ආටිචෝක්

හපෝ මේකගෙ ලඟින් එන ගස් ගඳ….. කොහේ රිංගනවද මංද දවස පුරාම. බැලුවොත් ඇත්නං ගේ හරියක නෑ නෙව.

ඕං අදත් ආච්චි පටන්ගත්ත අඬෝවැඩියාව….

අනේ ඉතිං ඔහේ කියන්නෙ මට ගෙයි ගෙම්බි වගේ ගෙටම වෙලා ඉන්නෙයි කියලැයි… ඒ අච්චියෙ?

මට මේකව ආං බාං කරන්න බෑ.. තාත්තණ්ඩියට විගහට ඇවිල්ල එක්කං යන්නෙයි කියනො..

ආච්චි හැමදාම වගේ ඇදල ගන්න ආයුදේ අදත් ගත්ත. හපෝ… මට බෑ තාත්තත් එක්ක අර කාන්තාරෙට යන්න. අනික ඒකෙ හොරුත් ඉන්නවලු.

මං හිමීට ආච්චි වාඩිවෙලා උන්නු දිග ඇඳි බංකුව අනිත් පැත්තෙ කෙළවරෙන් වාඩිවෙලා බිම උන්නු පූසිගෙ වලිගෙ පයිං පාගන්න හැදුව. එයැයි නිදාගෙන උන්නට වලිගෙ ඇහැරිලා…

ඔයි මොකෝ ඒපාර කරනෙ,

දොරකොඩ මහා රඹුටං ගහෙන් පෙරිල එන ඉර එලියෙ පැත්තට කරං කියවන බණ පොත උඩින් බලල මගෙන් ඇහැව්වා.

හපෝ එයැයිට හතරවටේටම ඇස්. පෙරේද කහල ගොඩට වැටිච්ච පොල් ගෙඩියක් අරන් යන නීයවත්තෙ ආච්චි දැකල ඒකත් තිලේඅම්මට කිව්වනෙ. කොහොම පේනවද මංද ඒ හැම දෙයක්ම. වෙලාවකට මට හිතෙන්නෙම එයැයිට දිවැස් තියනවැයි කියල.

මං ආයෙ හෙමීට නැගිටල ගියා තිලේඅම්ම මොකෝ කරන්නෙ කියල බලන්න. වෙලාවෙ හැටියට නං එයා පිළිකන්නෙ පඩියට වෙලා පොතක් හරි පත්තරයක් හරි බලනව වෙන්න ඕන.

කුස්සිය පැත්තෙන් හරිම හොඳ පුසුඹක් එනව.

ඒ ගමන තිලේඅම්ම හොයන එක පැත්තක තියල බෝතල් රාක්කෙ ගාවින් වමට හැරිල බිත්තිය අයිනෙ මිටි ගහල තියන වී ගෝණියකටත් පයිං ගහගෙන මං කුස්සියට ගියා.

කුස්සියෙ වම් පැත්තෙ මුල්ලට වෙන්න බැඳපු මැටි ලිප ලඟ ඇණතියාගෙන චූටිඅම්ම මක්කද තම්බනව…

චූටි අම්මේ මක්කයි ඔයි තම්බන්නේ..?

එයැයි කතාවක් නැතුවම හැන්ද මුට්ටියට දාලා සුදුපාට බෝලයක් මයෙ දිහාවට උඩින් වීසිකරා.

නරක වෙලාව ! ඒක මගෙ අතේ වැදිල රෝල් වෙලා ගියා දොර මුල්ලට..

මං රිංගල ගිහිං උණු උණුවේ දුං දාන බෝලෙ අරං බැලුව.

අම්මේ… ආටිචෝක් !

හුලං කීරිය ගාවට මං ආසම ආටිචෝක්.

