනි පාරත් ඌට පුක දෙන්න ගියේ ?

කවුද බං දෙවනිපාර දෙන්න ගියේ. දෙවෙනි පාර කෑගැස්සුනේ ලුණු වතුරට යකුනේ….

අනේ බං උඹවත් බලහංකො මේ හරක්ට තේරෙන්නෙ නෑ. උඹ ඉතිං සැං ජෝන් කරන එකානෙ. එබුවෙ මට කතාකරනව උගෙ හඩු පුක බලන්න…..

ෆස්ට්-ඒඩ් කලාට කොහෙද අපිට උගන්නල තියනවැයි ඉකිරියො ඇරපු උන්ට කොරන දේවල්.

ඒත් උගෙ වදේට ජොකා ගලෝල බැලින්නං ක‍ටු දෙකක් තට්ටමක් හිල් කරං ගිහිල්ල. තව ඩිංගක් හොඳින් බැලින්නං මේං කළුපාටට මොකක්ද එකක් ඇතුලෙ ‍රැඳිල.

මංචං එබුවෙ.. වැඩේ පොඩ්ඩක් සීරියස් වගේ !

අම්මට උඩු  …. ඒ කියන්නෙ මයෙ පුකට බඩුද?

මචං කට්ටක් හිරවෙලා ඇතුලෙ, ඉස්පිරිතාලෙ යන්න වෙයි වගේ……

අනේ බං ඉස්පිරිතාලෙ යන්නෙ කොහොමෙයි. ගෙදරට බඩු මාට්‍ටු වෙනවනෙ. ගොඩින් ශේප් කරන්න උඹට බැයිද?

පිස්සුද බං, අනික අහවල් දෙයක් දාලයි ඔය කට්ට ගන්නෙ අපි. බය නැතුව යමං ඉස්පිරිතාලෙ.

වේදනාව වැඩි කමටද කොගෙද අන්තිමට එබුවෙ කැමති උනා ඉස්පිරිතාලෙ යන්න. ඒත් මූ කොහොමෙයි බයිසිකලෙන් එක්කං යන්නෙ. මොකෝ වාඩිවෙන්න ඇහැක් එකක්ය.

අතේ තිබිච්ච සබ්බ සකලමනාවම එකතුකරල ත්‍රීවීල් එකක මුනිං අතට හාන්සි කරගෙන එක්කං ගියා කරාපිටියෙ මහ ඉස්පිරිතාලෙට.

ගිය ගමං මූ ඉමර්ජන්සි රූම් දාල පොඩි පහේ සර්ජරියකින් ක‍ටුව එලියට අරගෙන.

ඒත් දැං හැන්දෑ වෙලා හන්ද මූව ඩිස්චාජ් කරන්නෙ ආයෙ හෙට උදේ කියාපි.

දැං ඉතිං මොන දෙයියන්ට කියන්නද අපේ සෙන්ට් විජයසුන්දරට කියනව ඇරෙන්න.

එබුවෙ එපා කියද්දි ගත්ත කෝල් එකක් ඉස්පිරිතාලෙ කාසි පෙට්ටියෙන්, මොකෝ ඒකාලෙ අපිට හෑන්ඩ් ෆෝන් තිබුන එකක් යැ.

ඩිංග වෙලාවකින් උන්නැහෙත් ආපි. එබුවෙ ඒ වෙනකොට අමාරුවටත් එක්ක මුනිං අතට හැරිල නිදි.

පුතා පුතා…. ! මොකෝ කොල්ලො උනේ ?

නිදිමතේ වගේ ඔළුව විතරක් බාගෙට උස්සපු එබුවෙ කියාපි,

අනේ බලන්න තාත්තෙ බෙලිගහ හන්දියෙදි බයිසිකලෙන් ලිස්සල වැ‍ටුනනෙ මේ කොහෙද යන ඉකිරියෙක් උඩට.

ඈ… බෙලිගහ හන්දියෙ කොහෙද මිනිහො ඉකිරියො ?

ඒකනෙ තාත්තෙ කියන්නෙ. මගේම නරක වෙලාව. කොහෙන් ආවද මන්ද ඌ……

පිංතූරය ගත්තේ : http://tolweb.org/treehouses/?treehouse_id=4881

නිලූපාගේ කන්‍යාභාවය සහ සම්පත්

මම ලියපු ලිපි වලම දිගුවක් විදියට දෙවෙනි ලිපියක් ලියවෙන්නෙ බොහෝම කලාතුරකින්. ඒ ලියවුණු කිහිපයෙනුත් පලමු ලිපිය යටින් වැ‍ටුනු කමෙන්ට්ස් නිසාම ලියවෙන ඒ වර්ගයේ පලවෙනි ලිපිය නිසා මේක විශේෂයි.

මේ ලිපියට ප්‍රස්තුභූත වෙන්නෙ මෙන්න මේ ලිපිය

අනේ අයියෙ කෝ එයා [ඇහුවෙ නැත්තෙ ඇයි ඔයා].

සහ එයට ලැබුණු මේ කමෙන්ට් එක.

abeetha පවසන්නේ:
සැප්තැම්බර් 12, 2011 දින 2:22 ප.ව. ට (සංස්කරණය)

සම්පත්ට ඒ ලේ පැල්ලම් උඩින් ලොකු ගමනක් යන්න වෙන්නේ නෑ මචන්… දැන් සම්පත් ග්ත කරන්නේ මොන වගේ ජීවිතයක්ද කියලා උඹලා දන්නවද? කෙදිනක හෝ පල දෙන දේවල් මේවා…… අසික්කිත වැඩ…

මීට අවුරුදු අටකට විතර කලින් උදේ පාන්දර පහට විතර අඳුරෙම නොපෙනීගියපු සම්පත් මට ආයෙම ඊට අවුරුදු දෙකකට පස්සෙ මුනගැහෙන්නෙ පුදුමාකාර කතාවකුත් එක්ක.

එදා ක‍ටුණායකින් ආපු සම්පත් නැවතුනේ ගාල්ලේ ප්‍රධාන පෙලේ මුද්‍රණායතනයක ද්විත්ව වර්ණ මුද්‍රණයන්ත්‍ර ක්‍රියාකරුවෙක් විදියට. සාමාන්‍යයෙන් Heidelberg SORMZ යන්ත්‍රයක ක්‍රියාකරුවෙක් වෙන්න කලින් අඩුම තරමින් අවුරුදු දෙකක් සහායකයෙක් විදියට රාජකාරි කරල තියෙන්න ඕන. ඒක ඒ තරම්ම සංකීර්ණ යන්ත්‍රයක්. සංකීර්ණත්වයටත් වඩා වර්ණ සංයෝජනය, වර්ණ සමබර කිරීම, මුද්‍රණ සමපාතනය, වතුර මට්ටම පාලනය, වතුරේ ආම්ලික භාෂ්මික භාවය, [paper resistratoin] සහ උසස්තත්වයේ මුද්‍රණයකට අවශ්‍ය සියළුම දැනුම ලබාගන්න ඕන.

ඒත් මොනයම් හේතුවකට හරි සම්පත්ට යන්ත්‍ර ක්‍රියාකරු විදියට එම ‍රැකියාව ලැබිල තිබුන.

ඒ අතර තුරේ ඔහු ගංජා සුරුට්‍ටු කිහිපයක් එක්ක ගාල්ලෙ ධර්මපාල උද්‍යානයේදි පොලීසියට අහුවෙනව. මේ වෙලාවෙ සම්පත්ට ඇප දෙන්න ඉදිරිපත් වෙන්නෙ මිනිහගෙ, ක‍ටුණායක යනකොටත් ඉඳපු ගමේ පෙම්වතිය අනුරාධා. කොහොම උනත් පොලීසිය ඇයට එහි තියන නීතිමය තත්වය බැරෑරුම් කම පහදල දුන්නට පස්සෙ ඇයගේ සහෝදරයෙක් තමා අන්තිමට සම්පත්ට ඇපදෙන්න ඉදිරිපත් වෙන්නෙ. ඒ එක කොන්දේසියක් උඩ.

සම්පත් සහ අනුරාධාගේ සම්භන්ධය නැවැත්වීම. ! සම්පත් මේකට කැමතිවෙනව.

නඩුවෙන් වැරදිකරු කියල පිළිඅරගෙන දඩ ගෙවල උසාවියෙන් එලියට අපු සම්පත් ඔහු එනකන් ගාල්ලෙ කො‍ටුවෙ උසාවියෙ මැයිමාර ගස්පේලිය යටට වෙලා අයියලත් එක්ක බලාගෙන ඉඳපු අනුරාධා එක්ක අන්තිම වචන කීපයත් කතාකරල පරණ කො‍ටුදොරකඩින් වැටිල තියන සමුද්‍ර මාවතේ ඉස්සරහටම ගියා.

