ඇයි බං උඹ හැමදේකටම ඉක්මන් උනේ……….

මේ කතාව මට ලියන්න ලොකු උවමනාවක් තිබුනත් පහුගිය මාසෙක තිබුන වාර්ශික දානෙ උණුහුම පහවෙනකන් ඉවසාගෙන හිටිය. ඒ දවස් වලම ලිව්වනම් සමහර විට සමහර අයගෙ හිත් රිදවීම් වැඩි වෙන්න ඉඩ තිබුන.

නෑ නෑ.. මේ කතාව බ්ලොග් ලියන කිසිවෙක් හා සම්බන්ධ එකක් නෙමේ.

මේක අදින් අවුරුදු හතරකට විතර ඉස්සර මම සහ මගේ පාසැල් මිතුරන් හැමෝම වගේ කම්පනයට පත්කරපු සිද්ධියක්.

මේ චරිතයට අපි අන්වර්ථ නාමයක් දෙමු සාගර වීරංසිංහ කියල.

පාසැලේ අ.පො.ස සාමාන්‍ය පෙළ කරද්දි එකටම හිටියත් උසස් පෙළ කරද්දි වෙනස් විෂය ධාරාවන් ‍තෝරාගනිපු නිසා සාගරගෙයි මගෙයි ආශ්‍රය පොඩ්ඩක් විතර දුරස් උනා. ඒත් කොහේදි දැක්කත් “මචං” කියල කතාකරන්න අමතක කලේ නෑ.

උසස් පෙළින් පස්සෙ සාගර අගනුවර ප්‍රසිද්ධ සමාගමක මෙඩි රෙප් කෙනෙක් උනා. මගෙ මතකයෙ හැටියට ඔහු තමයි අපේ උසස් පෙළ කණ්ඩායමෙන් මුලින්ම ‍රැකියාවකට ගියේ. අපි විවිධ වෘතීය පාඨමාලා හදාරන අතරෙ සාගර බොහෝම ආඩම්බරයකින් සති අන්තයේ මෝටර් රථයකින් නිවාඩුවට ගෙදර එනව මට තවමත් මතකයි. සමහර විට ෆුට් බයිසිකල් වලින් ටවුන් එක පුරාම කරක් ගහන අපිට හෝන් නාදයකින් විතරක් ආචාර කරගෙන පියාඹලා ගියේ ඒ වෙනකොට ඔහු කලේ අපිට සාපේක්ෂව ලොකු ‍රැකියාවක් නිසා වෙන්න ඇති.

කාලයක් යනකොය ඉබේම අමතක වෙලා ගියපු සාගර, හදිස්සියේ විවාහවීමේ ආරංචියකුත් එක්ක ආයෙම අපේ මතකයට ආවා. ඒ වෙනකොටත් අපි සමහරක් ක්ලාස් යනව, සමහර අය කැම්පස් යනව. තවත් සමහර අය ක්ලාස් ඇරිල කෙල්ලො එනකන් බස් හෝල්ට් වල කට්ට කනව. කසාදයක් ගැන හීනෙන් මිසක් හිතල නෑ.

කොහොම හරි අපිට ආරංචි වෙනව සාගරගෙ ෆීල්ඩ් ඒරියා එක වෙච්ච නුවර පලාතෙ මිනිහා නැවතිලා ඉඳපු ගෙදර ගෑණු ළමය තමයි මේ විවාහකරගෙන තියෙන්නෙ කියල. තවත් කාලෙකට පස්සෙ ආරංචි වෙනව ඔහුට බලෙන්ම තමයි ගෑණු ළමයගෙ පැත්තෙන්න් මේ විවාහය කරල දීල තියෙන්නෙ කියලත්.