ඒක තමයි එහෙනං චූටි අම්ම අද උදේ මටත් හොරා ජම්බු ගහ දිහාවට යනව දැක්කෙ. එයැයි හිතුවට මං ඒක නොදැක්කයි කියල මං දැක්ක. ඒත් වෙනද වගේ පස්සෙං දුවං නොගියෙ වඩනම්බි මාම කපල දුන්න කෝපි කෝ‍ටුව සුද්ද කර කර උන හන්ද. හෙට උදේට තැන්නෙ අයියත් එක්ක පෙර හැරක් යන්නනෙව හිතාන ඉන්නෙ. ඉතිං ඊට කලිං මේ කෝ‍ටුව සුද්ද කරල අර වෙලේ බණ්ඩා මාමගෙ දවුලෙ කඩිප්පුව වගේ රවුං කරගන එපැයි. නැත්තං සක්කරයටවත් ඇහැක මං චූටි අම්මගෙ වල්ගෙ වෙන එක නවත්තන්න.

ඒ චූටි අම්මෙ, ඔහේ ජම්බු ගහ පල්ලෙ තිබිච්ච ආටිචෝක් පඳුරු සේරොම ගැලෙව්වැයි ?

දුං දාන මුට්ටියට එබෙනගමං මං ඇහුවෙ ගලෝපු ඔක්කොම තැම්බුවද කියල සැකයක් ආපු නිසා. ඕසෙට හැදිල තිබිච්ච පඳුරු සේරෝම ගැලෙව්වනං එතන මුට්ටි දෙකක් විතර තම්බන්න තිබුන. ඒත් මෙතන තියෙන්නෙ එක මුට්ටියයි නෙවෙ.

ඕ… ආයෙ දෙතුන් පාර ගලවන්න යන්න බෑ ඔය කූඩැල්ලො විමානෙ, සේරොම ගැලෙව්ව.

එතකොට අනික්වට මොකෝ කොලේ? මෙතන ඩිංගිත්තයිනෙ තියෙන්නෙ.

මට දැං ලොකු ප්‍රස්නයක් !

ආං ඇඹුරුංගල ලඟ බිම ගෝණියෙං වහල.

සැකේට මං ඇරලත් බැලුව. මේං තියනව ලාවට මඩත් එක්ක සුදු පාට ආටිචෝක් අල.

එහෙනං කමක් නෑ. මං හිතුවෙ ඔහේ තැන්නෙ ගෙදරටත් දුන්නයි කියල. ඔන්න මක්ක දුන්නත් මේව දෙන්නෙ නෑ හොඳේ.

හා හා පෙරේත කම පැත්තක තියල මේං මේක කනවකො, චූටි අම්ම මගෙ බිම දාලම පතුරු ගියපු එනැමල් පිඟානට ආටිචෝක් පුරවල දුන්න.

පසු සටහන:

ආටිචෝක් අන්තිමට කෑවෙ මම හිතන්නෙ මීට අවුරුදු විස්සකට විතර උඩදි. පස්සෙන් පහු වල් ඌරො පෙරලල දාල ආටිචෝක් ගාලම විනාස වෙලා ගියා. ඇරත් හක්මනින් ගාල්ලට ආවයිං පස්සෙ ආටිචෝක් අමතක වෙලාම ගියා. නැත්න ඊට පස්සෙත් ඉඳල හිටල නිවාඩුවකට ගමේ ගිය වෙලාවක කාට හරි කිව්වනං පඳුරක් දෙකක් උගුල්ලල ගෙනැත් දෙයි. දැනට ආටිචෝක් වල තියන ලාවට මුල් කෑලි තියන විනිවිද පේන පොත්තයි ඒකෙ තියන කිරි රහයි විතරමයි මතක.

ලාවට තිබිච්ච ඒ මතකයෙන් ආසන්න කී වර්ඩ්ස් ඔක්කොම දාලත් ආටිචෝක් අලයක පින්තූරයක්නම් හොයාගන්න බැරි උනා. ඒත් මෙන්න මෙතන පොඩි සටහනක් නම් තියනව ඒ ගැන.