ආයෙම සම්පත් ගැන හොයන්න හිතුනෙ අර උඩින් සඳහන් කරල තියන අභීතගෙ කමෙන්ට් එක නිසා.

ගාල්ලෙ යාළුවො කීපදෙනෙක්ට කතාකරල හොයාගනිපු සම්පත්ගෙ කතාවේ ඉතිරි කොටස……….

නඩුවෙන් පස්සෙ කාලයක් ගාල්ලෙ බස් ස්ටෑන්ඩ් එකේ රස්තියාදු ගහ ගහ ඉඳල කර කර ඉඳපු රස්සාවත් අතෑරල සම්පත් ආයෙම එනව කොළඹ. Brandix College of Clothing Technology ඒකෙ අවුරුදු දෙකක පාඨමාලාවක් හදාරන සම්පත් තවත් කාලයක් බ්‍රැන්ඩික්ස් ආයතනයට අනුබද්ධ ඇඟළුම් කම්හලක ‍රැකියා පුහුණුව ලබල ආයෙම එනව ක‍ටුණායක ප්‍රධානපෙලේ ඇඟළුම් කම්හලක උප නිශ්පාදන විධායක නිළධාරියෙක් විදියට.

පහුගිය කාලෙ සිදුවෙච්ච ලෝක ආර්ථික පසුබෑමත් එක්ක ‍රැකියා කප්පාදුවකට ලක්වෙන සම්පත් ඉන් ටික කාලෙකට පස්සෙ ආයෙම කොග්ගල අපනයන සැකසුම් කලාපයේ ‍රැකියාවකට යන්නෙ නියෝජ්‍ය නිශ්පාදන කළමණාකරු හැටියට. ටික කලකට පස්සෙ එම ආයතනයේ සේවය කල විදේශීය මෝස්තර නිර්මාණ ශිල්පිණිය සමඟ විවාහ වෙලා දැන් ඉන්නෙ නෙදර්ලන්තයෙ.

මේලිපියේ අරමුණ කර්මය බොරුවක්, එහෙමත් නැත්නම් කල කම් පලනොදේ, එහෙමත් නැත්නම්, ජීවිතේ සිද්ධීන් වලට ලැබෙන සමාජීය අර්ථකථනයන් තේරුමක් නැත කියල කෙස් පැලෙන තර්ක කරන්න නෙමෙයි. කැමති කනෙක්ට කැමති විදියකට තේරුම් ගන්න ඉතාම සංශිප්ත විස්තර සැපයීමක් විතරයි.

පින්තූරය ගත්තේ : http://www.redbubble.com

සියළුම සිංහල බ්ලොග් කරුවන් ගේ බිරින්දැවරුන් වෙත ලියමි.

දැන් කීප දොහක ඉඳං මයෙ මිනිහ නිස්කාරනේ මත් එක්ක කේන්ති ගන්නව නෙව. මයෙ මොන වැ‍රැද්දකටද කිය ඇහුවට කියන්නෙත් නෑ. කතා බහත් බොහෝම අඩු වෙලා මේ දවස් ටිකට. කිසිම මනුස්සයෙක් පෙන්නන්න බෑ. අහවල් දෙයක් හන්දද කියල මට නං හිතාගන්න බෑ.

කල්පනා කරලමද කොහෙද දවස් දෙක තුනට ඇදිල ගිහිල්ල සුදු මැලි වෙලා හරියට අර හුඹගෙන් ඇදල ගත්තු නයා වගේ. අපෙ අප්පෝ බැලුවම දුකේ බෑ. කොහොමට හිටපු මිනිහෙක්ද? [මාව බැඳගන්න කලින්]

මං නිකං සැකේට වගේ මනුස්සය කක්කුස්සියට ගිය වෙලේ ලැප් ටොප් එක ඇදල අරං නිදිවරං, මගෙන් රටක කතා අහං බොහෝම කැපවීමෙන් දරුවටයි මටයි වත් නැති ආදරෙන් ආරස්සා කොරන බ්ලොග් රාජයා බැලුව.

අනේ දෙයියනේ බලන්න දුකයි.පටංගන්න කොට දවසට පෝස්ට් දෙකක් විතර දාපු මනුස්සයා ටික කාලෙකින් සතියකට දෙකක් ඊටත් පස්සෙ සතියකට එකක් දාන තරං නිර්මාණ බංකොලොත් භාවයකට පත්වෙලා. ස්ටේටස් පේජ් එක බලන බැරි තරමට කඩාගෙන වැටීල නොවැ.

ඒත් පෝස්ට් අඩු උනාට දාන එක දෙක හරි බලන්න හාර පන්සීයක් සතියකට එනව. ඉතිං මේ මනුස්සයට හිත හදාගන්න ඒකවත් මදියිද මංද.

එක අතකට ඒක අහන්න දෙයකුත් නෙමෙයි. මේ මිනිහ කිසිම දෙයක් ඇති කියන ජාතියෙ නෙමෙයි නෙව.

මං ඒත් කිව්ව ලියන්න තරං වැදගත් දෙයක් නැත්නං ගෙදර ඉස්සරහ මැටි ගඩොල් කපන වලේ මැටි පාගන මී හරක් දෙන්න ගැන හරි, අල්ලපු ගෙදර කෙල්ල ලිඳගාව නානකොට අර අනිත් පිස්සව ආදර්ශයට අරං පොතක් අරගෙන බැල්කනියට වෙලා ඉඳල මගෙන් කාපු කොහු පාර ගැන හරි, බැල්කනියෙ වනල තිබිච්ච අන්ඩවෙයාර් එක හුලඟට ගිහිල්ල ලෑන්ඩ් ලෝඩ්ගෙ වයිෆ්ගෙ පෑන්ටි වැලේ පැටලිච්ච එක ගැන හරි ලියන්නෙයි කියල.

කොහේද මේ මිනිහ කිව්වෙ “ඈ ඕයි ගෑණියෙ, ඕව ලියල රෙද්දක් ඇඳං පාරෙ යන්න ඇහැක්ද ?” කියල.

අනේ මේ මිනිහගෙ මං නොදන්න බොරු සදාචාරෙ පැත්තක තියල අර මාළුව වගේ විලිසංගෙ නැති කතා ටිකක් ලිව්වනං ආයෙ කාලයක් යනකං ගොඩ. එහෙමත් නැත්නං මොකක්හරි ඇනෝනිමස් ආතල් එකක් ගත්තනං ඇ‍ඟේ ලේ ටිකත් රත් කරගනෙ කොකු දෙක තුනක් පටලවාගෙන සන්තෝසෙන් ඉන්න ඇහැකි.

කවද්ද ඉතිං මේ මනුස්සය මං කියන දෙයක් ඇහැව්වෙ. ඒත් කීව නාහන ගුරු උඩින් ගියත් එකයි බිමින් ගියත් එකයි කියල අතෑරල දාන්න ඇහැක. මොකක් උනත් මේ මයෙ අම්මල බෑ බෑ කියද්දි ජෝඩු කරපු මඟුලනෙව.

ඔය මං උඩින් කියාගෙන ආවෙ මට කියන්න ඕන දේට පොටක් පාදගන්න.

මේං මට කියාගන්න ඕන දේ…….

මයෙ මනුස්සයගෙ ගෙදර ගෙනැල්ල කරන රාජකාරි වැඩ කටයුතු අහවර උනාම ඉඳල හිටල ලැප් ටොප් එක ඉල්ලං කියවන බ්ලොග් කීපයෙනුත් දෙක තුනක්ම කිසිම පෝස්ට් එකක් නැතුව පාළු වෙලා ගිහිල්ල. බලන්න දුකේ බෑ.

අනේ මං වගේ තම තමංගෙ මිනිස්සුන්ට ඔයාලත් පුළුවන් විදියට වතුර පාරක් ගහල , හති කුඩු පැකට් එකක් එහෙම දීල පොඩි උදව්වක් කරන්න ඔය බ්ලොග් පංඩංගුව ඇදගෙන යන්න. මොකද එහම නැත්නං කාලයක් යනකොට සිංහල බ්ලොග් ලියන්න ඉතුරුවෙන්න කසාද නොබැඳපු හිච්චි කොළු කෙළි රොත්තකුයි, රස්සා එහෙම කොරල ලොකු මහත් වෙච්ච දරුවො දීගතල දීල එහම අහවර වෙච්ච වයසක රොත්තකුයි තමයි. මයෙ මිනිහ වගේ හැඩි දැඩි විවාහක පිරිමි බ්ලොග් අවකාශයෙන් අතුගෑවිලා යයි.

මනුස්සයා උදේ පාන්දරම ඇහැරවන්න, හොඳ කිරි තේ එකක් එහෙම ගිහිල්ල දීල ආදරෙන් ඔළුව ඉඹල එහෙම වැඩ පටගන්න කියල කොම්පියුටරේ ගාවට එක්කං යන්න.