සාගරගෙ තාත්ත අපේ තාත්තත් එක්ක එකම ආයතනයේ ‍රැකියාව කරල පසුව ලෝයර් කෙනෙක් උන කෙනෙක්. ඔහු නගරයේ යම් තරමක ප්‍රසිද්ධ චරිතයක්. ඔහුට මේ සිද්ධිය ලොකු ගැස්මක් ඇතිකරපු දෙයක් නිසාත් ලැජ්ජාව හා කේන්තිය නිසාත් සාගරව පවුලෙන් ඈත්කරල තිබුනෙ. ඒත් සාගරට ඒක එච්චර දෙයක් නොවුනේ ඔහු ‍රැකියාව කලේ  අග නුවර නිසා. ඒත් හදිස්සියේම ඔහුට ආයතනයෙන් ‍රැකියා ස්ථාන මාරුවක් ලැබෙනව වෙනත් පළාතකට. ඒ වෙනකොට සාගර තාත්ත කෙනෙක් වෙන්න ඔන්න මෙන්න. මේ වෙලාවෙ දෙමාපියන් පිහිට නොවුනත් ඔහුගේ ජේෂ්ථ පාසැල් මිතුරෙක් ඉදිරිපත්වෙනව තම නිවසේ ඇනෙක්සියක් ඔවුන් දෙදෙනාට දෙන්න. අපි ඔහුට සමන්ත කියමු.

දවසක් මම ක්ලාස් ඇරිලා ගෙදර එනකොට මම සාගර දකිනව අපේ හන්දියේ තියන වලං කඩේට වෙලා සිංහල අවුරුද්දට කිරිඋතුවරන්න හිල් නැති මුට්ටියක් ‍තෝරන්ව. ඊට පොඩ්ඩක් ඉස්සරහ නවත්තපු කාර් එකට හේත්තුවෙලා ඔහුගේ ගැබ්බර බිරිඳ බලාගෙන ඉන්නව. මම ඉස්සර පුරුද්දට “හා මචං කිරි උතුරවන්න වගේ” කියල ඇහැව්වා. මිනිහා මගේ දිහා දමපු අමුතු බැල්ම නතර උනේ මගේ අතේ තිබුන පොත් ටිකේ. ආපහු ඒ ඇස් නතර උනේ කාර් එකට හේත්තු වෙලා ඉඳපු බිරිඳ ලඟ. “

මම යන්නම් මචං…..

ඊට වඩා අඩුත් නෑ වැඩිත් නෑ. හරියටම ඒ වචන ටික ව්තරයි. වලඳත් කඩේම තියල සාගර බිරිඳත් එක්ක පිටත් උනා.. මම උනේ මොකද කියල හිතාගන්න බැරුව  ඈත යන කර් එක දිහා පොඩ්ඩක්වෙලා බලගන ඉඳල ගෙදර ආව.

මට උනා වගේ සිද්ධි කිහිපයක් තවත් යාළුවො කීපදෙනක්ටත් සිදුවෙච්ච සිද්ධි නිසා සාගර “මුල අමතක කරපු එකෙක්” කියල අපි මනුස්සයාව අමතක කරල දැම්ම.

ඔය වෙනකොට සාගර තාත්තා කෙනෙක් වෙලා හිටපු නිසා සාගරගෙ තාත්ත ඔවුන්ගේ නිවසටම තවත් කොටසක් එකතුකරල සාගරටයි බිරින්දටයි දරුවාටයි ඒකෙ ඉඩ දුන්න. ඒත් ඉස්සර තරම් ලෙංගතු කමක් නෑ. හරියට කුලියට ඉන්න වෙනම පවුලක් වගේ තමයි සාගරගෙ පවුල ඒ ගෙදර ජීවත් උනේ. තාත්තගෙන් නැති සොයා බැලීම්, උදව් පදව් සේරටම වගේම යාළුවටත් ලඟින් හිටියෙ මුලින්ම තමන්ගෙ ඇනෙක්ස් එක දීපු සමන්ත.

ඔහු ඒ වෙනකොට මේ පවුලේ ගොඩක් කිට්‍ටු සාමාජිකයෙක් වෙලා හිටියේ. කොච්චර කිට්‍ටුද කියතොත් දෙවෙනි ළමයා ලැබෙන්න ඉන්න බිරිඳට හදිස්සියක් උනොත් ‍රැකියාව කරන ප්‍රදේශයේ දුර බැහැර නිසාම නිතර ගෙදර එන්න වෙනෙ නැති සාගර ඒ රාජකාරියත් බාර දීල තිබුනෙත් සමන්තටමයි.