පොල් බඩ සහ අහිමි වෙච්ච ගම

මේකත් තවත් කෑමක් තමයි. ඒත් මම මීට කලින් ලියාපු ලොවි සම්බෝල කතාව කියවලා උන්ට දීල කෑවෙ නෑ කියල මාළුවයි, අභියයි අනුෂ්කයයි තර්ජනේ දැම්ම හින්ද දෙතුන්පාරක්ම හිතන්න උනා මේක ලියන්න කලින්. මොකෝ අර රංගගෙ යාලුවො කෙල්ල ඉස්සුව වගේ මාවත් ඉස්සුවොත් බඩුම තමයිනෙ.

මාළුව නං කෝල් එකක් දීලම නාහෙන් ඇඬුව. මිනිහගෙ කටට ඒ වෙනකොටත් කෙළ උනනව. වචන සෑහෙන්න පැටළුනා ඕං. කොච්චර ටැපලුනාද කිව්වොත් “කෝට්ට පරංගියේ” ගියෙත් උන්දැගෙ මාලිගාව ඉස්සරහින් කිව්වෙ. තව තව රජ කතා සෑහෙන්න කිව්ව, අයිත් ඉතිං එව්ව මෙතන කිව්වොත් උන්දැ රෙද්දක් ඇඳං පාරෙ ගිහිල්ල හමාරයි.

ඒත් ඉතිං උන්ගෙ කරුමෙට ලොවි කන්න නැති උනාට  මං මක්ක කරන්නෙයි !. ඔන්න ඔහේ ලියල දානව මේකත්.

ඉස්සර මං ඔය හක්මන දිහාවෙ අපේ ආච්චිලගෙ ගෙදර ඉඳිද්දි හරි අපූරු ජාති කෑම තමයි කෑවෙ පුංචි අම්මල රොත්තත් එක්ක. එයැයිල තමයි ඔය විච්චූරණ ජාති හදන්නෙ. ඒ කාලෙ ලොකු පුංචි ඇරෙන්න අනිත් එක්කෙනෙක්වත් බැඳල නොහිටපු හන්ද ඔයි දේවල් කරන්න ඇති පදං වෙලාව ඒ කට්ටියට. ඔයිං දෙකක් මං කලිං කිව්ව. නොදන්න කට්ටිය ජූල් සම්බල් මෙතනින් කියවන්න, ලොවි සම්බල් මෙතනින් කියවන්න. හදන හැටිත් කියල තියෙනෙ හන්ද කැමති කට්ටියට හදාගන්නත් ඇහැකි.

අද කියන්න යන කෑම ජාතියනං හදාගන්න දෙයක් නෑ, හැබැයි හැමතිස්සෙම කන්න ලැබෙන්නෙනං නෑ. ඕක ඉතිං කෑමක් කියලම කන්න ගියොත් මහ විනාසයක් වෙන්නෙ. අනික ඕකට දැං ආණ්ඩුවෙන් තහනම් කරල තියන හන්ද කන්න ගියොත් හිරේ විලංගුවෙත් වැටෙන්න බැරි නෑ.

කෑමෙ නම නං ඉතිං “පොල්බඩ”

දැං ඉතිං බලයි නවම් මාවත ලියන්නෙ අලියෙක්ද කියල. නෑ නෑ කලබල වෙන්න දෙයක් නෑ. මං අලියෙක් නෙමේ ඕං.

ඉස්සර ආච්චිලගෙ ඉඩං වල හරි අහල පහල ඉඩමක හරි පොල් ගහක් කපනව කිව්වොත් මං ඔය කාගෙ හරි අතක එල්ලිලා යනවමයි එතනට. පහල ගෙදර පුංචිමාම තමයි ගමේම ගස්වලට වගකියන්නෙ.  අත් පොරවයි, මහ පොරවයි කඹ රෝලයි අරං යනවනං ඉතිං මට ගෙදර ඉන්න බෑ. මං ඉතිං කෑගහනව පුංචි මාමේ…. පොල් ගහක්දෝ……? පොල්නං ඉතිං හරි, මං ඉගිල්ලෙනව… අනිත් ගස් වගේ නෙමෙයි පොල්ගහක් කපනකොට හරි හරි වාසි තියෙනව. කලටි, කුරුම්බ, වෑවර, ලුණු ගොබලු, ඊලඟට මං ආසම පොල් බඩ.