ආයෙම හැන්දෑවට ගෙදර ආවමත් කම්පියුටර් එක බදාගෙන ඉන්න එකට මුකුත් කියනව එහෙම නෙවෙයි.

ඉවසන්න… වෙන කවුරුවත් වෙනුවෙන් නෙමෙයි සිංහල බ්ලොග්කරුවන්ගේ අනාගතය වෙනුවෙන්.

ගෙදර උයන්න පිහන්න එළවලු මාළු එහෙම නැත්නං වැරදිලාවත් සති අන්තයේ ගෙදරට වෙලා සනීපෙට බ්ලොග් ලියන මනුස්සයවනම් ඒක නවත්තල කඩේ යවන්න එහෙම එපා. ඔයාම මල්ලක් අරන් හන්දියට පයින් යන්න. ඒක ඇඟටත් බොහොම හොඳයි.

තව පොල් ගාන, පිටි කොටන, පිටි හලන වැඩ වලට එහෙමත් හවුල් කරගන්න එපා. ඒකත් තමාම කරන එක අනාගතයේ ඔය ආරන තෙල් බඩවල් වලට එහෙම බොහොම හොඳයි.

ඊලඟට ඔය උකුලෙ දාල නිදි කරවන ළමයි එහෙම ඉන්නවනම් ඒ අය නිදි කරවන එකත් ඔයාලම කරන්න මතක තියාගන්න ඕන. මතක තියාගන්න ඒකත් බොහෝම හොඳ ව්‍යායාමයක්. අමතක කරන්න එපා.. රිය සක වන් පුළුලුකුළ !! සිහිනිඟ ගත හැක මිටින !!!

තව ඩිංගෙන් වැදගත්ම දේ අමතක වෙනවනෙව. ඔය ඉඳල හිටල බ්ලොග් ලියන පුරුස පක්සෙ කඩන බෝතල් වලට බර බරේ දානව එහෙම නෙවෙයි. ඒවයෙදි සිද්ධවෙන අත් වැරදීම්, කට වැරදීම්, අකලකංචි එහෙම බොහෝම වැදගත් ඔය බ්ලොග් කලාවෙ තවත් පැති කඩක් වෙච්ච මඩ පෝස්ට් වලට එහෙම. මඩ කියන්නෙ සිංහල බ්ලොක් කලාවේ ජීවනාලිය කිව්වොත් හරියටම හරි. සමහර ඌරන්ට මඩ කිව්වොත් දවල්ට බතුත් ඕනෙ නෑ. [මේකෙත් එනව නේද යාන්තං මඩ පුවක් ගඳ ?]

මීට,
සදා බ්ලොග් ලැදි,
චූටි මැණිකේ.

ඉබාගාතේ ඇවිද අවසානයේ පාර සොයාගතිමි.

දෙදහස් එක මාගේ ජීවිතයේ හැරවුම් ලක්ෂයක් විය. ඒ මා මාගේ වසර දහතුනක පාසැල් අධ්‍යාපනයෙන් සමුගත් වසරය. අ.පො.ස.උ.පෙ මට වැරදුණි. සාමාන්‍ය පෙළ මැද හරියෙන් ගොඩගිය මට ඉන් අනතුරුව කුමක් කරම්දැයි අවබෝධයක් නොතිබිණි. පහල පන්ති වලදී කිසිවෙකු මා ලොකු වී කුමක් කරන්නේදැයි ඇසූකල දොස්තරකෙනෙක්, ඉන්ජිනේරුවෙක් වෙනවා යැයි කටපාඩම් කල ගිරවෙකු මෙන් කී කතා නැවතත් ආවර්ජනය විය. දොස්තරෙක් වීමට මාගේ කිසිම අකමැත්තක් නොතිබූ මුත් බයෝ සයන්ස් කරනාවුන්ට නොසෑහෙන්න පාඩම් කරන්නට ඇතිවග අසා දොස්තර සිහිනය අළුයම ලූ කෙළ පිඬක් මෙන් බැහැර කලෙමි. එයින් මතු මා අත ඉතිරිවූ ඉන්ජිනේරු කජ්ජෙන් දෑවුරුද්දක්ම වලකජු ගැසුවෙමි. කරුමයක මහත. දිනන්නට තරං අවැසි කජු වලට දමාගත නොහැකිවූ මා කජ්ජ ගොඩ තිබෙද්දී වලට වැ‍ටුනි. එහෙත් ඉන් මට රිදුනේ නැත, ඇතැම් විට දෑවුරුදු ප්‍රයත්නය මාගේ සංවේදනා මොට කර ලන්නට ඇත.

එවකට මට කවි ලිවීමට අවැසි වී තිබිණි, නිසඳැස් ලිවීමට අවැසි වී තිබිණි, චිත්‍ර අඳින්නට බැරිමුත් නරඹන්නට ආසාවක් තිබිනි, කතා ලියන්නට ආසාවක් තිබිණි, නාට්‍ය නරඹන්න ආසාවක් තිබුණි, ඔහේ ඇවිදින්නට ආසාවක් තිබුණි. ඒ සියල්ල කැලිපරයට, ස්ලිංකියට, දෛශිකයනට, බැරෝමීටරයට ආදේශ කරන්නට මා නොසෑහෙන උත්සාහ කලෙමි. ඊට දැරූ ප්‍රයත්නයන් සියල්ලම ව්‍යාර්ථ වී ගියේ සියළුම ආසාවන් මොටකරමිනි. ඉන් පසු මට හැඟීම් දැනීම් යනු ආගන්තුක දේවල් විය. ඔහේ උපන්නාට වැනීමි.

කන්නට බොන්නට කිසිම ආසාවක් නොතිබිණි, උයා මේසෙට ඇරිපසු ගොස් කමි, නැවතත් ගුහාවට රිංගාගමි. නැවතත් ඊලඟ වේල සඳහා හෝ වැසිකිළියට යාමට හෝ පුස්තකාලෙන් ගෙනා පොත් දෙක කියවා අහවර වූ විට තවත් දෙකක් ගෙන ඒමට ඉන් එලියට එමි. මිතුරන් සියල්ලන්ගෙන්ම ඈත් වීමි. උන්ගේ සමාගමය මට නොරිස්සන්නක්ම විය. උන් මුනගැසුනවිට සී-බාත් යන්න අඬගසයි, රෑන්පාට් ගොස් බොන්නට අඬගසයි එහෙමත් නැත්නං කාගේ හෝ ලව් එකකට උදව් කරන්නට යන්නට අඬගසයි. ඒ කිසිවකට මගේ ආසාවක් නොතිබිණි, මට අද මෙන් එදාද බොන්නට බැරිය. ටික කලෙකින් ඔවුන්ගේ ඉල්ලීම් වලට මාගේ ප්‍රතිචාර නොලැබෙනාවග තේරුම්ගත් පසු ඔවුහු මා හැරගියහ. ඉන්පසු මා වටා ඇතිවූ ශූන්‍යතාවයට, නිහඬ බවට, ඇතිවූ හුදෙකලාවට මා ඉමහත් ප්‍රියතාවටක් දැක්වීමි.

එහෙත් ඉන් කලෙකට පසු තවදුරටත් නිවස මට ප්‍රිය තැනක් නොවීය. මා ඉන් එළියට ආමි, මා නිවසටම වී ගතකල කාලය තුල මට බොහෝ දෑ අහිමි වී ඇත. මිතුරන් සී සීකඩ ගොසින්ය. මාගේ ඇස සොරාගත් යෙහෙළියන් නව මිතුරන් සොයාගොස් උන් හා අත්වැල් පටලාගෙන මල් පාරවල් වල ඇවිදී. බස් නැවතුමේ වල බැහැපු උන් වීසිවී අළුත් මූණු පැලපදියම් වී ඇත. මා දැන උන් පරිසරයේම මා අගන්තුකයෙක් වී ඇත. හුදෙකලා වීම ම අරමුණ වූ මට එය ආශීර්වාදයක් ම මිස දුකක් නොවීය.