මේ කාලෙ වෙනකොට මම ‍රැකියාවකට කොළඹ ඇවිල්ල. ඒක නිසා සාගර ගැන අමතක වෙලා තිබුනෙ.

මචං… මට ගමේ යාළුවෙකුගෙන් කෝල් එකක්.

ඇයි මචං?

සාගර බෙල්ලෙ වැල දාගෙන මැරිල මචං.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

සමන්ත සාගරගෙ බිරිඳ හොඳට බලාගන්න ලේසියි කියල මිනිහගෙ ගෙදර එක්කෙගන ගිහිල්ල.

හම්බුවෙන්න ඉන්න දෙවෙනි ළමය සාගරගෙ නෙමෙයි ලු.

තමන්ගෙ ජීවිතේ ප්‍රශ්ණ කතාකරන්න, හීතේ තියන ආවේග පිට කරගන්න අම්ම තාත්ත, යාළුවෙක්, නෑදෑයෙක් නැති සාගර උත්තර හොයාගෙන තිබුනෙ ගෙදර කුස්සියෙ බාල්කෙ ගැටගහපු තොණ්ඩුවකින්.

ප/ලි :

මචං සාගර අපි උඹව තනි කලේ නෑ බං. උඹයි අපි හැමෝගෙන්ම ඈත් වෙලා තනියම උඹෙ ලෝකෙ ගොඩනගාගන්න ගියේ. ඒකයි බං උඹේ ලෝකෙ කඩාගෙන වැ‍ටුන වෙලාවෙ උඹ අසරණ උනේ. උඹ කලින් රසාවක් හොයාගත්තු එක, කාර් එකක් ගත්තු එක, කසාදයක් බැන්ද එක, තාත්ත කෙනෙක් වෙච්ච එක නෙමෙයි බං උඹයි අපියි ඈත් කලේ. උඹේ හිතේ තිබිච්ච හීනමානෙ මචං. උඹ අපිත් එක්ක හිටියනං අදටත් අපිට හිනාවෙලා කතාකරන්න තිබුන, මයෙ පොඩි එකාට උඹෙ පොඩි එකා එක්ක සෙල්ලං කරන්න තිබුන. ජීවිතයේ සෑම දෙයකටම සුදුසු කාලයක් තියනව, ඇයි බං උඹ හැමදේකටම ඉක්මන් උනේ…..

මේක කියවන ඔයාල හැමෝටම ඇති කාලෙකින් කතා නොකරපු යාළුවො. එයාල කතා නොකලට කමක් නෑ ඉඩක් තියෙන වෙලාවක දුරකතන ඇමතුමක් දීල විස්තර කතාකරන්න.

සමහරවිට ජීවිතයක් බේරගන්න පුළුවන් වෙයි !

Advertisements

නවම් මාවත ලියන එකා අවංක නැත. කොලේ වසා ගසයි !

මා කිසිවිටෙකත් ඔබට අවංක භාවයක් පෙන්වා නොමැත. මා එසේ වර්තමානයේ නොකලත් අනාගතයේදී හෝ එසේ ඔබ කෙරෙහි අවංක වේ යැයි සිතන්නේනම් ඔබ ඔබවම රවටා ගැනීමකි. සමාවෙන්න මා කෙදිනක හෝ කිසිවෙකුටවත් පූර්ණ ලෙස අවංක නොවෙමි. මා පමණක් නොව අන් කිසිවෙකුත් තවෙකෙකුට පූර්ණ අවංක භාවයක් පලකරන්නේ යැයි මම නොසිතමි. මාගේ කළු සුදු  ජීවිත අන්තයන් අතර බොහෝ විසල් කලාපයක් අළු පැහැයෙන් පිරී ඇත. මේ බාහිරෙන් පෙනෙන රූපය ඇතුලේ සිටින සාන්තුවරයෙකු හෝ යක්ෂයෙකු නොවන මා කිසිම විටෙක කිසිවෙකුට පූර්ණ ලෙස විවෘත නොවෙමි.  කිසිවෙකුට මා පූර්ණ ලෙස වටහා ගැනීමට සුළු හෝ ඉඩක් නොතබමි. වැරදීමකින් හෝ කිසිවෙකුට මාගේ සිතුවිළි කියවන්නට හෝ ඇතුලාන්තය දකින්නට හැකි වූයේනම් මා හිරගෙවල් හතක සිරකර දමනු ඇත්තේම ය. එහෙයින් මා පැලඳ සිටිනා වෙස් මූණෙන් සැබෑව සඟවා සිටිමි. දොරගුළු තදකරමි. එය මා උවමනාවෙන්ම කරන්නෙකි. එය මාගේ පැවැත්ම සඳහාමය. කිසිවෙකු ‍රැවටීමට ඉන් මා අදහස් නොකරමි.