වෙනදනං ඔය කුරුම්බ, වෑවර වලට මං මහ පෙරේතයි, හැබැයි පොල් ගහක් කපන දවස් වලටනං මං ඔය ගහ කපන්න කලින් බිමට වලු පිටින් කපල දාන වෑවර ගෙඩියකට වැඩිය වග කියන්නෙ නෑ. ඇයි ඉතිං තව ඩිංග වෙලාවකින් පොල්ගහේ කරටිය බිමනෙ.

දඩ බඩාං……. හුරා…. පොල්ගහ බිමෝ………

ඊටපස්සෙ පහලගෙදර පුංචිමාම අත් පොරව අරං එහව කරටිය පාහින්න, කඳ කුට්ටිකරන්න කලිං කරටිය කපල අහක් කරනව, නැත්නං පොල් කඳ පෙරලනව බොරු, ඇයි කරටිය සුවල්ප බරක් යැ. බෙල්ල කපන්නැහෙ කපල අහක් කරාට පස්සෙ අපිට ඕන එකක් කරගන්න ඉඩ ඇරල මහ පොරවෙන් කඳ දෙකුට්ටි කරනව. එහෙම දීල ගියාට හිච්චි අපිට ඇහැක අර මහ විසාල කරටිය පලන්න. එහෙමයි කියල බලං ඉන්න තරං ඉවසිල්ලක් කොයින්ද අපිට. අපේ කොලු නඩේ ඉන්න ලොකුම එකා අර පැත්තක තියෙන අත් පොරව අරං පොල්පිති පාහිනව. මෙක වැඩි වෙලාවක් කරන්න හම්බවෙන්නෙ නෑ. පුංචිමාම මේ නාඩගම බලං ඉන්න බැරුව ඇවිල්ල කරටිය දෙබෑකරල දෙනව.

ඊට පස්සෙ ඕං අපිට මඟුල් වගේ.

අර කරටිය වටේ තිබිච්ච මෝරපු පොල් පිති අහක් කරාට පස්සෙ මෙන්න සුදු පාට ලා පොල් පිති, පොල් කොළ, පොල් මල්, කොළපු, හනසු සේරම දිලිහී දිලිහී තියෙනව. ලා පොල් මලේ හිච්චි හිච්චි ගෙඩිත් තියනව, ඒවනං ඉතිං කන්න බෑ. කහට රහයි ඒත් වෙනද ලෙලි ගහල, මහ පිහියෙන් ගහල බිඳල කන පොල් ගෙඩි පිටිං කජු කනව වගේ කනකොට අමුතු ගතියකුත් ඇඟට එන. අච්චර රහ බඩ තියෙද්දි මක්කටෙයි කහ කඩ කෑලි කන්නෙ කියල ඒව අතින්ම අඹරල කඩල දාල, ඔය මෝරපු පොල්පිති කෑලි එහෙම අයිං කරල පාදගන්නව අපේ නිධානෙ, ලා කරටිය

බුදු අම්මේ ඒවයෙ රහ, හරිම කිරි රහයි, හරිම සුවඳයි. මටනං දැනුත් සුවඳ දැනෙනෙව වහේ. ඒ වයෙනුත් මං වැඩියෙම ආස ලාම ලා පොල් කොළ වලටයි, කිරි පාට කොළපුවත් එක්ක තියෙන පොල් මල් වලටයි තමයි. ඒව හරිම මෘදුයි, හැබැයි කෑවට පස්සෙ දත් ටිකනං පොල් කොළපු පුච්චපු අඟුරු වලින් මදින්නම වෙනව, නැත්නං ගන දෙයක් නෑ, කහට පිපෙනව බලං ඉඳිද්දි. හිච්චි කාලෙ කවුද පස්සෙන් පැන්නුවෙ නැත්නං දත් මදින්නෙ, ආච්චි තමයි ඉතිං එයැයිගෙ අත්දෙකිං මාව හෙල්ලෙන්න බැරි විදියට ඇඟට හිර කරං දබර ඇඟිල්ලට කුඩුකරපු අඟුරු අරං බරස් බරස් කියල බලෙන්ම මද්දවන්නෙ. මගෙ දාංගලේට වීදුරුමහත් තුවාලවෙනව එතකොටනං. මක්ක උනත් ගොරක පාටට තිබුන දත්ටික ආපහු මුතුකැට කරල තමයි ආච්චි මාව අතාරින්නෙ.