හුදෙකලාවීම ප්‍රමාණවත් වූවද එයද එපා වෙන කලක් එනබව මට වැටහිනි. එහෙයින් මා කුමක් හෝ කල යුතුය. එතැන් සිට, මා ගෙදර සිටිනා විට කිහිප වරක් ස්ප්‍රේ කෑන් වලින් පේන්ට් කල ඊස්ටන් ස්පෝර්ට්ස් බයිසිකලය මකුළු දැල් කඩා බ්‍රේක් පළු දමා, අළුත් බල්ලන් දමා මඩුවෙන් එලියට ගතිමි. මට යාමට කියා තැනක් නැත. එහත් මම යමි. ඔහේ පාරවල් දිගේ බයිසිකලය පැදගෙන යමි. මහ පාරවල් වලට වඩා වතු මැදින්, ඇළවල් අයිනෙන්, සෙනඟ නොමැති පාළු පාරවල් වල බයිසිකල් පැදීමෙන් මා සතු‍ටු වීමි. ඇතැම් විටක ඔහේ පැදි පාරවල් දන්නා කියන හන්දියකින් කෙළවර විය, ඇතැම් විටෙක දන්නා කියන මහපාරකට වැටිනි. ඒ සෑම විටෙකම නව රටක් සොයා ගැනීමේ කොලොම්බස් ප්‍රීතිය මම වින්දෙමි. එම ශුද්ධවූ ප්‍රීතිය අදටද අතීතාවර්ජයනයෙන් මෙම ලිපිය ලියනා මට දැනේ. දැනුදු ඉබාගාතේ යන්නට අසාවක් දැනේ. එහෙත් දැන් වගකීම් වලින් මා අත පය බැඳ දමා අවසානය.

ඇතැම් විටෙක ගාළු කො‍ටුව දිහාවට බයිසිකලයේ රෝද කැරකේ. ඒ හැම විටෙකම මා කො‍ටුවට ඇතුළු වූයේ මූද අයින දිගේ වැටී ඇති පාර දිගේ ගොස් පරණ කො‍ටු දොරකඩිනි. එය නව දොරකඩට වඩා සෑම විටම අඳුරෙන් වැසීගත්, දිය සෙවෙල බැඳුනු බිත්ති වලින් යුක්ත වූවකි. නව දොරකඩ මෙන් කාෂ්ඨක නොවූවකි. එහි තිබූ විසල් ඇණ, අසව්, සොයිබ ඇල්ලූ කළුපාට ඝනකම් ලී දොර සෑම විටම මා ගුප්ත ලොවකට ඇතුළුවන්නේය යන හැඟීම ඇතිකරයි. ඉන් ඔබ්බෙහි ඇත්තේ මායා රාජධාණියක්ය. එතැන් සිට රාක්ෂයන්, ඔළු තුනේ මකරුන් බලාපොරොත්තුවෙන් ඉදිරියට යමි. ඊලඟ මොහොතේ මා ඉදිරියෙන් ඇදෙන වාහනක දුම අස්සෙන් පෙන්නේ උසාවිය ය. මායා කාරයන් නැතත්, මකරුන් නැතත් මම දිගටම බයිසිකලේ පදිමි ප්‍රදීපාගාර වීදිය දිගේ කෙළවරටම.

බයිසිකලය තාප්පෙට හේත්තු කර ලොක් එකත් දමා  නඟිමි කො‍ටුතාප්පෙ පඩිපෙල ලයිට් හවුස් එක ලඟට යන්නට. කෙළවරටම, ප්‍රදීපාගාරය යටටම පැමිණි පසු මුහුදට මූණලා තැනූ කොන්ක්‍රීට් බංකු ලෑලි දෙකක් මම දකිමි. ඒවා බංකුම නොවූවත් වාඩිවී සිටීමට ඉන් කිසිදු බාදාවක් නැත. අඩි විස්සක් විතර පහලින් සී බාත් එක පෙනේ. ඈතින් ඉර බැහැගෙන යයි. තවත් පැය බාගයකින් ඉර දාහය නිවාගන්න වතුරට බහිනු ඇත. ගිලෙන ඉරට මූදෙ වතුරෙ රත්වෙයි කියල බයෙන් මෙන් මූදෙ නාපු අය එකා දෙන්නා ගොඩට ඇදෙනු ඇත. නමුත් මට හිතෙනා ලෙසට එයම තමයි මූදට බැසීමට යෝග්‍යම කාලය. මටත් වතුරට පැනීමය සිතක් පහලවූවත් එතනින් එහාට එම සිතුවිල්ල ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ නැත.

ඉන් අනතුරුව මට දුම් වැටියක් අවැසි විය. මින් පෙර කිසිදාක මා දුම් වැටියක් උරා නොමැත. එනෙමුදු පෙර ඇබ්බැහි වී සිටියෙකුට මෙන් දැඩි අවශ්‍යතාවයක් ඇතිවිය. වටපිට කඩයක් නැතිහෙයින් ඊට මඳක් ඈතට වන්නට ඇති කඩය වෙත බයිසිකල් පදිමි. ගෝල්ඩ් ලීෆ් හතරක් සහ ගිණිපෙට්ටියක් මිළදීගෙන නැවතත් කො‍ටු බැමට නඟිමි. මූදෙන් හමනා දැඩි සුලඟට එරෙහිව ගිණිකූරු දැල්වීම පහසු කාරියක් නොවේ. එහෙත් මා සුලඟට පැරදීමට සූදානම් නැත. සුලඟට පි‍ටුපා වාඩිවී නැවතත් ගිණිකූරු හතරක් එකට තබා පෙට්ටියේ උලා සිගරට්‍ටුව දල්වාගනිමි. මට තනියම සිනහ නැ‍ඟේ. මා සුලඟ පරාද කර ඇත. නැවතත් ජයග්‍රාහී ලෙස මූද පැත්තට හැරී සිත් සේ දුම් වැටිය උරමි. තද තැඹිලි පාටින් ලුණු වතුරේ ගිලෙනා ඉර එලියේ අන්තිම ඩිංග මහේ මූණ තැඹිලි පහැ කරන්නට ඇත. මට ඈතක සිට මා දිහා බලා හිඳින්නට සිතේ.

සුළ‍ඟේ සැරට පළමු දුම් වැටිය පිළිස්සී අහවර වෙන්නට ලඟය. ඉන් දෙවැන්න දල්වා පළමු කොටය මූදට වීසිකලෙමි. එහෙත් සැඩ සුලඟ එය උඩ දමා මා හිසට ඉහලින් පි‍ටුපසට වීසිකර දැම්මේය. එකක් ඉවර වෙන්න එකක් ලෙස හතරම අහවර විය. මට කිසිවක් නොදැනුනි. පොඩි එකා කාලයේ ආච්චිලාගේ ගෙදරදී ලිපේ දැමූ පුළුං බඩයක් තිබූ කෝ‍ටුවක් බ්වූ දවසේ අඩුම තරමේ කට හාරන රහක් සමඟ ගුරුලේත්තුව කටට හලාගන්නකන් නොනැවතුනු කැස්සක්වත් ඇතිවිය.

ඉන් කලෙකට පසු මාගේ ඉබාගාතේ ඇවිදීම ඉබේම අඩුවී ගියේය, ඒ මට ආයෙමත් යන්නට පාරක් හමු වූ බැවිනි. ඒ පාරේ අනන්තවත් බොරු වලවල් තිබුනි. නමුත් මා දිගටම නොනැවතී ඉදිරියට ගියෙමි, ඇතැම් විටෙක මා ඇවිද තිබුනේ කළල් මඩ ගොහොරුවක් වෙතටය. ඇතැම් විටෙක ප්‍රපාතයක් දෙසටය. එනමුත් ඒ සෑම විටකම ආපසු හැරී විත් නිවැරදි පාරට වැටෙන්නට තරම් තරම් හයියක් මාගෙ පා සතුවිය. මා මුලින්ම නිවැරදි ම‍ඟේ ගමන් ගත්තේනම් බොහෝ දුරක් ගොසිනි. එහෙත් කණගා‍ටුවක්, පසුතැවීමක් මාහට නොමැත. තවත් බොහෝ දුරක් මාහට යාමට ඇතිවග දනිමි. ඒ සඳහා වාරු දෙන්නට ආදරය පිරුණු දෑස් දල්වා චූටිමැණිකේ පුතුපැටියා සමඟ මගේ පසෙකින් ඉඳී.

ඉතින් මා ඔවුන් සමඟ නවම් මාවතේ ඇවිදිමි !

ඝනකම් ලී

මට පියාඹන්න කුරුළු පිහා‍ටුවක් දෙන්න

නවම්ට තාත්ත ගැන ඉස් ඉස්සෙල්ලම මතකයෙ තියන විදියට තාත්ත හුල‍ඟේ පාවෙන වී කා‍ටු ගොඩක් අස්සෙන් දුඹුරු පාට හං බෑග් එකක් එක උරේක දාං ඉස්සරහට එනව. මට එදා දැක්ක මූණ මතක නැතත් ඒකාලෙ පින්තූර බලනකොටනං යාන්තං චායාවක් වගේ මැවිල පේනව. ඒ සමහර විට දැං තාත්තගෙ රූපෙයි, අර ඉස්සර ගත්තු පින්තූර වල ඉන්න තාත්තගෙ රූපෙයි එකට කවලං වෙලා මගේ හිතේ ඇඳිච්ච වෙනමම රූපයක් වෙන්න ඇති.