මා සුන්දර මනුස්සයෙකු ලෙසම පමණක් ඔබ දකින්නේනම් රුචි වෙමි. කැරළි ගසන විප්ලව වාදියා කිසි වෙටෙකත් ඔබට හෙලි නොකිරීමට පරිස්සම් වෙමි. නිතොරින් මන්දස්මිතියක් ම පෙන්වමි. ඒ පණු කෝම්බ වූ දත් ඔබ කෙරෙන් වසන් කිරීමටය. දරාගත නොහැකි වේදනාවක් පැමිනිකල්හි අඳුරු ගුහාවට වැදී හඬමි. නැවතත් ඔබ දකින්නට පැමිනෙන්නේ කඳුලු වියැකුනු පසුව මිස ඊට පෙර නම් නොවේ. මා දුර්වලයෙකු බව පෙන්වීමට අකමැත්තෙමි. මිනිස් වනාන්තරයේ දුර්වලයන්ට පැවැත්මක් නැති වග මා අත්දැකීමෙන් උගෙන ඇත. ප්‍රත්‍යක්ෂකොට ඇත්තෙමි. එහෙයින් සැබෑ දුර්වලයෙකු වූ මා ඔබ සැම ඉදිරියේ “පොර” මැට්ටෙන් ශරීරය වසා ශක්තිවන්තයෙකු ලෙස නැඟී හිඳිමි. ශරීරයේ ඉහඳ පණුවන් නළියන වණ කැලැල් නොපෙනෙන්නට අඳිමි, පලඳිමි. ඉන් හමනා නහය හාරන දුගඳ නැසීමට සුවඳ ගල්වමි. කුණු වී ඕජස් ගලන ආධ්‍යාත්මය සුදු පිරුවටයකින් වසාගෙන ශාන්තු වරයෙකු ලෙසින් ඔබ ඉදිරියට පැමිනෙමි. ඒ සියල්ලම ඔබ සියල්ලන් අතර මාගේ පැවැත්ම තහවුරු කරගැනීම සඳහාමය.

ජීවිතයේ අනේක විධ කටයුතු රාජකාරි මැද, ඇතැම් විට ඒවා මඟහැර මම බ්ලොග් ලියමි. එහි සටහන් කරන්නේ මාගේ ජීවිතයේ සිදුවීම් ය. මතක තබා හැනීමට අවැසි සිදුවීම් ය. චණ්ඩිකම් ය. වැඩිපුර ලැජ්ජාවක් නොහිතෙනා පාරාජයන් ය, අහිමි වීම්ය. කොළුකම් ය. කිසිම විටෙක කළුවරේ දොර වහගෙන කරන දේවල් නොලියමි, අඳුරේ සැඟවා තැබීමට පරිස්සම් වූ කිසිවක් නොලියමි. කොටින්ම මාගේ ජීවිතයේ සිදුවූ, රෙද්දක් ඇඳන් කියන්නට බැරිවූ කිසිවක් මෙහි සටහන් කර නොතැබීමට පරිස්සම් වෙමි. ලියන්නේම මාගේ ප්‍රතිරූපය වර්ධයනය කෙරෙනා දේවල්මය. හාණි වන කිසිවෙක් ලියවෙන්නේම නැත. ඇතැම් විටෙක ආන්දෝලනාත්මක පෙලඹවීමක් ඇතිකරනා යමක් ඉඳ හිටෙක ලියවෙන්නට ඉඩක් නැත්තේ නැත. එයද මතුපිටින් බැලූ කල්හි සෘජු ලෙසම නොපෙනෙන, එනමුත් සැඟවූ යටි අරුතයකින් ප්‍රතිරූප වර්ධනය කරන්නන්මය. මාගේ සමාජීය ප්‍රතිරූපය එක අඟලකින් හෝ ඉහල නංවාගැනීමට මට නොදැනුවත්වම මා ක්‍රියාත්මක වෙමි. එය දලඹුවෙකුගේ ශරීරය පුරා ඇති විෂ ‍රැඳුනු සියුම් කෙඳි ‍රැස ඌ ආරක්ෂා කරනවා මෙන් මා ගොදුරු කර ගැනීමට බලා ඉන්නාවුන් ගෙන් ආරක්ෂා කරයි.