ඊට සෑහෙන කාලෙකට පස්සෙ ලොකු මහත් වෙලා ගං ගොඩවල් අතෑරල මෙහේ කොළඹ ගාල් උනාට තාමත් පොල් බඩයක් කන්න තියෙන ආසාවනං නැතිවෙලා නෑ. ඒත් දැං ගං වලත් ඉස්සර වගේ ඔව්ව නැතුව ඇති. පුංචි අම්මලත් කසාද බැඳල එහේට මෙහේට වෙලා. පහල ගෙදර පුංචිමාමත් දැං ගස් කපන්න කොන්ත්‍රාත් අරං චේන් සෝ එකෙන්. පහුගිය සැරේ ගමේ ගියාම මං දැක්ක ලෑන්ඩ්මාස්ටරේක ලී මෝලකුත් පටවං යනව. මං හිතන්නෙ එයැයි මාව දැක්කෙ නෑ. නැත්නං ඉස්සර එයැයිගෙ පස්සෙං වැටිල පොල් බඩකන්න දුවපු මං අඳුරගන්න බැරිවෙයියැ.

ඉඳල හිටල ආච්චිගෙයි, සීයගෙයි දානෙකට ගමට ගියත් මට ආපහු ගමත් එක්ක පෑහෙන්න බෑ වගේ. රුප්පෙ පුතේ කියල කතාකරපු, හීං මාම, වඩනම්බි මාම, හින්නි මාම,  හේනෙ ගෙදර නැන්ද, දැ කතාකරනෙ මහත්තය කියල. එතකොට මං ගමට අයිති නෑ කියලයි මට හිතෙන්නෙ. අපි ගමෙං ආපු හන්ද කොළඹින් පිලිගන්නෙ නෑ. ගම දාල කොළඹ ආව හන්ද ආපහු ගමන් පිලිගන්නෙත් නෑ. අපි හරියට ගන්ධබ්බයො වගේ පාවෙවී ඉන්නව.

බට කිරිල්ල තුවක්කුව

මම මේ මෑතක් වෙනකං හිතාගෙන හිටියෙ මට ඔය ගොඩක් දෙනා කියනව වගේ ලස්සන ළමා කාලයක් තිබුනෙ නෑ කියල. ඒත් අර මගෙ කලින් ජූල් සම්බෝල පෝස්ට් එක ලියනකොට පුංචි පුංචි ෆ්ලෑෂ්බැක් වගයක් ආව. ඩිංගක් විතර හාර අවුස්සනකොට පරන අලගිය මුල ගිය තැන් මතක් උනා. අමතක වෙන්න කලිං ලියන්න තියන්න ඕන කියලත් හිතුන….

ඔය පල්ලෙහා තියෙන්නෙ ඒවයින් එකක්. ……………………………………..

මගෙ මතකෙ හැටියට ඔය වෙනකොට මගෙ වයස අවුරුදු පහකට අඩු වෙන්න ඕන. මොකද මම ආච්චිලගෙ ගෙදර හිටියෙ මොන්ටිසෝරි යන්න කලින්. සමහර වෙලාවට ඔය මම ඉස්කෝලෙ නිවාඩුවට ගමේ ගිය දවසක වෙන්නත් පුළුවං. මොකද මං පුංචි පන්ති වල ඉන්නකොට හැම ඉස්කෝලෙ නිවාඩුකාලෙටම සතියක් දෙකක් ගමේ යනවමයි.