මං ඉපදිලා ඩිංග දවසකින් තාත්ත ආණ්ඩුවෙ රස්සවෙන් නිවාඩු අරගෙන සවුදි අරාබියෙ ගිණි නිවන හමුදාවෙ රස්සාවකට ගියාලු.  ඒ  “මට දැං පුතෙක් ඉන්නව, ගෙයක් දොරක් හදාගන්න ඕනෙ”  කියල. ලංකාවෙදි තිබුන කෙටිකාලීන හමුදා අත්දැකීම් ඒකට ලොකු උදව්වක් වෙන්න ඇති. අනික ඒ වෙනකොට කොළඹ ගිණිනිවන ඒකකයේ වැඩකරල පළපුරුද්දකුත් තාත්තට තිබිල තියෙනව.

ඉතිං මට අවුරුදු තුනක් වෙනකං තාත්තව දැක්කෙ “මගෙ සුදු පුතාට ආදරෙන්” කියල පිටිපස්සෙ ලියල එවන ලස්සන රූප තියෙන පෝස්ට් කාර්ඩ් එක්ක එවන තාත්තගෙ පින්තූරෙකින් විතරයි. එක දවසක් තාත්ත එවපු පින්තූරවල තාත්ත ෂර්ට් එකක් වත් නැතුව කාන්තාරෙ වැලිගොඩක් උඩ වාඩි වෙලා ඉන්න එකක් තිබුන. චූටිපුංචි ඒක දැකල “හා මෙන්න තාත්තට කාන්තාරෙදි හොරු අල්ලං ගහල ෂර්ට් එකත් ගලවං ගිහිල්ල” කියාපි. ඔන්න ඉතිං හැබැහින් දැක්ක කියල මතකයක් නැති තාත්ත ගැන මට දුක හිතිල පුංචිල සේරමලත් එක්ක රණ්ඩු උනාලු. තවත් දවසක් ඇඳේ යකඩ විට්ටමේ කූරු අස්සෙන් තාත්ත බලං ඉන්න පින්තූරයකට “තාත්ත ඔන්න අරාබියෙ හිරේ දාල කියල” ගෙදර හෙන ජල්ලියක් ඇල්ලුවලු.

ඔන්න ඔය අරාබි රස්සවෙන් පස්සෙ ඉස් ඉස්සෙල්ම හක්මන ආච්චිලගෙ ගෙදරට ආපු  තාත්ත තමයි අර වී කා‍ටු ගොඩක් අස්සෙන් දැක්කෙ. ඒ වෙලාවෙ කොහෙන්ද ගෙනාපු අතිං කරකවන යෝධ ෆෑන් එකකින් හුලං ගගහා මිදුලෙ වී හුලං කරනව. එදා දවසට තාත්ත එනකං මගේ ලෝකෙ ලොකුම දේ වෙලා තිබුනෙ අර වී හුලං ගහපු ෆෑන් එක. එදා ඔච්චරයි මට තාත්ත මතක. ආයෙමත් තාත්ත මතක් වෙන්න ගමන් මහන්සියට ඇතුලෙ කාමරේක නිදියගෙනව දැකල අම්ම ගාවට ගිහිං “අම්මේ… තාත්තගෙ ලොකු, යෝධයෙක් වගේ අන්න ඇඳේ නිදි” කියල කියාපු වෙලාවෙ.

ඊට පස්සෙ තාත්ත ගෙනාපු ටින් කරපු පළතුරු, චීස්, විස්කෝතු කනකොටයි, නූලකින් උඩ එල්ලල බැටරි දාල අතෑරියාම නූලෙ දිගට වටේට කැරකෙන ප්ලේන් එකයි, හැප්පුනාම පස්සෙන් පස්සට ඇවිල්ල ආයෙමත් පාර හොයාගෙන යන රතුපාට කාර් එකයි, මිදුලෙ වැලි තල්ලුකරන් යන කහපාට බුල්ඩොසර් එකයි එක්ක සෙල්ලං කරපු වෙලාවෙත් තාත්ත මගේ පස්සෙන් උන්න කියල මතකයි යාන්තං.

ඊට පස්සෙ තාත්තයි අම්මයි මාව ආච්චියි, සීයයයි, පුංචිඅම්මල රොත්තයි එක්ක ගමේ දාල ගාලු ආවලු රස්සාවට. ඒ වෙනකොට අම්මත් ආණ්ඩුවෙ රස්සවක් කරපු නිසයි, තාත්තගෙ රට යන්න ගත්තු නිවාඩුයි අහවර වෙච්ච නිසයි මාව තියල යන්න උනාලු. අද වෙනකොට මට ඒ කිසිම දෙයක් මතක නෑ, යන්තං එළිවෙච්ච වෙලාවෙ ඉඳන් ගොම්මන් වැ‍ටුනම ගෙට එන්න කියල ආච්චි කතාකරනකන් පුංචි අම්මලත් එක්ක නටපු විගඩං ඇරෙන්න.

ඔතනින් පස්සෙ ආපහු තාත්ත ගැන මතකයක් තියෙන්නෙ මාව සී.ඩී125 එකේ ටැංකියෙ උඩ තියං ජූල්ගස් හන්දියෙ ඉස්කෝලෙට එක්ක යනව. ඊට පස්සෙ ආපහු කාලයක් යනකං මතක නෑ. ආපහු මතක තියෙන්නෙ හයවසරෙදි ඊස්ටර්න් ස්පොර්ට් බයිසිකලයක් අරන් දෙන්න ගාල්ලෙ ඩේවිඩ් එකට ගියපු ගමන තමයි. එදා ඉඳං පුංචි පුංචි හිස් තැන් එක්ක තාත්තව මතකයි. අද උදෙත් වගේම ඒ හැම උදේකමත් තාත්ත දැක්කට මගේ මතකයේ තාත්ත ඉන්නෙ සමහරක් දවස් වල විතරයි, හරියට කඩ ඉරක් වගේ.

ඒ සමහර විට මට තාත්තව එකදිගටම මතක තියාගන්න ඕනෑ උනේ නැති නිසා වෙන්න ඇති. තාත්ත මට ආදරේ කලා හොඳටම වැඩී. අත මානයෙන් එහාට යන්න දුන්නෙ නෑ කොයිම වෙලාවකවත්. ගහකට නගින්න, බයිසිකලයක් අරන් දුන්නත් ඒක පැදන් පාරට යන්න, ගිං ග‍ඟෙන් වට වෙලා තිබුන තාත්තගෙ ගමට ගියාම ගඟට බහින්න, බාප්පලගෙ ළමයි එක්ක ඒ ග‍ඟේ පාරු පදින්න, ඉස්කෝලෙ ළමයි එක්ක ට්‍රිප් එකක් යන්න, අඩුම තරමෙ ඉස්කෝලෙ බාහිර වැඩකට යන්න ඉඩක් නොදුන්න ගානයි. ඉඳල හිටල බැරිම උනොත් අඬල පොළොවෙ හැප්පුනාට පස්සෙ එකක් දෙකක් කරන්න ඉඩක් දුන්නත් හැම වෙලාවකම ඒක මට මදි උනා. මම එදා වගේම අදත් අනිත් තාත්තලත් එක්ක අපේ තාත්තව සංසන්දනය කරනව. මම වැරදි ඇති. ඒත් මේ මට හිතෙන හැටි.

උපන් දා ඉඳල අවුරුදු දහ අටක් වෙනකන් මට සෙනසුරු අපලෙ තිබුනලු. තාත්ත බය වෙන්න ඇති මම මොකක් හරි අණතුරක් කරගනී කියල ඔය දේවල් කලාම. ඒත් එපා කියන්න කියන්න මට ඒ දේවල් මයි කරන්න ඕන උනේ. තාත්ත නැති වෙලාවට ගෙදර ඉස්සරහ අඹ ගහේ නැගල දිමියො කකා අත්තක පැද්දී ඉන්න එක මට මහ මෙරක් වගේ උනා. තාත්ත ගෙදර ඉන්න වෙලාවට ගේ වටේ විතරක් බයිසිකල් පැදපු මම තාත්ත ගෙදර නැතිවෙනකොට හොරෙන් පාරට ගියා. කොටින්ම තාත්ත එපා කියපු හැම දෙයක්ම  තාත්ත නැති වෙලාවට කලා. ඒකෙන් මම තෘප්තියක් ලැබුව. එහෙම හොරෙන් කරපු වැඩක් ඉඳ හිට වෙලාවක තාත්තට අහු වෙලා බැනුම් ඇහුවත් කිසිම ගානක් තිබුනෙ නෑ මට. ඒකාලෙ මං තාත්තට නරක පුතෙක් වෙන්න ඇති. ඒත් මං උන්නෙ හරිම සන්තෝසෙන්.