ඇතැම් විටෙක යමෙකුගේ විප්ලවකාරී අදහස් ඇති හෝ මට එකඟවිය නොහැකි කරුණු ඇති ලිපියක් කියෙවා හිතට නැ‍ඟෙන අවංකම හැඟීම ඊට යටින් සටහන් නොකරන්නෙමි. විටෙක සැර හොඳටම බාල කර හෝ සීනි දැවටූ පෙරුංකායං ගුලියක් වන් සටහනක් තබමි. ඒ කිසිවෙකුගේ හිත තැලීම මට තරම් නොවන්නේයැයි සිතෙනා බැවිනි. කිසිවෙකුගේ හරි වැරදි භාවය තීරණය කිරීමට මට අයිතියක් නැත. මට සමාජය හැදීමේ භාරදූර වගකීමක් නැත. එවන්, මට පාලනය කරගත නොහැකි වගකීමක් ගැනීමටද කිසිම අවශ්‍යතාවයක් හෝ උනන්දුවක් නැත. මම මගේ දරුවා හදාගනිමි. ඌ උගේ දරුවන් හදනු ඇත. මගේ සමාජ ශෝධනය එතනින් අහවරය. එනමුදු හිතුකොත් එකෙකු ඉඳහිට කොනිත්තමි, ඒ ඌ ආපසු හැරී මාව කොනිත්තන්නේ නැතැයි සිතුනොත් පමණි. ටොක්කක් ඇන්නත් පසුව හිස අතගාමි. එහෙත් යම් ලිපියකට තබනා සටහන පූර්ණ අවංක සටහනක් නොවෙන අවස්ථා ද නැත්තේ නොවේ. ඒ හැම විටෙකම ඒවා කඩු, කිණිසි නොවේ, හුදෙක් මල්, කඳුළු සහ සිනහවකි. එයින් ඔවුන්ට සතුටක් අත් වේනම් එයම මාගේ සතුටට හේතුවකි. මා එවන් ප්‍රතිසටහනක් මාගේ ලිපියක් යටින් සටහන් වී ඇතිබව දැකීම මට සතුටක් වන්නාසේම ඔබ ගේ සටහනකට යටින් ඔබගේ මතය හෝ ස්ථාවරය තහවුරු වන ප්‍රතිසටහනක් දැකීම ඔබටද සතුටක් වන බව දනිමි.