මොන එකකටද මංද මම ගමේ හරිම ජනප්‍රියයි, ඒ සමහර විට මම රුප්පෙ රාළහාමිගෙ මුණුපුරා හන්ද වෙන්න ඇති. එහෙමත් නැත්නං මගෙ තිබිච්ච කුතුහලයට කිසිම බයක් හැකක් නැතුව හැම කෙනාම එක්ක කතා කරපු හන්ද වෙන්න ඇති. ඔය ජනප්‍රියකම හන්ද මට ගොඩක්ම හිටියෙ මට වැඩිය වැඩිමල් යාළුවො. හින්නි මාම, හීං මාම, රොට්ටි සීය, එගොඩහවත්තෙ ලොකු සීය. වඩනම්බි මාම. ඔය මගෙ මතකයෙ තියන නං කීපයක් විතරයි. ඔය කට්ටිට අතරන් වඩනම්බි මාම තමයි මගෙ හොඳම යාලුව. එයත් එක්ක තමයි මම කරපු වික්‍රම කරපු තරමක් කලේ

මට මතකයි දවසක් මට අපේ පුංච් අම්ම කෙනෙක් ගෙනැවිත් දුන්න පුංචි දවුලක්. ඒ චූටි පුංචි හරි පොලිස් පුංචි හරි වෙන්න ඇති, සමහට වෙලාවට වෙනකෙනෙක්ද දන්නෙ නෑ.  ඕක ගෙනැත් දෙන්න හේතු උනේ පෝයට පංසල් ගියාම මම හැම තිස්සෙම හේවිසි කාම්රේට දුවන හන්ද. ගියාම ඉතිං මම නෙවෙයි දවුල හරි තම්මැට්ටම නොගහ ආපහු එළියට එන්නෙ.

ඔය ගෙනැවිත් දුන්න පුංචි දවුල ගහන්න ඇත්ත දවුලට පාවිචිචි කරනව වගේ බොකු ගැහිච්ච කඩිප්පුවක් ඕන උනා. මගෙ අම්මේ….. වඩනම්බි මාමයි මමයි ඇවිදපු තරමක් මගෙ හිතට හරියන කෝ‍ටුවක් හොයන්න. පුංචි කාලෙ එහෙමයි නෙ. හිතට හරියන එක නැත්නං අම්මෙ මුත්තෙ කිව්වත් හරියන්නෙ නෑ නෙ.

ඔය කාලෙ වඩනම්බි මාම මට හරි ජාති බඩුවක් හදල දුන්න, බට කිරිල්ල  තුවක්කුවක්. මෙන්න මෙහෙමයි හදන්නෙ.

ඉස්සෙල්ලම හොයාගන්න ඕන ඔය පහල තියන පින්තූරෙ වගේ අඩියක විතර දිග අඟල් 1 1/2 ත් 2ත් අතරෙ  විෂ්කම්භය තියන උණ බටයක්. ඕකෙ සිදුර පැන්සලක ප්‍රමානය විතර වෙන්න ඕන. මෝරපු කහ උණගහක අග්ගිස්ස ගන්න පුළුවන් නම් හරියටම හරි.

මතක තියාගන්න, හොයාගන්න  ඕන පුරුක් දෙකක් අතරෙ බටයක්, අඩුම තරමෙ එක පැත්තකවත් පුරුකක් තියෙන්නෙ ඕන [ඔය පින්තූරෙ හොඳට බැලුවොත් පෙනෙයි උඩම තියන අංක එක ගහපු බටේ දකුණු පැත්තට වෙන්න ඔය කියාපු පුරුක තියෙනව]

ඊලඟට ඔය උණ බටේ දිගට අඟල් බාගයක් කොට, හයිය හොඳ කෙළින් තියන හයිය කෝ‍ටුවක් හොයාගන්න ඕන. වඩනම්බි මාම නං කලේ පුවක් ලී පටියක් එයාගෙ හොඳට කැපෙන පිහියෙන් හීනියට පැන්සලක් වගේ රවුං කරල ගනිපු එක. ඒක නං මරු ගාන. මතක තියාගන්න ඔය කෝ‍ටුවෙ හරි පුවක් කූරෙ හරි එක පැත්තක් ඩිංගක් විතර මහත් උනොත් හොඳයි, අනිත් පැත්ත උණ බටේ සිදුර තුලින් ලේසියෙන් එහා මෙහා යවන්න පුලුවන් වෙන්න ඕන.