ඒ ආදරේ මට වදයක් වෙන තරමට මාව හිරකරගෙන උන්නෙ. නිදහසේ කුරුල්ලක් වගේ පියාඹන්න බලං උන්න මට තාත්ත පෙනුනෙ හිරකාරයෙක් ආරක්ෂා කරන ජේලර් කෙනෙක් වගේ, මගේ ඉස්සරහ තියෙන මහා පවුරක් වගේ එලිය බලන්න බැරි තරං උස. මට එහෙම තාත්තව පෙනුනට තාත්තට මාව පේන්න ඇත්තෙ සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් විදියකට.

අද මං පුදුම තරං නිදහසක් විඳිනව. එදා වගේම අදත් තාත්ත පැත්තක ඉඳං මම දිහා බලාගෙන ඉන්නෙ. ඒත් තාත්තට තේරිලා ඇති මට දැන් නිදහස දෙන්න කාලෙ හරි කියල. ඒත් මේ නිදහස මීට ටික කාලෙකටහරි කලින් හම්බු උනානම් මට මීට වඩා සන්තෝස වෙන්න තිබුන කියල නොහිතෙනවත් නෙමෙයි. සමහර වෙලාවට මට එහෙම නිදහසක් දුන්නනම් ඒක මගේ විනාසෙටත් මුල වෙන්න තිබුන.

මගේ මතකයේ තාත්ත කඩ ඉරක් වගේ උනාට එදා ඉඳන් අද වෙනකං තාත්තට මගේ ජීවිතයේ හැම දවසක්ම අඩුවක් නැතුව මතක ඇති හරියට මාස හයක් වෙච්ච පුතු පැටියගෙ හැම දවසක්ම මට මතක තියෙනව වගේ.

කොහොම උනත් මම අද තාත්ත ගැන හිතන විදියට මගේ පුතු පැටිය මම ගැන නොහිතයි කියල මම හිතනව. ඒ මම ඒකව කොයිම වෙලාවකවත් අනවශ්‍ය විදියට හිර කරන්න බලන් ඉන්නෙ නැති නිසා. මගේ තාත්ත නොදැන කරපු දේ දැන දැනත් මං කොහොමද කරන්නෙ. ඌ අත්ත‍ටු නැති කුරුල්ලක් නම් මම ඌට අත් ත‍ටු දෙකක්වෙනව ඌත් එක්ක එක රෑනට පියාඹන්න. ඌ වරල් නැති මාළුවෙක් නං මම උගෙ වරල් දෙක වෙනව ඌත් එක්ක එකට පීනන්න. හුලං නැති දවසක ක‍ටු රොදකට පාත් වෙච්ච වරා මලක් නම් හුලං ‍රැල්ලක් වෙනව පැළ වෙන්න තරම් සරු පොළොවක් හොයාගෙන පාවෙලා යන්න.

ඒ තමයි මගේ ආදරේ !

ජීවිතය සොයා ක‍ටුණායක ගියෙමි [ඔබේ දෑස දැකගත්තෙමි සැඳෑ කලෙක ළඳුනේ] – තෙවන කොටස

ජීවිතය සොයා ක‍ටුණායක ගියෙමි [ගෑණු බෝඩිම] – පලමු කොටස

ජීවිතය සොයා ක‍ටුණායක ගියෙමි [අසභ්‍ය වීදියේ අකල් සංචාරය] – දෙවන කොටස

බෝඩිමේ ගේට්‍ටුවෙන් ඇතුලට ආව විතරයි “මම යන්නම් මල්ලී” කියාගෙන අක්ක අපිව ඉස්සරකරන් ගියා. වත්ත ඇතුලෙ තියෙන හාඩ්වෙයාර් එකේ එලියෙ පැත්තෙ උස බිත්තියෙ බෝඩිම පැත්තට හරවල හයිකරල තිබුන ෆ්ලෑෂ් ලයිට් එකේ එලියට පි‍ටුපාල අක්ක යනව. එතකොටයි අපි දැක්කෙ අක්ක ඇවිදිනකොට කොච්චර හැඩද කියල. වළලු කර වටේට පටියක් එතිච්ච අඩි උස සපත්තු දෙකක් දාල ඇවිදින නිසාද මන්ද දණපොල්කට්ට ගවට දිහ තට්‍ටු තට්‍ටු ‍රැළි සාය උකුල පැද්දෙන පැද්දෙන පැත්තට යනව. අද දවල් අපේ කාමරේ ලඟදි දැක්ක විදියටම කොණ්ඩෙ උඩට උස්සල තනි කරලට ගොතල පෝනි ටේල් එකක් දාල, ඒකත් ඇවිදින තාලෙට පිටේ වදිනව. හෑන්ඩ් බෑග් එක වම් අතෙන් පද්ද පද්ද එයා හරිම සැහැල්ලුවෙන් යනව.

වෙලාව රෑ දහය හමාර විතර වෙලා නිසා හැමෝම තම තමන්ගෙ කාමරවල. ඒත් හැම කාමරේකම වහපු දොරවල් වල යටින් එන කහ එලිය කියනව ඒ කවුරුවත් නිදි නෑ කියල. අපි, අපේ කාමරේට ගිහිල්ල ඇඳුම් මාරුකල හයදෙනාම අර ෂවර් පේලියෙන් රෑ කියල බලන්නෙ නැතුව නාගත්ත. ඇයි හෙට වැඩට යනකොට පිළිවෙලකට යන්න එපැයි. අනික බුද්ධික අයිය වෙලාසනම කියල තිබුන උදේට තියෙන පෝලිමේ ර‍ඟේ. අපිට ඕන උනේ නෑ ඉස් ඉස්සෙල්ලම රස්සවට යන දවසෙ බාත් රූම් පොලිමක් නිසා පරක්කු වෙලා යන්න.

නා කියාගෙන කාමරේට ඇවිල්ල එක පිඟානක් අරන් අර හින්දපු පරිප්පුයි මාළු හොදියි එකට දාල පාං වාටියකින්ම කවලං කලා. බවගින්න වැඩිකමටද මන්ද පුදුම සුවඳයි. අපිට කෑම තියාහන්න මේසයක්වත් තිබුනෙ නෑ ඒ කාමරේ. බුද්ධික අයිය ඇඳපොලු වලට උඩින් මෙට්ටෙ දාන්න ඉස්සෙල්ල එලාගන්න කියල දීපු මල් පත්තර පි‍ටු ටිකක් බිම එලාගෙන හොදි පිඟාන මැදින් තියල වටේට වාඩිවෙලා පාන් ගෙඩි තුන බාගෙ බාගෙ අතින්ම කඩල බෙදාහෙන හොදිවල පොඟවන් කන්න පටන් ගත්ත.

මල්ලිල මම කරදරයක්ද දන්නෙ නෑ කරන්නෙ…

මෙන්න අක්ක ආයෙමත් අපේ කාමරේ දොරකඩ. හැමෝම තම තමන්ගෙ කාමරවල නිසා අපි අපේ දොර වහන්න හිතුවෙ නෑ.

මල්ලිල මොනවහරි වැඩක් නම් මම යන්නම්.

අපි හොදි පිඟාන වටකරන් වාඩිවෙලා ඉන්න නිසා එයාට පේන්නෙ නෑ අපි කරන්නෙ මොනවද කියල.

නෑ නෑ අක්කෙ අපි මේ පාං කනව. අක්ක කාලද ඉන්නෙ ?

මම එහෙන්ම කාලනෙ මල්ලි එන්නෙ.

එයා අපිට නොකියන මොකක් හරි කතාවක් තියෙනව කියල හිතුන නිසා අපි කාටවත් අහන්න හිත් දුන්නෙ නෑ එහෙන් කියල කිව්වෙ කොහෙන්ද කියල.

කමක් නෑ අක්කත් එන්න, පාං කෑල්ලක් කමු අපිත් එක්ක.

එහෙම කියල අපි පොඩ්ඩක් එහාට වෙලා රවුමෙ ඉඩක් හදල දුන්න. ඒත් අපිත් එක්ක  වාඩි වෙන්නෙ නැතුව අපි දුන්න පාං කෑල්ලට හොදි ඩිංගක් වක්කරහෙන දොර ගාවට ගිහිල්ල පඩියෙන් වාඩි උනා. ඒ සමහර විට එයා රෑ ගවුමක් ඇඳන් උන්න නිසා වෙන්න ඇති කියලයි අපිට හිතුනෙ.

දොර පඩිය උඩ වාඩිවෙලා උළුවස්සට හේත්තු වෙලා ගවුම ඇදල කකුල් දෙකත් වහගෙන තාප්පෙට උඩින් පේන තරු නැති අහස දිහා බලාගෙන අක්ක හෙමීට පාං කෑල්ල කනව.