මම හිට්ස් වලට කෑදරය, කමෙන්ට්ස් වලය පණ ඇරලාය. මා මේ සියල්ල ලියන්නේ මා වෙනුවෙන් කියන්න ආසා මුත් ලැජ්ජාය. ඒ එම කතාවේ මා නොකියන දෙයක් ගැබ් වී ඇති බැවිනි. මෙය සත්‍ය වශයෙන්ම ලියන්නේ මා වෙනුවෙන්ම නම් මාගේ පෞද්ගලික මුද්‍රිත දිනපොතක ලියනු විනා මෙසේ අන්තර්ජාලීය සටහන් තබන්නේ නැත. එසේ තැබුවද එය පෞද්ගලික ලෙස තබාගන්නවා විනා සියල්ලන්ටම කියවීමට, සෙවුම්යන්ත්‍ර වලට හසුවීමට ඉඩ නොතබන්නෙමි. කමෙන්ට්ස් දැමිමට ඉඩක් නොතබමි, දිනකට වරක් හෝ බ්ලොග් ස්ටේටස් නොබලමි. වැරදිලා කවුරුන් හෝ තැබූ කමෙන්‍ටුවකට “ස්තූතියි” කියා හෝ ප්‍රතිචාරයක් තබන්නේ නැත. ලිපියක් ලිවීමේදී අනුන්ගේ පොස්ට් වලට ලින්ක්ස් දමන්නේ නැත. බ්ලොග් රෝල් දමන්නේ නැත. සින්ඩි වලට ඇතුලත් කරන්නේද නැත. බ්ලොග් එකට හිට් කවුන්ටර් දමන්නේ නැත. ප්‍රොෆයිල හදන්නේ නැත, ෆලෝවර්ස් ලා තියාගන්නේ නැත. එහෙයින් මා මෙය ලියන්නේ මා වෙනුවෙන්ම නොවේ. කියවනා සුළු හෝ පාඨකයන් උදෙසාද ඉන් කොටසක් වෙන්කෙරේ. තව තවත් පාඨකයක් පිරිසක් ඇතිකර ගැනීමය ආකර්ෂණීය පෝස්ට් ටොපික්ස් දමමි. වැඩි දෙනෙක් කියවන්නට රුචි වර්ගයේ ලිපි පල කරමි, එනමුත් ඉඳ හිටෙක කිසිවෙකු නොකියවනු ඇතැයි, කිසිම ප්‍රතිචාරයක් නොවැටෙනු ඇතැයි සිතුනත් මට යමක් ප්‍රකාශ කිරීමට තදින්ම අවැසි වූවොත් එවන් සටහනක් ද පලකිරීමට පසුබට නොවෙමි. කෙසේ වුවද මාස තුනක්වත් වයස නැති මගේ බ්ලොග් ඉතිහාසයේ එවන් අවශ්‍යතාවයක් තවමත් පැනනැඟී නොමැත.

මා මුදල් හම්බකරගෙන නැත, එමෙන්ම මිනිසුන්ද හම්බකරගෙන නැත. මා සමාජශීලී සත්වයෙක් නොවේ. මුළුගැන්වී සිටීමට කැමැත්තෙමි. ලෙහෙසියෙන් කෙනෙකු හා මිත්‍ර නොවෙමි. මම බොහෝ විට මා ආරක්ෂාකාරීය යන්න තහවුරු වී නැත්නම් කම්ෆර්ට් සෝන් එකෙන් පිටතට යාමට අකමැතිය. එසේ නමුදු දන්නා අඳුනන මිනිසුන් බොහෝමයක් ඇත. මා ඔවුන් මිතුරන් ලෙස හැඳින්වීමට අකමැත්තෙමි. ඒ මිතුරා යන්නට මාගේ අර්ථකතනය වෙනස් බැවිනි. දන්නා කියනවුන් හා මිතුරන් අතර මා වෙනසක් දකිමි. බොහෝ කලකකට පෙර දන්නා කියන උන් වී සිට පසුව මිතුරු වී මා හා එක පළලේ ලගින්නට ඉඩ දුන් කිහිප දෙනෙක් මට ඇත. නමුත් ඇතැම් විටෙක උනට මා අවැසි විටෙක මා උන් අහලකවත් නැත. එය උන් මාගෙන් බිඳවීමට තරම් හේතුවක් නොවන බව, මට උන් අවැසි සෑම විටෙකම මා අසල හිඳීමෙන් ඔප්පු කර ඇත.

මෙය මාගේ වර්තමානයේ ඔබ ඉදිරියේ විවෘත වියහැකි උපරිමය ය. මින් එහාට මා වටා ඇති කෝශයේ එකදු සිවියක්වත් නොගලවමි. එසේ වුවහොත් මා පිළිස්සී යනු ඇත.

කොටින්ම මා පෘතුග්ජනය !

හිනා බෝ වේවා !….. පුහ්…….