ඔය ඔක්කොම ජාති හොයාගත්තට පස්සෙ ඔන්න දැං අපි මේක හදනව.

ඉස්සෙල්ලම උණ බටේ පුරුක පැත්තෙ ඉඳල අඟල් තුනහමාරක් විතර මෙහායින් කපාගන්න [හරියටම උඩම තියෙන අංක එක ගහපු බටේ ඊතලේ ලඟින්]. ඕකට මොකක් පාවිචිචි කලාද මංද, දැං තියන ඔය යකඩ කපන කියත් පටියක් නං නියමෙට ගැලපෙනව, මොකෝ සමහර වෙලාවට පිහියෙන් කැපුවොත් උණ බටේ පැලෙන්නෙ පුළුවන්. අනික කැපුම කැත වෙන්නත් හොඳටම ඉඩ තියෙනව.

ඊලඟට අර කෝ‍ටුව හරි හීනි කරගත්තු පුවක් ලී කෑල්ල අරං අර මහත පැත්ත අර කලින් කපා ගනිපු උණ බටේ පුරුක තියන පැත්තට තියල තද කරන්න. මහත වැඩිනං පිහියෙන් හූරගන්න, හීනි වැඩිනං තව ලීපතුරක් හරි දාලහරි, ඇද්දම නොගැලවෙනන තද කරන්න. [දැං ඕක හරියට උඩ පිංතූරෙ තියන අංක හතර වගේ වෙන්න ඕන]

ඊටත් පස්සෙ ඉතුරු උණබට කෑල්ල අරං ඒකෙ සිදුරට අර කලිං හදාගත්තු ගැජට් එක බස්සන්න [හරියට අංක පහ වගේ]

ඕං හදල අහවරයි !.

මෙ මොකක්ද, තුවක්කුවක් නං වෙඩි තියන්න එපැයි. මේකෙං කොහොමෙයි වෙඩි තියන්නෙ ?.

ආ ඒකට තව පොඩි බඩුවක් ඕන, කිරිල්ල ගෙඩි. ඔය කිරිල්ල කියන්නෙ පෙනුමෙන් හරියට තද කොළපාට පුංචි තිබ්බ‍ටු ගෙඩි වගේ. හැදෙන්නෙත් ඒ වගේ පොකුරු, හැබයි හයියයි. කටේ දාල විකනකොට  සෙවෙල ගතියකුත් එක්ක පොඩි ඇඹුලක් එනව, අන්තිමට ඉතුරු වෙන්නෙ කොස්සක් වගේ රොඩ්ඩක්.ඔය ගෙඩි පැන්සලක විෂ්කම්භය තියන උන බටේට ගානට.

ඉස්සෙල්ලම එක ගෙඩියක් අරන් සිදුර තියෙන බටේ එක පැත්තෙකින් තියල තද කරන්න ඕන. වටේ තියන පොත්තයි සෙවෙල ගතියයි හන්ද එයාර් ටයිට් විදියට හිරවෙනව. ඊට පස්සෙ අර කූර හයිකරපු බටේ අරං කූරෙන් තද කරන්න අර කිරිල්ල ගෙඩිය හරියටම බටෙන් බාගයක් දුරට යනකන්. ඊට පස්සෙ තව කිරිල්ල ගෙඩියක් අරං අර පලවෙනි ගෙඩිය වගේම  අඟලක් දෙකක් විතර බටේ ඇතුලට දාගන්න.

ඊටත් පස්සෙ අර දිග බටේ කෙලවර අහසට එල්ලකරල අර කූර හයිකරපු බටෙන් අන්තිමටම දාපු කිරිල්ල ගෙඩිය එක පාරටම හයියෙන් ඉස්සරහට තල්ලු කරන්න.