අපිට එතන ඉන්න අමාරු තරං නිහඬයි. කිසිම දෙයක් එයාගෙන් අහන්නත් බෑ මොන විදියට තේරුම් ගනීද කියල හිතට බයයි.

එක නිසා එයාට එහම්මම ඉන්න ඇරල අපි කිඹුල්ලු කිරිමැටි ගිලින්න වගේ පාං ගිලිනව. වේලාසන රහට දැනිච්ච හොද්ද දැං මෙලෝ රහක් නෑ.

මල්ලිල මම ගැන මොනව හිතනව ඇතිද නේද? නරක ගෑණියෙක් කියල හිතෙනව ඇති නේද, නැතිනං කොල්ලො විතරක් ඉන්න කාමරේකට මේ රෑ එන්නෙ මොන කෙල්ලද නේද?

නෑ අක්කෙ, අපි එහෙම හිතුවෙ නෑ.

හිතුවත් මගෙ තරක් නෑ මල්ලි. මම නරකයි කියල මූණට නොකිව්වට මේ බෝඩිමේ ඉන්න හැම කෙනෙක්ම දන්නව මං ගැන. හෙට හවස් වෙනකොට මල්ලිලත් දැනගනී. ඒත් මොන එකකටද මන්ද මං ආස නෑ මං ගැන මේ මල්ලිල වෙන කෙනෙක්ගෙන් අහනවට. හේතුවක් කියල කියන්න මට තේරෙන්නෙ නෑ. ඒත් මං ආසයි ඇත්තටම මං කවුද කියල දන්න දෙතුන් දෙකෙක්වත් මේ බෝඩිමේ තියල යන්න.

තියල යන්න?

ඔව්, තියල යන්න මල්ලි…….

මමත් මේ බෝඩිමේ ඉන්න අනිත් කෙල්ලො වගේම ගම රට අතෑරල දාල මෙහේ රස්සාවට ආපු කෙල්ලෙක්. ඒත් මට මෙහේ රස්සාවකට එන්න හේතු උනේ නංගිලට මල්ලිලට උගන්නන්න නෙමෙයි, උකස් වෙච්ච ගේ දොර ඉඩ කඩං බේරගන්න නෙමෙයි. වයසක අම්ම තාත්තට කන්න බොන්න දෙන්න නෙමෙයි. මට ඒ කිසිම ප්‍රශ්ණයක් තිබුනෙ නෑ.

හ්ම්….. එහෙන මෙයා වැඩ වරද්දගෙන ගෙදරින් පැනල ආපු පොහොසත් පවුලක කෙල්ලෙක් ! ඔහොම කතාවක් ඊයෙ පෙරේද පත්තරේක තිබිල කියෙව්ව මතකයි.

එහෙනං ඇයි අක්ක මෙහේ ආවෙ?

මට ඒ කිසිම දෙයක් තිබුනෙ නැති නිසා මල්ලි.

ඒ කියන්නෙ?

මම මතක ඇති කාලෙක ඉඳල හිටියෙ ළමා නිවාසෙක.

අපිට කාපු පාං කෑලි හිරවුනා. මාළු හොදියි පරිප්පුයි ඉස්පොල්ලෙ ගියා. දවාලෙ උණුවතුරෙ දමල මරාපු මකුණො සිය දහස් ගුණයකින් වැඩිවෙලා ඇවිල්ල පස්ස පැත්ත කනව වහේ දැනුන. හෙට රස්සාවට යනව කියල මෙච්චර වෙලා හිතේ තිබ්ච්ච සතුට එහම්මම නැතිවෙලා ගියා.

මම හෙට උදේම කොළඹ යනව මල්ලි. මෙහේ රස්සාව කරන්න අමාරුයි. කොළඹ ගියා කියල ලේසි වෙන්නෙ නෑ කියල මං දන්නව. ඒත් කීයක් හරි වැඩිපුර හොයාගෙන කවද හරි මටයි කියල ජීවිතයක් ගොඩනඟා ගන්න මමත් ආසයි මල්ලි. මේ රස්සාව හැමදාම කරන්න බෑනෙ කියල ආයෙම අර හිස් අහස දිහා බලාගෙන ලොකු හුස්මක් හෙළුව.

ඒ කතාවට හූ මිටි තියන්නවත් අපේ කල්පනාව හොඳ තත්වයක නෙමෙයි තිබුනෙ ඒ වෙලාවෙ.

පාං කෑල්ල මාළු හොදියි පරිප්පුයි එක්ක හරි රහයි මල්ලි, අක්ක පොඩි එකෙක් වගේ එහෙම කියල දොරකඩට වෙලා තව ඩිංගක් වෙලා අපි දිහා බලාගෙන ඉඳල,

මම එහෙනම් යන්නම්. මල්ලිලට හෙට ඉඳල අලුත් ජීවිතයක් නේද. බුදුසරණයි ! කියල ගියා.

මාර ෆීලිංස් මචං මේක, මල්බොරෝ පරාදයි !

මේ සිද්ධිය උනේ හරියටම කොයි කාලෙද කියල මතකයක් නැති උනත්, ඕලෙවල් අන්තිම හරියෙ හරි ඒ ලෙවල් මුල හරියෙ වෙන්න ඕන. මොකද ඔය කාලෙ තමයි මගෙ ඔළුවටම හෙනහුරා වහල තිබුනෙ. ඒක හන්දම මං වැඩි හරියක්ම උන්නෙ ඉස්කෝලෙ මහ එපා කරපු උන් සෙට් එකක් එක්ක. ඒත් මං උන් අතරෙ හරියට අර නිශ්ක්‍රීය වායුවක් වෙච්ච ආර්ගන් වගේ. මෙලෝ රහක් නෑ. මට අදටත් හිතා ගන්න බෑ ඇයි මං උන් එක්ක සෙට් වෙලා ඉඳියෙ කියල. සමහර වෙලාවට ඒ මට ඉස්කෝලෙ තිබුන එකම කොම්ෆෝර්ට් සෝන් එක හන්ද වෙන්න ඇති.

ඔය කාලෙ මොන උණකටද මන්ද මළගෙවල් හොයන් යන්නෙ. සමහර වෙලාවට මැරිච්ච එකා ජීවිතේට දැකලවත් නෑ. ඒත් ඉතිං අපේ සෙට් එක ගියාට මට ඔව්වයෙ යන්න ගෙදරින් වැඩිය ඉඩක් නෑ. ඉඳල හිටල ගියත් නොවඳිනා වැඳුම් වැඳල තමයි. හැබැයි මේ මළගෙදර ඉස්කෝලෙ කිට්‍ටුවම හන්ද ගෙදරන් යන්න අවසර දුන්න. ඒත් ඉතින් රෑ නමයට ඉස්සෙල්ල හෙදරට රපෝර්තු කරන්න කියන නියෝගත් එක්ක. එන්නෙ ඉතිං ගියාට පස්සෙනෙ……….

සෙට් එකම රිච්මන්ඩ් කන්ද ස්ටේෂන් එක ලඟට සෙට් වෙලා බලං ඉන්නව පූස එනකං.

මචං කෝ බං මේක. තාම නෑ නෙ.

පොලීසියටවත් මාට්‍ටු උනාද දන්නෙ නෑ.

පිස්සුද බං ඌ ගානට බඩු ගෙනෙයි. මොකෝ ඌ නොදන්න එකෙක්යැ.

අඩෝ අර එන්නෙ බුවා…

යමං යමං.. මොකෝ බං මෙච්චර වෙලා..

රෙද්ද තමයි, පේපර් පැකට් එකක් හොයාගන්න ඇවිද්ද බං. බඩු ඕනතරං ඒත් පේපර් නෑ. අන්තිමට බස් ස්ටෑන්ඩ් එකටම යන්න උනා.

එල එල අවුලක් නෑ, දැං යමං

දැං සෙට් එකම සපුමල් පෙදෙසෙ මළගෙදරට එන්ටර් උනා. අප්පට සිරි මළ ගෙදර හද්ද පාළුයි, ලයි‍ටුත් නෑ. ජෙනියකින්ද කොහෙද ගේ ඇතුලෙ බල්බ් එකක් විතරක් දාල තියනව. ඩිංගක් විතර ඇහැ හුරු උනාම තමයි දැක්කෙ, කට්ටිය ගේ වටේම තියනෙ කෙහෙල් පඳුරු පල්ලෙ සෙට් වෙලා. හරියට අර නිහාල් නෙල්සන්ගෙ ජෙමාගෙ වත්ත වගේ.

අපි ඉතිං මළගෙදරක ගියාට මිණිය බලන්න යන එකක්යැ. ඔය කොළ පෙරලිල්ලට නැති හන්ද කොහේහරි මුල්ලක තියෙන කැරම් බෝඩ් එකක් හිස් වෙනකං බලන් ඉන්නව මිසක්. ඒක හන්ද මේ මළගෙදරත් වෙනසක් නෑ, එහෙම්මම තමයි, පොඩි උන් ටිකක් එලවල කැරම් බෝඩ් එකක් අරක් ගත්ත.