ලෝකෙ වැඩිපුරම හිනාවෙන මිනිස්සු ඉන්නෙ ලංකාවෙ කියල මම පහුගිය දාක කොහේදි හරි ඇහුව හරි කියෙව්ව හරි කියල මතකයි. එදා ඉඳලම මට හිතුන දෙයක් තමයි ඔය කියල තියෙන්නෙ මම ඉන්න ලංකාවද එහෙමත් නැත්නං මම ඉන්නෙ මම ඉන්නෙ ලංකවෙ නෙවෙයිද කියල. සමහර විට ඔය සමීක්ෂණය කරන්න ඇත්තෙ අර සිග්නල් කට්ටිය “හිනා බෝ වේවා” ප්‍රමෝෂන් එක කරන කරන දවස් වල කියලත් නොහිතුනාම නෙවෙයි.

ඇත්තටම මම උදේට නැගිට්ට වෙලාවට හිනා කීයක් දකිනවද. පුතු පැටිය එක්ක ‍රැ තිස්සෙ ඔට්‍ටු වෙලා පණ ගිහිල්ල වගේ ඉන්න චූටිමැණිකගෙ මූණෙ තියෙන්නෙ හරිම මහන්සි හිනාවක්. සමහර වෙලාවට අපේ අම්ම උදේට හිනාවෙන්නෙ නැති තරං, ඒ සමහර විට උදේ 5.00 ඉඳන් කුස්සියෙ යුද්දෙ පටන්ගන්න හන්ද වෙන්න ඇති. තාත්තගෙ නං ඉතිං හිනාව හරිම ගනං නෙ, රෑ දෙගොඩහරිය වෙනකං පාඩං කරන නංගි උදේට නැටිටල තේ බොන්න එන්නෙ හරියට රෑ තිස්සෙ අයිලෙ පැදපු යකා වගේ මහන්සි මූනක් දමාගෙන.

ඊට පස්සෙ බස් එකේ එනවනං කොන්දොස්තරගෙන් පටංගෙන වැරදීමෙන් කකුල පෑගුන හරි තල්ලු උන එකා හරි ඉඳල ඊලඟට බස් එකෙන් බහිනකොට බහින්න කලිං පෙරලං නගින්න හදන එකා වෙනකං රවනව. මූනෙ හිනා පොදක් නෑ.

වැඩිය ඕන නෑ, ඉස්සර දවස් වල බස්වලට නැගපු හිගන්නෙක් උනත් දුන්න රුපියලට බැන බැන යනව මිසක් හිනාවෙලා යනව දකින්නෙ කලාතුරකින්. දැන් නං උංගෙ ‍රැවිල්ල බලන්න ඕනෙ නෑනෙ. හැබෑටම ඔය ඉස්සර බස් වලට නැගපු හිඟන්නො කෝ.

මෝටර් බයිසිකලෙන් එන කොටනං ඉතිං අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නෑ නෙ, වාහනේක යන එකාගෙ ඉඳල පයින් යන එකා වෙනකං රවනවනෙ. කහ ඉර පෙනි පෙනී ඊට මෙහායින් පාර පනින එකාට හෝන් පාරක් ගැහුවොත් එහෙම බලන්න එපාය මූනෙ තියනෙ සිරියාව, හරියට ඒක කහ ඉරෙන්ම පනිද්දි අපි කහ ඉර එහාට තල්ලුකලා වගේ.

ඊලඟට රස්සාව කරන හරියට එනකොට, ‍රැව්වෙ නැතත් හිනාවෙන උන් ඇත්තෙම නෑ වගේ. ඔය නවම් මාවතේ හිනාවෙන අය අඩුයි නෙව. සමහර වෙලාවට ඒ තඩි බඩට දාපු බෙල්ට් එක හරි, දමාපු ටයි ගැටේ හරි හිර වැඩි කමට වෙන්න ඇති. එහෙමත් නැත්නං ඔය කාර් වලින් එන ඌෂ්ණෙට වෙන්න ඇති. සමහර විට වැරදිලා වත් හිනා උනොත් තියන ‍රැස්පොට් එකත් බහින්න බැරි නෑ නෙව.