ඒත් එක්කම පටාං ගාල පොඩි ලා දුමකුත් එක්ක අර ඉස්සෙල්ලම දාපු කිරිල්ල ගෙඩිය අහසට විදිනව. [ඔය පහල තියෙන්නෙ බලාගන්නකො]

ඔය කිරිල්ල හොයාගන්න නැති මේ කොළඹ පදිංචියට ආවට පස්සෙත් මම ඔය බට කිරිල්ල තුවක්කුව හැදුව. පාවිචිචි කරේ නං කටිං විකල පොඟවල හදා ගත්තු පත්තර කොල බෝල . පරණ බෙහෙත් තුවක්කුවකුවකට වගේ කොළ බෝලෙ දාල කොටන්න ඕන. විදිනකොට කිරිල්ල තරං සද්දෙකුයි දුමකුයි නැති උනාට ඒකට මාව ආපහු පුංචි කාලෙට ගෙනියන්න පුළුවං උනා.

ප /ලි :

කැමති අය ඉන්නවනං  තම තමංගෙ පොඩි උනුත් එකතුකරං හදල දෙන එකයි ඇත්තෙ. කඩෙං ගෙනැවිත් දෙන ප්ලාස්ටික් සෙල්ලං බඩුවකට වැඩිය මටනං ඕක සෑහෙන්නෙ වටින දෙයක් වුනා. මොකද මමත් සහභාගි උනා නෙව ඕක හදන්න.

ඒ දවස්වල මට, උණ බටේක හැඩේ, ඒක කපන විදිය, උණ බටේ ඈතුළෙ සුඹුල් තියන බව, තියුණු උණ පතුරකට අත කැපෙන විත්තිය, පුවක් පටියෙ කීරි තියෙන විත්තිය, පරිස්සං උනේ නැත්නං අතේ ඇනෙන බව, කිරිල්ල ගෙඩිය හැදෙන්නෙ පොකුරු විදිය බව, ඇඹුල බව තේරුනා.

පස්සෙ කාලෙ ලොකු උනාම, ඕකෙ මිකැනිසම් එක පාදක වෙල්ලා තියෙන්නෙ සරල පිස්ටන ක්‍රියාකාරීත්වය මත බව, කිරිල්ල ගෙඩියෙ තියන සෙවෙල ගතිය උණ බටෙයි, ගෙඩියයි අතරෙ ලිහිසි මාධ්‍යයක් විදියට ක්‍රියාකරන බව, ගෙඩියෙ කොළපාට පොත්තට යටින් තියෙන කෙඳි ලේයර් එක උණ බටයයි කිරිල්ල ගෙඩියයි අතරෙ වායු රෝධකයක් විදියට වැඩ කරනන බව, අර ඉස්සෙල්ලම ඇතුල් කරපු ගෙඩිය අනෙක් කෙළවරෙන් වේගයෙන් පිටවෙන්නෙ, දෙවෙනියට දාපු ගෙඩිය අර පුවක් කූරෙන් ඉස්සරහට තල්ලු කරනකොට ඇතිකරන වායු පීඩනයෙන් කියලත් තේරුණා.

ඊට ටිකදවසකට පස්සෙ ආච්චිත් එක්ක දෙවුන්දර දේවාලෙ පෙරහැර බලන්න ගිහිල්ල අරං දුන්නු නලාවෙන් ඔය තරං සංවේදනයක් ඇති උනේ නෑ මට.

oex hadhala ahawarayi !.
me mokakdha, thuwakkuwak nax wedi thiyanna epaeyi. meikex kohomeyi wedi thiyanne ?.aa eikata thawa podi baduwak oena, kirilla gedi. oya kirilla kiyanne penumen hariyata thadha koLapaata puxchi thibbatu gedi wagei. haedhenneth ei wagei pokuru, haebayi hayiyayi. katei dhaala wikanakota podi aeMulak enawa, anthimata ithuru wenne kossak wagei roddak.