අඩෝ උඹල ආවද එල එල..

කියාගෙන සීය මැරිච්ච ධනුෂ්කය ආව. ඌට සීය මළාට නං ගානක් නෑ වගේ, කට්ටියම දැකල හෙන ජොලි. අපි ඇරෙන්න වෙන ඉස්කෝලෙ වෙන එකෙක්වත් ඇවිල්ල නෑ වගේ. අපිත් යන්න වෙන මළගෙයක් නැතුව ආව මිසක් මූ ඉස්කෝලෙදි දෙන පඬි ටෝක් වලට එන්නෙ හිතෙන්නෙ නෑ. ඇරියොත් ඇත්නං තඩි නයෙක් තමයි. මුගෙ අයිය නාසා එකේ වැඩකරන්නෙ, තාත්ත සව්දි රජමාලිගාවෙ චෙෆ්, ඔන්න ඔය වගේ පට්ට ආතල් බොරු තමයි මූ කියන්නෙ. අපිත් ඉතිං ඔෆ් පීරියඩ් එකක් ආවොත් මේකව ෆෝම් කරල බොරුවක් අහගන්නවමයි. මූත් ඉතිං ඒ වෙලාවට අගේට ෆෝම් වෙනව මදියි කොකියන්න.

පුංචි නංගී…… මෙහේට ඩ්‍රින්ක්ස් මොකවහරි ගේන්නකෝ…. කියල මූ ගේ ඇතුලෙ කාටද බෙරිහන් දෙනව.

ඔන්න ඩිංග වෙලාවකින් ගිණි පෙනෙළි වගේ කෙල්ලො පෝලිමක් එනව එක එක ඒව උස්සං. අපිත් ඉතිං දීල ඇරිය කොනක ඉඳං

මූ මොන බොරුව කිව්වත් මුගෙ නෑදෑ සනුහරේ කෙල්ලො ටික ගැනනං බොරු කියල නැති හැඩයි.

කෝ නංගි ඩ්‍රින්ක්ස්..

ඉන්න අයිය. අක්ක තවම හදනව. මං බලල අරන් එන්නම්.

දැං අපිට ඩිංගක් අප්සට්, මේ රෑ හතට කූල් ඩ්‍රින්ක්ස් බොන්න ඇහැකිය, කෝපි එකක් නං කමක් නෑ. කොහොම හරි ඩිංග වෙලාවකින් දුං දදා නගාල කෝපි ගෙනාව. සෙට් එකම ධනුෂ්කයගෙ ඩ්‍රින්ක්ස් බිව්ව. [පස්සෙ ඌට හෙන කාර් එකක් වැදුන “ඩ්‍රින්ක්ස්” කියලත්. ඒ එදා වැටිච්ච මුල්ම කාඩ් එක.]

කෝපි එහම බීල කට්ටියක් කැරම් ගහන අතරෙ, පූසයි තව එකෙකුයි කෙහෙල් ගාලට වෙලා අර බොහොම අමාරුවෙන් ගෙනාපු බඩු ඔතනව. ඕකට නෙව අපි ආවෙ.

මචං වරෙන් එක එකා.. පූස කතාකරනව.

දැං ඉතිං සෙට් එකේ එක එකා කැරම් අත වෙන වෙන උන් ට දි දී කෙහෙල් ගාලට රිංගනව.

එක පාරටම ධනුෂ්කය කඩං පාත් උනා අපි ඉන්න තැනට. මොකෝ බං අරුං කෙහෙල් ගාලෙ, බෝතලයක් වත් ගෙනාවැයි උඹල?

මොන බෝතල්ද බං. වෙන බඩුවක්. ගිහිං බලහංකො…..

අඩෝ මාරයිනෙ බං උඹල. මචං දියහංකො මටත් ෂොට් එකක් ටැස් කරන්නත් එක්ක. අයිය එවන මල්බොරෝ ගැහුවට ඔව්ව ඇදල නෑ බං.

සෙට් එකටම දැං ආතල්, මේක තවත් නයෙක් ඇරිය.

මචං මේව සෙට් එකම කට ගහපුවනෙ. උඹ පොඩ්ඩක් ඉඳහං මං අලුත් එකක් ඔතල දෙන්නං, එතකන් අපිට කන්න මොනවහරි අරං වරෙන්කො මචං කියල පූස මූව යැව්ව ගෙට. දැං අපිට පුංචි ඉවක් එනව මොකක් හරි ජල්බරියක් තමයි කියල. මොකෝ කියල ඇහුවට පූස කියන්නෙත් නෑ.

නෑ බං මුකුත් නෑ, මං ඌට අළුත් එකක් ඔතල දෙන්නං. උඹල ඔහෙන් ඉඳහල්ල, නැත්නං මෙතනට තවත් උන් පිරෙයි.

ඩිංග වෙලාවකින් ධනුෂ්කය මාරි පෙට්ටි බාගයක් අරන් ආව. කෝ මචං හරිය?

හරි මචං හරි. පු‍ටුවකුත් ඇදන් වරෙන් මෙහාට.

ඔන්න දැං ඉතිං ධනුෂ්කය වැඩේට එන්ටර්…  පූස අරූගෙ කටේ තියෙද්දිම ගිණිකූරක් ගහල පත්තුකරල දුන්න. දුං දාගෙන දැං  හි‍ටු කියල අදිනව. ඩිංගක් විතර මුගෙ දුම වැඩී අනිත් උන්ට වැඩිය. ඒකට ඩිංගක් විතර වැඩිපුර දාල එතුව කියල පූස කියපු හන්ද එච්චර ගානක් නෑ සෙට් එකටම.

මචං මෙකෙ තියෙන්නෙ පට්ට ෆීලින් එකක්නෙ. නිකං පාවෙනව වගේ බං. කන් දෙකට තමයි හෙනම ආතල්…

ඔව් මචං, ගානට ඇදපන්. එතකොට තමයි ආතල් වැඩි. නැත්නං කැස්ස එයි. මනෝ පාරක් දාං අදිනකොට තමයි ගතිය.. පූස උපදෙස් දෙනව.

හ්ම්ම්… ඔව් බං. මල්බොරෝ පරාදයිනෙ මචං මේවට. උඹනං දෙයියෙක් කියල වැටිච්ච කෙහෙල් කඳකට කඳකට කකුල් දෙකත් ගහං උඩ බලං දුං අරිනව. ඌ දැං දිවියලෝකෙ හරියෙ වගේ..

මචං ධනුෂ්කය, දියං බං මටත් ෂොට් එකක්.. කියල සෙට් එකේ තවත් එකෙක් වෙච්ච දිනෙෂ් ඉල්ලුව.

නෑ නෑ…….. ඒක ඌටම ගහන්න ඇරපන්, උඹට ඕන නං වර මගේ බාගෙ දෙන්නං. පූස කියනව.

පිස්සුද මචන්. මේකෙන් බාගයක් ගහපන්. පූස මොකෝ මං මොකෝ…මාර ෆීලින්ස් බං.  ඉඳා ගහපන්..

පූස හි‍ටු කියල දිනෙෂ්ට ඔරවනව. ඌට ඒකෙ වගක් නෑ. අර කොටේ අරං ඇද්ද තඩි උගුරක්.

ක්කැහ්.. ක්කැහ්.. ..ක්කැහ්.. …කරාස්…..තූ….. තුඃ…

මොන රෙද්දක්ද බං මේ මළ ජරාව…

අපි ඔක්කෝටම දැං අන්දොස් වගේ. මොකෝ දීනේෂ් ට උනේ. මොකෝ ඌ පුරුදු නැති එකෙක්ය.

මොකෝ බං දිනේෂ්….. ධනුෂ්කයත් අප්සට් වෙලා.

මහ ජරා රහක්නෙ බං, ඉඳපං බලන්න. කියල ඌ ගොට්ට දිගෑරල නහයට කිට්‍ටු කලා. මෙන්න ඌ ඊටපස්සෙ මහ හයියෙන් හිනා වෙනව. මූට බඩු තැපෑලෙන් ඇවිල්ලද කොහෙද.

යකෝ ධනුෂ්කයො ‍තෝ මෙච්චර වෙලා ඇදල තියෙන්නෙ වේලිච්ච කෙහෙල් පට්ට ඕයි. තොට මේකටත් ෆීලින්ස්ද?……………………………………………..

පූසා මං තොට *&#’?@~.#$ * &#’?@&#’?$%@&#’?@

ප/ලි : ඊට පස්සෙ ජූල්ගස් හන්දියෙ ඉස්කෝලෙට අළුත් කොල්ලෙක් ආව පරඬැලා කියල.