ස්ත්‍රී පාර්ශවය ගැන නං අහන්න දෙයක් නෑ නෙ. වැරදිලාවත් හිනා උනොත් අපි කසාද බඳින්න අහයි එහෙමත් නැත්නං වෙන මගුලක් අහයි කියල නෙ හිතං ඉන්නෙ. ඕකනං ඉතිං අපි අපේම වැ‍රැද්ද කියලයි මම නං හිතන්නෙ. ඇයි ඉතිං අපේ අය්යල හිතං ඉන්නෙ කෙල්ලක් හිතවත් කමකට හිනා උනාම “වැඩේ හරි” කියලනෙ. ගෑණු පිරිම සම්භන්ධකම් එච්චරටම ලඝු වෙලා. මට මතකයි ඉස්සර ලක්මි කියනව ගෑණියෙකුයි පිරිමියෙකුයි අතරෙ යාළු කමකට සීමාවක් තියනව, එතනින් එහාට වැටදිලාවත් ගියොත් ඒක නවතින්නෙ ආදරයකට හැරිල කියල. ඉස්සර මං ඕකට හිනාවෙලා නිකං උන්නට දැන් නං හිතෙනව ඒක ඇත්ත වෙන්න ඇති කියල.

මට හිතෙන විදියට මිනිස්සු හිනා නොවෙන්න හේතු තුනක් තියෙනව. එකක් මිනිස්සු පුද්ගල සම්භන්දතා වලට බයයි. නොදන්න මනුස්සයෙක් එක්ක කතා කලාම සමහර විට වාතයක් නොවෙන වෙලාවල් නැතුවත් නෙමෙයි නෙ. අල්ලපු ගෙදර නොදන්න අසල්වැසියත් එක්ක කදා කරල ඔය මිනිහ යන්න එන්න පටන් ගත්තොත්, සද්දයක් ඇහුනත් ඔළුව දාන්න හදයි. ඊයෙ රෑ මොකද සද්දවගයක් අහුනෙ, අප්සට් එකක්ද කියල හරි අහයි. තවත් මනුස්සයෙක් ගෙ පෞද්ගලික ජීවිතේට ගරු කරන්න නොදන්න, තමන්ගෙ සීමාවන් නොදන්න මිනිස්සු ඉන්න වටාපිටාවක ඔයිට වඩා දේවල් බලාකොරොත්තු වෙන්න බෑ.

දෙක තමයි, ජීවන අරගලය. ලංකාවෙ බහුතරයකට තියෙන්නෙ ඊලඟ වේල කන්නෙ කොහොමද කියන ප්‍රශ්ණය. ඊලඟ වෙලට තරගෙට වැටිල. රේස් එකන් පැරදුනොත් කාල හමාරයි. හදිස්සියෙවත් හිනාවෙන්න අහක බැලුවොත් අනිකා කොලේ වහල තමන්ව ඉස්සරකරන් යයි කියල බයයි. ඉතිං මොන හිතකින්ද හිනාවෙන්නෙ.

තුන, මං කව්ද උං එක්ක හිනාවෙන්න – උං කවුද මං එක්ක හිනාවෙන්න, කියන මාන්නක්කර සිතුවිල්ල. සමහර වෙලාවට ඕක මාන්නයම නොවී හීනමානය [ඒ කියන්නෙ තමං නොවටිනා කෙනෙක් ය කියල හීතාගෙන ඉඳීම] වෙන්නත් ඉඩ තියෙනව. ප්‍රතික්ෂේප වීමට තියන අකමැත්තත් ඕකෙම කොටසක් විදියට ගනන් ගන්න පුලුවන්. මං හිනා වෙලා අනිකා මාත් එක්ක ඊට හිනා නොවුනොත් මට වෙන ලැජ්ජාව තවත් එකක්.

ඉතිං ඔහොම බලං යනකොට ලෝකෙ වැඩිපුරම හිනාවෙන මිනිස්සු ඉන්නෙ ලංකාවෙ එහෙනං ඈ. පුහ්….. !

dhaen nax uxge raewilla balanna oene naaene. haebaaetama oya issara bas walata naegapu hinnganno koe.